Begin mei hebben mijn lief en ik een heerlijk weekje aan de Costa del Sol doorgebracht. Wat mij dit keer opvalt, is dat vakantie vieren toch weer anders voelt als je ‘gewoon’ aan het werk bent. Dat geldt natuurlijk sowieso voor mijn lief maar voor mij is het anders, omdat ik vanaf vorig jaar gekozen heb voor het leven van een fulltime pensionado. Maar sinds afgelopen december ben ik weer even een hardwerkende fulltimepensionado, die toe is aan weekje vakantie. Vanwege langdurige ziekte en afwezigheid van de dominee/directeur van de Pauluskerk Rotterdam ben ik zijn directietaken deels aan het waarnemen. Als voorzitter van het bestuur ken ik de organisatie goed. De eerste maand is het even wennen, want het is natuurlijk geen vrijblijvende dagbesteding. Echter al heel snel staat mijn mindset weer helemaal in de modus van werken-in-een-eindverantwoordelijke-positie. Omdat er al een organisatieverandering in gang gezet is, waar ik al bij betrokken ben vanuit het bestuur, ligt er een grotere uitdaging dan alleen ‘op de winkel te passen’. En eerlijk gezegd voel ik me heel snel als een vis in het water. Het is heerlijk om te werken met enthousiaste mensen, die verantwoordelijkheid willen nemen en die met hart en ziel hun werk doen. De Pauluskerk is een grote Rotterdamse huiskamer waar zeven dagen per week tientallen mensen dagelijks even binnenlopen. Dat zijn vooral mensen in nood, dak- en thuislozen, vluchtelingen, mensen in psychische nood, schulden enz.. Allemaal zoeken zij een beschutte, veilige en vertrouwde plek om even rust te vinden, om iets te eten en te drinken te krijgen of hulp bij het vinden van een slaapplaats. Samen, de staf en 250 vrijwilligers, proberen we hen die rust, dat eten en het dak boven hun hoofd te geven. Ieder mens doet er toe en daarom proberen we hen vooral ook te helpen weer wat levenskracht te vinden. Terwijl we in en rond deze huiskamer dagelijks druk bezig zijn komen we in maart en april ineens midden in de schijnwerpers te staan en komt de zo noodzakelijke rust zwaar onder druk te staan. Dat gebeurt rond de landelijke discussie over de opvang van vluchtelingen zonder verblijfspapieren. Ruim twee jaar geleden is vanuit de Paulukskerk de zogenaamde BedBadBroodregeling gelanceerd. In die periode komen er opvallend veel mensen zonder verblijfspapieren in de Pauluskerk beschutting zoeken. Deze vluchtelingen hebben niets en mogen niets, eigenlijk bestaan zij niet voor de overheid. Zoals ieder mens in nood zijn zij welkom in onze huiskamer en helpen wij hen waar mogelijk. Er komen echter steeds meer signalen dat de Nederlandse overheid zich niet houdt aan de universele rechten van ieder mens in nood, die ongeacht juridische status en zonder voorwaarden, recht heeft op basisbehoeften als bed, bad, brood. Dan als de staatsecretaris Teeven in januari op werkbezoek komt en wij hem laten zien hoe wij met deze groep bezig zijn, gaat hij politiek voorlopig accoord met een zogenaamde BedBadBroodregeling voor vluchtelingen zonder verblijfspapieren. Niet lang daarna breekt er een wekenlange politieke crisis uit rond deze BBB regeling. Het Pauluskerkmodel wordt door het kabinet naar voren geschoven en uiteindelijk wordt een kabinetscrisis afgewend. In al die commotie hebben we – en vooral Sjany de vluchtelingenmedewerkster – ons de blaren op de tong moeten praten om aan te geven dat het Pauluskerkmodel principieel anders is dan de politici suggeren. Tientallen cameraploegen en radiozenders staan ineens op de stoep. Allerlei organisaties en gemeenten willen weten hoe wij dat nu doen.

En wij maar vertellen en laten zien dat wij in de Pauluskerk doen wat we altijd doen: vanuit de christelijke waarde van barmhartigheid mensen in nood opvangen en hen helpen weer levenskracht te vinden. Ieder mens doet er toe, zo simpel is het eigenlijk. En als ik tijdens het weekje vakantie  ’s morgens vroeg al iemand in al zijn eenzaamheid op een bankje zie zitten met een flesje bier aan zijn mond, hoor ik ineens Herman van Veen tijdens DWDD het zeer aanstekelijke liedje zingen Alles Doet Er Toe,

‘Elke uitgesproken mening, de gaten in de kaas, het duimen, alles doet er toe. Het schietgebed, het dankjewel, de spijtbetuiging alles doet er toe. Geloof geen hond die zegt dat het er niet toe doet…..ook wat er niet toe doet, dat doet er toe!’