Wanneer vorige week het eerste echte lentezonnetje schijnt, ziet de stad er ineens heel anders uit. Ik fiets vanwege afspraken een aantal keren door het centrum van Rotterdam. ‘s Ochtends vroeg zie ik bij de vele horecabedrijven al een grote activiteit om de buitenterrassen gereed te maken: laat de eerste lentegasten maar komen! En ja hoor, als ik tegen het eind van de ochtend er weer langs fiets zijn heel veel tafeltjes bezet. Het lijkt wel of de werkende mens een vrije dag heeft genomen. Eind van de middag als ik er nogmaals langskom, zitten de terrassen stampvol met zomers geklede mensen. Ik moet elke lente wel even wennen aan de aanblik van de melkflessenbenen van de mannen die, zoals ikzelf, bij de eerste zonnestralen graag hun korte broek aantrekken. Iets aantrekkelijker, wat mij betreft, zien de eveneens nog hagelwitte blote schouders en benen van kortgerokte vrouwen eruit. Ik denk, nu ik dit zo zie, met een glimlach aan het televisie programma ‘Nog meer voor mannen’, waarin Maxim Hartman absurdistische interviews afneemt. Hij vindt dat ‘echte’ mannen moeten beantwoorden aan het ideaal van de onafhankelijke jager uit de oertijd. De benarde positie van mannen in 2015 mag van Hartman niet langer onderbelicht en onderschat blijven. Hij zoekt echte mannenberoepen op, zoals autoslopers en varkensboeren met dikke lagen eelt op hun handen: ruwe bolster blanke pit. Hij gaat op pad met mannen die een stoere hobby hebben zoals karpervissen of jagen. Hij doet z’n uiterste best om het zo cool mogelijk te maken. Hij belt aan bij huizen waar allerlei prullaria zichtbaar in de huiskamers staan uitgestald om vervolgens de man des huizes te vragen wat hij daarvan vindt. Hij daagt hem vervolgens ter plekke uit om als bewuste man zijn gezag in huis weer te laten gelden: ‘Wij, mannen, hebben ook recht om onze eigen smaak te botvieren.’ Elke uitzending gaat hij op bezoek bij stereotiepe groepjes vrouwen, die samen breien, nagels plakken of cup cakes en muffins maken. En natuurlijk vergroot hij dan de stoerheid van de mannen en de truttigheid van de vrouwen in hillarische tafarelen heerlijk uit. Bij al die items probeert hij spontaan leuke quotes te verzinnen voor de kijkers thuis, zoals: ‘Iedere man moet het meegemaakt hebben, zich in laten metselen,’ of ‘Het kijken van porno remt je fantasiespier af,’ of bij de jagers, ‘Ik heb een, nog warme, dode gans in mijn blote mannenklauwen.’ Het programma wordt zelfs door mijn lief, met een grote smile op haar gezicht, op de late maandagavond meegeconsumeerd. Als zij erom kan lachen is het geslaagde humor, kan ik je zeggen. Het feit dat mijn lief met dit programma meekijkt op die vreselijke zender RTL7, vind ik het summum van emancipatie. Arletta Jacobs, dé voorvechter van vrouwen in Nederland zo rond 1900, zou een hartaanval krijgen bij het zien van dit programma. Hartman is – met vette knipoog – ruim honderd jaar later de kritikaster van mannen zoals ik, die behoorlijk gefeminiseerd zijn. Mannen moeten vooral niet aan de leiband van de vrouw lopen, maar dicht bij hun eigen natuur blijven. Daar sta ik dan als fulltimepensionado-watje. De man die huisman is, die kookt, wast en strijkt. De man die een ‘en/of’ bankrekening heeft met zijn lief. De man die zijn lievelingsauto Alfa Romeo dagelijks afstaat aan zijn hardwerkende vrouw en zelf in de oude Opel rijdt. De man, die op een damesfiets de stad rondrijdt. De man van de bruid waartegen de ambtenaar van de burgerlijke stand op 17 mei 1974 de gedenkwaardige woorden uitspreekt dat ‘vanaf deze mooie huwelijksdag van haar wordt verwacht dat zij dagelijks voor hem klaar staat: de pantoffels klaarzet als hij na een dag hard werken moe thuiskomt. Het lachsalvo dat op dat moment in de Oosterbeekse trouwzaal opstijgt, is tot in Rotterdam te horen. Deze man, ikzelf dus, lacht een klein beetje mee als een boer met kiespijn, want eerlijk gezegd weet hij op dat moment diep van binnen al beter. Nu, tweeënveertig lentes later, weten mijn lief en ik allebei inderdaad beter, en gelukkig maar. Laat de lentezon maar schijnen, heerlijk genieten van de eerste warme zonnestralen, straks een weekje naar Spanje en voor de zoveel^ste keer samen de lentekriebels weer voelen,

en dat oergevoel verveelt nooit…………