De adrenaline stroomt de afgelopen week door mijn lijf. Niet omdat het lente is, maar omdat ik boos ben. Boos omdat politiek Nederland op zijn kop staat vanwege de Bed, Bad, Broodregeling, twee jaar geleden gelanceerd door de Pauluskerk. De lokale en landelijke media lopen de deur in de Pauluskerk weer eens plat. Er dreigt zelfs een kabinetscrisis op dit humanitaire dossier: gaan we in Nederland voor de rechten van ieder mens of maken we een uitzondering op mensen zonder verblijfspapieren? ‘Pas op voor aanzuigende werking,’ roept de een de ander na. Maar Nederland – hoe goed wij onszelf ook vinden – is een nauwelijks bekend land voor vluchtelingen. Hun wanhopige zoektocht naar een basisbestaan gaat allereerst richting Europa. In volle bewustzijn, maar in grote wanhoop, leveren zij zich uit aan mensensmokkelaars. Sommigen komen toevallig in Nederland terecht. En al die Nederlandse politieke drukte vindt plaats terwijl aan de grens van Europa vorige week 400 mensen verdrinken en vandaag – zondag 19 april – waarschijnlijk 700 vrouwen, kinderen en mannen. In onze metropool Rotterdam vangen we sinds de officiële regeling van Bed, Bad, Brood ongeveer 60-70 vluchtelingen zonder verblijfspapieren op. Laten het er straks 120 worden? In onze Pauluskerk zelf gaat het om 23 vluchtelingen. Waar hebben we het qua omvang over? In plaats van politiek Europa te stalken op het Middellandse zee dossier wordt in Nederland een mensenrechtendiscussie uitgevochten over de ruggen van enkele wanhopige vluchtelingen, die de oversteek wel gered hebben. Hoe bizar kun je het maken! Een politieke partij als Leefbaar Rotterdam spant al jaren de kroon als het gaat om dat alles, want de wereld is voor hen niet groter dan de fractiekamer. De woordvoerder van Leefbaar Rotterdam toetert zelfs met een grote grijns op zijn gezicht in elke microfoon: ‘Geen bed, bad, brood, maar ticket terug, toedeledokie!’. In mijn angstdromen zie en hoor ik hem dit ook toeteren als hij in Italië op het strand ligt te zonnen en hij de bootjes vluchtelingen op zijn vakantieplekje ziet aan komen varen. Hopelijk pakt Europa vandaag na de zoveelste ramp haar verantwoordelijkheid echt op. En hopelijk zijn er komende week ook in Nederland nog genuanceerde volksvertegenwoordigers binnen de VVD en de PvdA, die vinden dat ieder mens in alle situaties minimaal recht heeft op Bed, Bad en Brood. Voor ons in de Pauluskerk zijn deze vluchtelingen zonder verblijfspapieren mensen, zoals iedere andere burger in onze stad. Een aantal van deze mensen worstelt heftig met hun bestaan. Zij proberen een leven te leiden met enige zingeving en vooruitzichten. Ons Open Huis is al meer dan dertig jaar dagelijks voor kansarme mensen een veilige plek. Het zijn dak-en thuislozen, legale vluchtelingen en vluchtelingen zonder verblijfspapieren, maar ook in de schuld geraakte ZZP-ers. De meesten van hen hebben daarbij ook nog zware pyschische problemen. Deze mensen hoeven wat ons betreft niet rond te zwerven in de stad, zich niet dag in dag uit opgejaagd te voelen, laat staan dat ze zouden ‘verdampen’. Kansarme mensen zijn er en hebben net als kansrijke mensen recht op een plekje in de stad waar zij mogen zijn wie ze zijn. Met vallen en opstaan proberen wij in de Pauluskerk deze kansarme medeburgers in staat te stellen iets van een zinvol bestaan op te bouwen. Dus ook de vluchtelingen zonder verblijfspapieren krijgen van ons bed, bad en brood, al dan niet gesubsidieerd. Ook hen proberen wij te helpen hun leven weer op de rails te krijgen en terug te laten keren naar het land van herkomst, als dat kan. Wij zien deze tijdelijke opvang dan ook als positief en in ieders belang. Als ze op straat zwerven of bij vrienden dan is het maar de vraag of ze daar de volgende avond weer mogen slapen. Bij het Open Huis in de Pauluskerk komen ze tot rust en vragen we ze of dit nou echt is wat ze willen met hun leven. We gaan samen met hen nadenken over de toekomst. Plan A in Nederland blijven en verblijfspapieren krijgen is soms nog een kleine optie en daar gaan we dan ook voor. Als dat niet meer kan, gaan we naar plan B en kijken we vooral met hen naar veilige terugkeeropties. En we zien dat sommigen uiteindelijk er voor kiezen om terug te gaan. Bij anderen lukt dat niet meteen,

en dan proberen we het gewoon weer opnieuw, want het zijn mensen……..