Mijn zwager adviseert mij om in de volgende honderd blogs te trachten over mijn eigen schaduw heen te stappen en de tobberigheid in de tobbe te laten en de geest wat meer uit de fles te laten komen. ‘Het is een feest om ouder te worden; het is een feest om opa en oma te zijn; het is een feest om nog een lief te hebben en lief te hebben, het is een feest om te kunnen schrijven; lezen, volkstuinder te zijn, broers te hebben en zussen. Dus schrijf meer over het vieren van het leven dan op het ongewenst wachten op het einde.’ Een wijze raad van mijn zwager, en die raad neem ik graag ter harte. Ik weet dat ik de neiging heb om te tobben en dat uit zich dan bij uitstek tijdens het schrijven van een blog. Het is een soort uitlaatklep. Maar ik vind zelf ook dat het een keertje moet stoppen en als ik zelf altijd predik dat je nooit te oud bent om te leren, moet ik de daad bij het woord voegen. Het is tijd om te proberen het schrijfroer om te gooien…. of tenminste een beetje! Getallen markeren in ons leven vaak bijzondere keuzemomenten. Mij valt op dat veel mensen graag in tientallen denken; elk decennium erbij is weer een mijlpaal in ons leven. Dat er zo gedacht en geteld wordt heeft zeker te maken met de toename van onze levensverwachting in onze westerse wereld. Ook de pensioen leeftijd is zo’n magisch getal. Ik heb lekker eigenwijs zelf bepaald wanneer ik fulltimepensionado wilde zijn. Vanaf dat moment ben ik gaan zoeken naar andere (dan werk) zinvolle dagbesteding. Ik voel me echt een gezegend persoon. Daarbij komt dat ik in de gelukkige omstandigheid leef, dat het aantal zeventigers in mijn familie de komende tijd gestaag toeneemt. Om snel te leren in deze levensfase, is het prettig als je goede voorbeelden in je omgeving hebt, liefst voorbeelden van dezelfde generatie. En die heb ik! In mijn familie schieten de zeventigers als paddenstoelen uit de grond. Mijn twee oudere broers en ik verschillen telkens een jaar van leeftijd, dus heb ik over twee maanden twee oudere broers van zeventig en plus. Van mijn liefs zijde is vorige week haar oudste broer zeventig jaar geworden en haar zus en ik hopen die mijlpaal volgend jaar te halen. En het zal niemand verbazen dat mijn – in Limburg wonende – zwager, die mij zo dringend aanraadt over mijn eigen schaduw heen te stappen, ook een zeventiger is. En iedereen weet: ‘Goed voorbeeld doet volgen.’ Misschien maakt het wat uit waar je woont. In Limburg is het altijd feest, als ik de media een beetje volg. Boven de rivieren heerst een iets nuchtere sfeer om nog maar eens met een drogreden te komen. In Kenya, waar ik twee jaar gewoond heb, heet een wijze, oude man ‘Mzee’ en dat ben je eigenlijk al voorbestemd bij geboorte. Om Mzee te zijn hoef je overigens niets anders te doen dan mensen helpen problemen op te lossen. Daarvoor mag je ruim de tijd nemen, eindeloos in een kring – zittend op een krukje – laat je mensen met elkaar praten, net zo lang totdat het opgelost is. Helaas verdwijnt deze cultuur, gebaseerd op saamhorigheid en solidariteit daar langzamerhand, net als bij ons honderden jaren geleden. Daarmee verdwijnt de natuurlijke aanwezigheid van wijsheid in onze samenleving. Wijsheid moet je tegenwoordig van nature hebben en ook nog eens gegund worden. Dat het gunnen niet altijd goed gaat in ons huidige samenleving hebben we kunnen zien bij onze onlangs afgetreden minster van Veiligheid en Justitie. Vakkundig is hij de afgelopen twee jaar van alle kanten als grijze eminence afgeserveerd. Hij zelf zal gedacht hebben dat het juist goed was om deze klus te doen als wijze, oude man met veel kennis en ervaring. Misschien is hij iets te vroeg in beeld gekomen. Onze Nederlandse samenleving kan zijn borst natmaken, want er zullen de komende jaren veel, heel veel zeventig plussers komen, die willen laten horen en zien dat ze er zijn, veel ervaring hebben en meetellen.

Daar zullen vast net zulke wijze zeventigers tussen zitten als mijn broers, (schoon)zussen, zwagers en ik straks (zei de gek)….