Van dichtbij maak ik de ontwikkeling van de generatie dertigers mee. Onze eigen kinderen zitten in die leeftijdscategorie en veel van hun vrienden en vriendinnen. Ik vind het een boeiende leeftijd, juist omdat deze generatie zich aan het nestelen is in onze samenleving. Onze eigen kinderen maken keuzes voor werk, voor een relatie, voor het kopen van een huis, voor het krijgen van kinderen of niet. Of, zoals onze zoon en schoondochter, zij willen nog proberen een jaartje ergens in het buitenland te werken. Het is ook mooi om te zien hoeveel tijd en energie zij steken in hun sociale netwerk van vrienden en vriendinnen. Ik ben echt trots op hen. Opvallend vind ik het grote zelfvertrouwen dat deze groep dertigers uitstraalt. Enkele creatievelingen in die vriendengroep zijn bezig een plekje te veroveren op de culturele podia. Zo is een vriend van onze kinderen, Simon Weeda, tekstschrijver van beroep. Vorig jaar ben ik naar zijn voorstelling geweest in theater Bellevue in Amsterdam voor het stuk ‘Ik vertel het graag zo’. Simon heeft het aangedurfd om het thema pedofilie op de planken te brengen. De recensies zijn lovend: ‘Aangrijpend theater levert het op. Allereerst door Weeda, die met een slimme verknoping van beide monologen niet oordeelt, maar toont en alle kanten van het precaire onderwerp belicht: de perversie, de hypocrisie, de wanhoop, het onbegrip. Maar ook door het imponerende spel van de acteurs die uiteindelijk twee gewone mensen neerzetten – net zo gewoon als u en ik.’ Het is een heel mooie voorstelling en ik vind het getuigen van grote lef om dit thema op te pakken. Afgelopen vrijdag luister ik naar Maaike den Dunnen, dertiger en vriendin van onze dochter, die een mini jazz concert geeft in de kleine zaal van De Doelen. Om in die ambiance op te treden, moet je wel zelfvertrouwen en lef hebben. En dat heeft Maaike: er staat een dappere jonge zangeres op het podium, die met hart en ziel en zeer kundig haar liederen ten gehore brengt. Als fulltime pensionado kan en mag ik dit van een afstandje meemaken en beschouwen. Eerlijk gezegd geven de dertigers in mijn directe leefomgeving mij veel vertrouwen in de toekomst. Natuurlijk denk ik wel eens terug aan de tijd, toen ik zelf dertiger was.

Het is 1981, ik ben al enkele jaren directeur van een school in Wageningen en heb het daar erg naar zin. Mijn lief en ik hebben een mooie woning in het nabij gelegen Renkum en ik voel me aardig gesetteld. Toch zit er onrust in mijn lijf. Regelmatig denk ik: ‘Wil ik dit leventje tot mijn pensionering blijven leiden?’ Als mijn lief en ik een advertentie zien voor een tweejarige projectbaan als directeur van de Nederlandse school in Nairobi, Kenya, krijgen we allebei de kriebels: ‘Dat is een mooi avontuur! Waarom niet solliciteren? Een unieke kans om een ervaring op te doen, die niemand je meer kan afnemen, toch?’ Even schiet door je hoofd dat je een mooie, vaste baan opgeeft. Je weet dat, als je terugkomt, het moeilijk zal zijn een nieuwe baan te vinden. Het zijn de jaren tachtig van de vorige eeuw en de crisis op de arbeidsmarkt is groot. En dan is er mijn lief, die nog haar studie aan de universiteit van Nijmegen moet afronden met het schrijven van een scriptie. En wat te doen met ons koophuis en de poes? Kortom, veel vragen, maar eigenlijk hebben we geen enkele twijfel: ‘Doen!’ Tot onze grote vreugde krijg ik deze baan. Alle ‘problemen’ worden soepel opgelost: het huis wordt voor twee jaar verhuurd, mijn lief mag haar scriptie afmaken in Kenya, de poes (‘black poesie’ genoemd door de Kenyanen) gaat mee. Dan hebben we twee jaar lang een ongelooflijk boeiende tijd. Het wonen en werken in Afrika heeft ons leven enorm verrijkt en het werkt door tot op de dag van vandaag. Mijn lief is meteen na terugkomst afgestudeerd. Onze poes is ook weer mee teruggekomen. En ja, ik heb drie maanden hard moeten solliciteren op allerlei banen om weer aan het werk te geraken. Dat is gelukt en we settelen ons in Rotterdam. En het mooiste van alles: vier dagen na de verhuizing wordt onze dochter geboren, en twee jaar later onze zoon,

nu inmiddels ook dertigers…….