Het schrijven van het blog is dit keer een extra pittige opgave. Ik ben al vier ochtenden bezig, maar vind niet het juiste onderwerp. Mijn gedachten worden op dit moment volledig gestuurd en bepaald door mijn tijdelijke inzet in de Pauluskerk. Het is een pittige job, die veel energie van de geest vraagt. Kennelijk is de spankracht van mijn geest even onvoldoende om er ook nog een blog naast te schrijven. Dat is misschien wel een van de lastige dingen bij ouder worden: mijn talent van multi-tasken, dat ik vroeger had, neemt af. Ik merk dat ik mij op minder zaken tegelijk kan richten. Toch ga ik vanmorgen een definitieve poging doen dit blog te schrijven, want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik denk dat ‘weer even werken als fulltimepensionado’ een interessante ervaring is om te bekijken vanuit mijn hoofdrol ‘mens zijn’. Het mooie van ouder worden en pensionado zijn is namelijk dat je meer gewoon ‘de mens’ Geert Beke mag zijn. Dat je niet, zoals vroeger, vanuit een bepaalde functie vooral de strategische agenda meeneemt in je contacten met derden. Dat hoef ik allemaal niet meer. Sterker nog, ik ben in de fase van mijn leven dat ik helemaal mens mag zijn en mij daarop mag richten. Ik mag het meest menselijke doen dat er is, namelijk warme en zinvolle contacten leggen met andere mensen. In veel van mijn blogs is dan ook te lezen hoe ik omga met mijn sociale contacten. Hoe ik investeer in goede gesprekken met vrienden en kennissen, bijvoorbeeld tijdens het lunchen. Hoe ik probeer met mensen ‘warme’ contacten te leggen, waardoor het net iets meer is dan alleen maar ‘hallo, hoe gaat-ie?’. Nu ik de laatste twee maanden tijdelijk aan het interimmen ben en er in dat verband een werkbezoek van de staatssecretaris aan de Pauluskerk georganiseerd moet worden, is dat ‘mens zijn’ voor mij dus ook de insteek. Dat betekent dat ik vooral wil optreden als gastheer, die het belangrijk vindt ‘de mens Teeven’ te ontmoeten en deze in contact te brengen met onze medewerkers en bezoekers. Natuurlijk moet ik ook denken aan mijn rol als zijnde bestuursvoorzitter en beseffen dat ik de staatssecretaris ontmoet, die een vreemdelingenbeleid voorstaat, waar wij vanuit de Pauluskerk sterk tegen ageren. Waarom ageren wij daar tegen?…. Omdat wij het juist niet humaan genoeg vinden! Vanwege die reden van humaniteit is het pas een geslaagd werkbezoek als er een echte ontmoeting plaatsvindt tussen ‘de mens Teeven’ en de mensen in en rond de Pauluskerk: onze medewerkers, dagelijkse bezoekers en twee vluchtelingen zonder verblijfspapieren. Ik voel wel dat ik enigszins naïef over kan komen in gezelschap van deze politieke geweldenaren (ook burgemeester Aboutaleb komt), omdat er hoe dan ook een fikse eigen agenda voor beide heren meespeelt. De tegenstellingen tussen de regeringspartijen VVD (Teeven) en PvdA (Aboutaleb) over hulp aan vluchtelingen zijn groot. Meteen na afloop van dit werkbezoek kunnen we enigszins voorzichtig met elkaar intern concluderen, dat het in een goede, persoonlijke, ongedwongen en dus ‘menselijke’ sfeer heeft plaatsgevonden. Zo wordt het, naar ons idee, ook beleefd door onze gasten, tot het moment dat er een groepje pers op hen staat te wachten. Dan staan ineens de staatssecretaris en de burgemeester schouder aan schouder verslag te doen van hun bevindingen. Ik, als gastheer van de Pauluskerk moet zich er naast wringen, maar ook dan tonen noch mijn twee gasten, noch de aanwezige pers enige interesse in mij. Dat op zich is voor mij geen probleem, ik hoef als fulltimepensionado niet meer zo nodig. Wat ik wel jammer vind is dat onze kernboodschap van de Pauluskerk ‘ontmoeting van mensen’ op dat moment onvoldoende aan bod is gekomen. Gelukkig weten veel mensen hoe de Pauluskerk als levende kerk midden in de Rotterdamse samenleving staat en hoe wij omgaan met onze medemensen, waaronder dus ook vluchtelingen zonder verblijfspapieren. Wij staan voor een rechtvaardig asielbeleid dat verder gaat dan alleen Bed Bad Brood. Wij voelen een morele plicht om medemensen in nood te helpen en die hulp begint heel basaal: ieder mens ongeacht ras, status of afkomst is welkom in de Pauluskerk en krijgt de kans een medemens te ontmoeten. Vandaaruit zoek je naar nieuwe mogelijkheden om je bestaan zin te geven.

Oplossingsrichtingen, welke dan ook, vind je samen met elkaar.