Mijn eerste echte jaar als fulltimepensionado, waarin ik heb getracht mijn dagelijkse leventje enigszins gestructureerd en zinnig in te richten, is voorbij en daarom even tijd voor reflectie. Ik ben niet iemand die zegt: ‘Ik zie wel wanneer ik opsta en wat de dag mij brengt’. Daar word ik onrustig van en het geeft mij ook gauw een gevoel van zinloosheid en van dat gevoel kan ik een beetje tobberig worden en chagrijnig. Dan ga ik me met het verkeerde gevoel afvragen wat de zin van mijn leven is en daar schiet ik – zo weet ik uit ervaring – niets mee op. Ik wil een dagritme hebben met zinnige activiteiten. Ieder mens zit anders in elkaar, en dit ben ik nu eenmaal. 

Het afgelopen jaar heb ik dus gepoogd af te kicken van een ‘opgelegd’ dagritme om toe te werken naar een ‘zelfverkozen’ dagritme. Zoals bij de meeste Nederlanders is dat dagritme min of meer aaneengesloten en vooral ook opgelegd tot aan je pensionering. Vanaf dat moment moet je het zelf uitzoeken. Tijdens je kindtijd en je schoolperiode, waarin ik ook nog op de zaterdagochtend naar school moet, loop je duidelijk aan de hand van je opvoeders. Vanaf je studietijd, ervaar je vaak een eerste proeve van een enigszins chaotisch dagritme met veel uitgaan, laat naar bed gaan en te laat opstaan. Je bevrijdt je van het dagritme juk, goed bedoeld opgelegd door je ouders. En dan begint je werkzame leven als ‘loonslaaf’ en draai je mee in de vijfdaagse werkweken al dan niet onder het juk van de werkgevers en de vakbonden. Mijn ‘loonslaafjuk’ heb ik afgeworpen op het moment dat ik kies om een eigen gerontologisch onderzoek- en adviesbureau te starten, ik ben dan begin vijftig. Pas als het, zo rond mijn drieënzestigste levensjaar, lastiger wordt om grote opdrachten binnen te halen, ontstaan er hiaten in mijn dagritme. Desondanks dwing ik mijzelf al mijn doordeweekse dagen consequent te besteden aan werken. Ik merk wel dat dit veel meer energie kost dan gewoon hard werken tijdens een opdracht. Tegelijkertijd merk ik dan wel weer hoe leuk werken is, als je een concrete opdracht binnenhaalt en mag uitvoeren. Heerlijk aan de slag gaan en met anderen je kennis en ervaring delen. En dan als de opdracht bijna klaar is, het ultieme moment ervaren van het opmaken en versturen van de factuur. Weten dat je dit op geheel eigen kracht verdiend hebt. Als de orderportefeuille steeds verder opdroogt, ik ben dan achtenzestig, voel ik de noodzaak om volledig over te stappen naar een zelfverkozen dagritme. Ik besluit op 13 januari 2014 fulltime pensionado te worden.

Het begint met extra vroeg opstaan om dan te werken aan mijn blog. Nooit eerder ben ik zo vroeg uit mijn bed gekomen, maar ik wil voor mijzelf een daad stellen. Het werken aan mijn blog op doordeweekse dagen tussen zes en acht uur ’s morgens, moet een belangrijk ankerpunt in mijn dagritme worden. Nu, een jaar later kan ik vaststellen dat het lukt. Daarnaast ben ik meer tijd gaan besteden aan twee bestuursfuncties die ik heb en aan mijn huisman zijn. Een nieuwe activiteit is het volkstuintje, dat we eind 2013 hebben overgenomen. Vaak ga ik daar ’s middags even klussen. Heel belangrijk is mijn sociale netwerk. Maandelijks spreek ik af met vrienden en kennissen, meestal wordt het een lunch. We praten dan over het leven, over datgene wat ons bezighoudt op dat moment. Deze lunchcontacten zijn pareltjes in mijn dagritme geworden en daar ga ik natuurlijk mee door. Mijn poging aansluiting te vinden bij de Vrijmetselarij is helaas niet gelukt. Vooral de rituale sfeer staat te ver af van mijn dagelijkse leven. Tot mijn grote vreugde heb ik afgelopen jaar nog onverwacht een adviesopdracht mogen doen voor een vroegere relatie. En toevallig ben ik als bestuursvoorzitter van de Pauluskerk Rotterdam vanaf december, vanwege ziekte van de directeur/dominee even weer echt aan het ‘interimmen’, uiteraard als vrijwilliger. En eerlijk gezegd voel ik mij als een vis in het water. Ik kan vaststellen dat mijn zelfverkozen, en vervolgens mijzelf opgelegd, dagritme de goede kant op gaat. Nu aan het begin van 2015 twijfel ik of ik toch ook niet het ‘echte’ werken moet blijven opzoeken?

2015 Begint met een nieuwe uitdaging!