Voor de 68^ste keer ga ik dit jaar het kerstfeest vieren. Vanuit mijn katholieke achtergrond gebruik ik meestal het woord kerstmis. Het is een wereldwijd feest al eeuwen lang. Of het nou religieus is of een oerfeest, het is in ieder geval een moment waarop de mens zich bewust is van het licht en het leven. Ik ervaar het kerstfeest nu als een moment van bezinning op de aarde, hoe wij als mensen met elkaar de aarde bewonen. Het leven bestaat vaak uit grote tegenstellingen: vrede versus oorlog, samen-zijn versus eenzaamheid, liefde versus haat, hoop versus wanhoop. Kerst is gedurende mijn leven voor mij steeds meer het symbool geworden van ‘vrede op aarde’. Tegelijkertijd betekent dat ook dat anno 2014 er oorlogszuchtige mensen zijn, vol haatgevoelens, die niet alleen dreigen met dood en verderf, maar dit ook doen, waar ook ter wereld. Het is angstig om te beseffen dat dit feest van vrede en bezinning kan veranderen in een poel van kwaad en verderf. Ik ben er van overtuigd dat de meeste mensen vrede op aarde willen en die vrede willen voelen in hun hart. Tijdens kerst moet ik ook altijd denken aan al die mensen die zich extra eenzaam en ongelukkig voelen. Gelukkig vragen medemensen zich op hun beurt weer af of ze iets kunnen betekenen voor mensen die eenzaam zijn en nodigen een gast aan tafel uit bijvoorbeeld. Kerst is voor mij ook een beetje het feest van het sentiment, van het meisje met de zwavelstokken, van het onbevangen kind mogen zijn. 
Ik denk dan wel eens terug aan mijn kindtijd als ik met mijn moeder en broers en zussen naar de nachtmis ga op kerstavond. Hoe vaak er sneeuw ligt in die kerstnachten weet ik niet meer, maar het romantische beeld dat er sneeuw ligt, is er nog steeds. De parochie waartoe wij behoren heeft een noodkerkje in onze wijk gebouwd, omdat de hoofdkerk te ver weg ligt. Het kerkje ligt pal achter ons huis. Het langwerpige gebouwtje bestaat uit kant en klare, platte betonplaten die tussen betonnen staanders geschoven zijn en vervolgens wit gesausd. Daar bovenop zit een simpel zadeldak met bitumen dakbedekking. Het kerkje wordt in die tijd voor de helft doordeweeks gebruikt als kleuterschool. Ik heb daar mijn kleuterjaren doorgebracht. Om tijdens de nachtmis op onze ‘eigen’ plaatsen te zitten moeten we wel bijtijds naar de kerk gaan. We hebben namelijk maar twee gereserveerde plaatsen. In die tijd kun je je plaats in de kerkbanken reserveren: hoe meer vooraan je zit, hoe duurder de plaatsen zijn. De bank voor ons is geheel gereserveerd voor het gezin van de groenteboer in onze wijk. Wij zijn een redelijk groot katholiek gezin met zes kinderen, maar de groenteboer heeft, geloof ik, wel tien kinderen. Zij komen niet vaak in de kerk, maar in de nachtmis moet iedereen mee. Elk jaar opnieuw zit ik op die familie te wachten. Zij komen altijd op het allerlaatste moment binnen als de kerk stampvol zit. Het is alsof ze het er om doen. Twee minuten voor de nachtmis begint, zwaait de kerkdeur open en komt eerst de moeder, een zeer grote vrouw, dan de tien kinderen en als laatste de vader, zeer klein van stuk, binnen in ganzenpas. Het is alsof de priester erop gewacht heeft, want als dit gezin zit, begint de nachtmis. Natuurlijk is deze nachtmis een veel te lange zit voor ons als kinderen. In de bank voor ons wordt het dus steeds onrustiger. Als het te erg wordt dan staat de grote moeder op, buigt zich over een aantal kinderen heen om de relschopper vervolgens, zonder enige gène, een fikse draai om de oren te geven. Wij zitten dan natuurlijk te gniffelen. Het ‘ergste’ moment in die nachtmis vind ik het zingen van het lied Stille nacht, heilige nacht, want mijn moeder zingt dan luidkeels mee. Met het schaamrood op mijn kaken kijk ik verschrikt om mij heen, of andere mensen dat niet gek vinden. Dan, als de mis bijna is afgelopen glipt mijn moeder of een van de oudere kinderen alvast de kerk uit. Thuis worden dan de kaarsjes aangestoken en de tafel met kerstbrood en warme chocolademelk klaargemaakt. De ‘vrede op aarde’ in huis tussen de kinderen houdt eerste kerstdag stand tot het kerstdiner. We zijn als kinderen gaar van die dag, moe van het late naar bed gaan, we hebben te weinig kunnen spelen en dan moet je ook nog langer dan normaal netjes aan tafel zitten eten. Het kan niet anders dan dat er onderling ruzietjes ontstaan. Telkens als dat dreigt te gebeuren, begint mijn lieve moedertje te zingen: ‘Vrede op aarde, vrede op aarde voor de mensen van goede wil’. Helaas, het werkt op die momenten natuurlijk averechts….. Terugdenkend heb ik in mijn kindtijd altijd kerst mogen vieren in een veilige en geborgen gezinssituatie. Daar is een goede, stevige bodem gelegd, waarop ik elk jaar opnieuw mij kan bezinnen op de waarde van het samen-zijn, de liefde, de vrede en de hoop op een goede toekomst.

Met dit extra lange 85ste blog sluit ik 2014 af, maar niet voordat ik jullie bedankt heb voor het doorzettingsvermogen mijn  blog telkens te lezen. Ik wens jullie vrede op aarde, vrede in je hart en fijne feestdagen toe.