Nu ik meer tijd heb om over het leven na te denken, kijk ik graag naar allerlei aspecten van mijn mens-zijn. Zo zie ik de mens als een holistisch wezen. Het is voor mij geen strakke levensovertuiging van de essentie dat alles onlosmakelijk met elkaar verbonden is. Ook niet de religieuze overtuiging dat dit alles ook nog eens samenkomt in een God. Een holistisch wezen is voor mij meer het filosofische uitgangspunt dat het individu er pas is in relatie met de ander. De maatschappij is dan meer dan de som van alle individuen bij elkaar. Om die onderlinge relatie in de maatschappij te ordenen zullen we als individuen in staat moeten zijn door middel van dialoog te komen tot gemeenschappelijke denk- en leefkaders. Ik associeer holisme dus met mijn gevoel dat ik een sociaal wezen ben en als zodanig deel van het grotere geheel uitmaak. Sociale groepen, sociale invloeden, bepaalde cultuur, natuur, werk bepalen samen met mijn persoonlijkheidskenmerken dat grotere geheel. Het is dus deels objectief en deels subjectief hoe ik mij als holistisch wezen manifesteer. De samenstellende delen van het grotere geheel veranderen echter voortdurend tijdens je leven, of krijgen andere accenten. Ook je persoonlijkheidskenmerken ontwikkelen zich – als het goed is – navenant. Dit houdt in dat ik mee moet bewegen en ontwikkelen wil ik mij als mens staande houden in de maatschappij. Ik durf daarbij te stellen dat een absolute voorwaarde voor minimaal functioneren als mens is, dat ik mij veilig en geborgen weet in mijn dagelijkse privédomein. De (sociale) media spelen tegenwoordig een belangrijke rol als het gaat om het gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het zijn duidelijk zichtbare en hoorbare communicatienetwerken in het sociale veld. Zij hebben dus ook invloed op mijn holistisch mens-zijn. Steeds meer zie ik echter populaire media wegdrijven van het verbindende element dat een communicatienetwerk kan en zou moeten zijn. Het gaat dan niet meer over de communicatie waarin samen gezocht wordt naar wat ons bindt en scheidt. Het gaat dan niet meer om het zoeken en vinden van goede (maatschappelijke) oplossingen, waarbinnen ik mens kan zijn. Communicatie gaat dan om het spelletje en de daaraan gekoppelde randzaken. Kunnen we iemand belachelijk maken? Heeft iemand wel uitstraling? Kunnen we een bekend persoon schofferen en uit balans brengen. En vooral, kunnen we de zedenmeester spelen? Wie oh wie is heiliger dan de paus? En als het om een bestuurder of politicus of BN-er gaat is de schandpaal in no time opgericht. Pow News pakt de rol van hoofdzedenmeester en doet dat o.a. door ongegeneerd gedrag te vertonen van willekeurige mensen op straat en vragen te stellen aan politici als: ‘Heeft u nog geneukt vannacht?’ Zo van ‘haha’ kijk eens hoe wij iemand uit zijn comfortzone krijgen. Met het grootst mogelijke schijnheilige gezicht is de interviewer er op uit, liefst ook nog met verborgen camera, iemand in zijn meest intieme en persoonlijke leefsfeer te kapittelen om dit vervolgens openbaar te maken. We hebben daar een woord voor: riooljournalistiek. Je zou ook kunnen zeggen: privacy bashing. In dit type programma’s worden zogenaamde statements gemaakt tegen machtsmisbruik en misstoestanden. Zij profileren zich als hoeders van onze samenleving met als motto dat heilige huisjes omver gegooid moeten worden. Maar niets is minder waar: zij zijn als een wolf in schaapskleren. Zij voelen zich onder het mom van vrije meningsuiting boven elke wet staan. Het ultieme doel is te proberen iemand diep in zijn privacy aan te tasten. Hoe onveilig en ongeborgen kun je als mens voelen? Als ik aan privacy denk, voel ik bij dit soort programma’s plaatsvervangende schaamte. Ik merk dat deze privacy bashing mij meer doet, dan dat ik overal gebruik moet maken van kenteken parkeren, of dat ik door camera’s boven snelwegen gevolgd wordt in al mijn bewegingen. Meer nog dan dat ik mij irriteer aan de advertenties die op mijn computer verschijnen als spam, nadat ik eerst gezocht heb naar een titel van een boek. Tegelijk weet ik dat ik het niet groter moet maken dan het is. Maar ja, ik ben ook geen burgemeester van Maastricht. Deze man gaat terecht juridische stappen ondernemen nu zijn privéleven opnieuw moedwillig en schaamteloos publiek is geworden.

Mijn steun heeft hij, want je kunt alleen maar mens-zijn als je je veilig en geborgen weet in je privédomein.