‘Je blog heb ik enkele malen gelezen en ik ervaarde het als heel plezierig geschreven. Maar ik constateer dat ik in het algemeen de blog niet lees en doorklik naar een andere mail. Zou je mij dan ook van de verzendlijst af willen halen? Bvd! En veel succes gewenst!’ Aldus een van de lezers van mijn blog. Deze mededeling is natuurlijk prima en duidelijk. Toch moet ik bij zo’n mededeling even slikken, want het voelt enigszins als een afwijzing of miskenning. Ik heb dat gevoel vaker. Je zou eigenlijk zeggen dat je oud en wijs genoeg bent om dat gewoon te accepteren. Wat is het toch dat me dat dwarszit? Ik heb wel eens bedacht dat het zit in het feit dat ik graag goed en aardig gevonden wil worden. Ik zal iemand niet gauw kwetsen en probeer altijd begrip op te brengen. Ik ben iemand die zelden ruzie maakt, en het zelfs eerder uit de weg gaat. Ik ben geen harde, ik ben een softie. De dingen die ik doe, daar wil ik 100% achterstaan en waar ik mee bezig ben, wil ik dan ook goed doen. Maar tegelijkertijd voel ik mij altijd wat onzeker, niet op het moment zelf, maar daarna als anderen er iets van (moeten) gaan vinden.

Het blijft vreemd dat ik dat ook nu nog als pensionado heb, zeker als ik me bedenk dat ik vanaf het begin van mijn werkzame leven altijd ergens boven in het organogram van organisaties heb gezeten. Ik ben altijd zichtbaar geweest, heb vooraan gestaan en dus een werkleven lang kunnen oefenen. En dan speelt ook nog mee: hoge bomen vangen veel wind. Het zit kennelijk in mijn genen. Het is geen toeval dat ik alleen maar heb gewerkt in typische mensorganisaties. De persoonlijke kontakten bij het werken zijn voor mij belangrijker dan abstractere management doelstellingen. Mijn directeurschappen lopen goed als ik aandacht kan besteden aan mensen. Het gaat mis als daar geen tijd of mogelijkheden meer voor zijn. De grootschaligheid na enkele fusies in de zorg maken dat mijn werk te ver af komt te staan van de mensen. Dat is een belangrijke reden geweest om rond mijn 50^ste levensjaar te stoppen met het directieschap in de zorg, waarna ik het avontuur ben aangegaan in een eigen onderzoek- en adviesbureau. Voor mij is de menselijke maat en de persoonlijke relatie in alles wat ik doe het belangrijkste. Misschien is het wel daarom dat ik mij soms onzeker kan voelen naar andere mensen. Het gaat om mensen die, net als ikzelf, bezig zijn met vallen en opstaan het dagelijkse leven zo zinvol mogelijk in te vullen. En dan komt dit jaar wederom een moment van kiezen, nu voor de levensfase van fulltime pensionado zijn. Ik ga dus weer mijn nek uitsteken en besluit vroeg op te staan en twee keer per week een blog schrijven. Het lijkt me interessant om de ‘Pensionado anno 2014’ uit te hangen en dat te delen met anderen. Ongetwijfeld zoek ik daarbij voor mijzelf erkenning voor deze boeiende levensfase van ‘lanterfanten en zoeken naar de zin van het leven’. En dan slaat de bekende twijfel toe. Draag ik niet teveel een boodschap uit? Stellen de mensen die mijn blog toegestuurd krijgen dat wel echt op prijs? Voor wie schrijf ik nu eigenlijk een blog, voor hen of voor mijzelf? Het grootste aantal lezers zit, voor zover ik dat kan beoordelen, in de familie en vriendenkring. Dat voelt goed, want juist in deze levensfase is dat een belangrijk konvooi van mensen. Daarnaast is er een kleinere kring van (oud) relaties en een voor mij onbekende groep lezers via LinkedIn, FaceBook en Twitter. Eigenlijk zou het niets uit moeten maken, hoeveel mensen mijn blog lezen. Het gaat niet om de ‘leescijfers’, elke reactie is goed, want het is een contactmoment en dat levert energie op. Zo werkt het dus ook als mensen mij vragen hun van de verzendlijst te halen, omdat het teveel email verkeer oplevert. Het heeft mij aan het denken gezet en dit Intermezzo blog opgeleverd.

Conclusie: het schrijven van dit blog ‘fulltime pensionado’ geeft mij veel voldoening en daar ga ik mee door. De frequentie van twee blogs per week, breng ik vanaf nu terug naar één. Tot volgende week!