Veel sprookjes eindigen met de zin ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’. Sprookjes gaan vooral over jeugd en eeuwige gelukzaligheid, over jonge mensen, die nog een lang leven voor de boeg hebben. Als er een ouder iemand in voorkomt is het een gemene stiefmoeder of een oude tovenaar. Niemand vraagt zich af: ‘En wat gebeurt er verder in het sprookje als de prins en de prinses zelf kinderen krijgen en een kroon van grijze haren dragen?’ Sprookjes laten iets van het menselijke leven zien in tijdloze beelden. Je wordt gewaarschuwd voor moeilijkheden of gevaren, denk maar aan Roodkapje. Maar ook worden er beloften en mogelijkheden in het vooruitzicht gesteld, als je allerlei beproevingen weet te doorstaan. Ik moet aan sprookjes denken, omdat ik al een paar dagen een vervelend gevoel in mijn lijf heb; een gevoel van ‘hoezo en ze leefden nog lang en gelukkig?’

Ik zit even niet lekker in mijn vel. Het gevoel komt mij bekend voor. Meestal gebeurt dat in een fase dat ik erg druk ben met van alles. Op zich is dat druk hebben nog niet de reden, sterker nog het geeft juist extra energie. En dan is het weekend en raken mijn lief en ik in een diepgaand gesprek. Je bent beiden vol energie, en gaan er dus fanatiek in. Dan opeens gaat het mis, ik voel mij aangevallen. Mijn stresshormonen, die ik eerst positief inzet, werken nu tegengesteld en verspreiden zich in mijn hele lijf. Ik klap dicht, het gesprek is over. Ik weet het, maar heb geen energie op dat moment om er iets constructiefs mee te doen. Het voelt wel ontzettend dubbel, want eigenlijk ben ik echt gelukkig, gaat alles goed. En dan ineens voel ik me ongelukkig. Ik weet wel dat het ook wel weer voorbij gaat, maar toch, ik moet er wel iets aan doen. Het gaat niet vanzelf. Uit ervaring weet ik dat ik het bespreekbaar moet houden en niet stijfkoppig moet zijn. Dat probeer ik dan ook de rest van het weekend en eerlijk gezegd helpt dat al enigszins. Maar nu ik vandaag – vroeg in de ochtend, een nieuw blog wil schrijven, raak ik geblokkeerd door dit gevoel. Ik kan geen onderwerpen bedenken waar ik energie van krijg om over te schrijven. De oplossing wordt mij een uur later aangereikt door mijn lief, die dan op het punt staat naar haar werk te gaan: ‘Misschien is dat gevoel en hoe je er mee omgaat wel een goed onderwerp voor je blog?’ Als ik daar over nadenk, schieten mij de woorden te binnen: ‘En ze leefden nog lang en gelukkig.’ Ik zou wel sprookjes willen schrijven over het leven van een fulltime pensionado in plaats van blogs. Ouderdomssprookjes, die uitbeelden hoe je groeit in het leven, hoe je lang en gelukkig kan leven en hoe je af en toe uit de put moet geraken. Nu zo schrijvend moet ik denken aan de verhalen van de baron van Münchhausen. Deze edelman uit de 18e eeuw vertelt ongelooflijk sterke verhalen, waarin hijzelf altijd het middelpunt is. Er is geen mens op de wereld te vinden die zichzelf zo in de moeilijkheden brengt en er vervolgens volledig op eigen kracht weer uitkomt. Zo is er het verhaal dat hij zich een keer aan zijn eigen haar omhoog trekt uit het moeras!!! Het klinkt ongelooflijk, maar toch? Waarom trek ik mijzelf ook niet aan de haren uit de put? Ik ben niet zo extreem zelfstandig als deze man, maar met een beetje hulp van mijn lief, en verder met al mijn eigen kracht, moet het toch lukken om dat vervelende gevoel in mijn lijf weg te krijgen? En ja hoor, het lukt bij deze. Het blog is klaar, het leven lijkt weer een sprookje en ze leefden nog lang en gelukkig maar…

………………..”Mijn paard begon van angst te hinniken, want het verstandige beest begreep best dat dit ons laatste avontuur zou zijn. Zienderogen zakten we al dieper en dieper weg in het moeras. Straks zou het moddergraf zich boven ons beiden sluiten. Maar toch behield ik mijn tegenwoordigheid van geest. Met krachtige greep pakte ik de staart van mijn pruik beet en trok mij en mijn paard daaraan uit het moeras. Het was wel een hele hijs, dat moet ik toegeven, maar we kwamen toch beiden weer op de vaste grond terecht.”

Bron: “Avonturen van Baron von Münchhausen” bewerkt door P. de Zeeuw. J.Gzn. van Goor Zonen, Den Haag.