Elke ochtend doe ik tegenwoordig enkele gymnastiek oefeningen, om daarmee mijn 68 jarige, stramme lijf en ledematen wat soepeler te maken. Als ik daarna de krant zit te lezen en af en toe naar buiten kijk, zie ik mensen joggen langs het water. Op dat moment overvalt mij wel eens een angstig gevoel. Ik denk er dan aan hoe het is, als ik straks 80 of misschien wel 90 jaar mag worden en fulltime hoogbejaarde ben. Kom ik dan nog de trap op naar boven om in de huiskamer op de 1^e etage met prachtig uitzicht over de skyline van Rotterdam mijn ochtendkrantje te lezen? Kan ik mij dan nog voldoende zelf redden bij allerlei dagelijkse handelingen, zoals bij het douchen en aankleden? En ook vraag ik mij dan af of we dan nog steeds met z’n tweeën zijn, mijn lief en ik? En wat doe ik dan de hele dag? Is er af en toe contact met andere mensen, zoals met mijn vrienden? Komen de kinderen regelmatig langs? Of zit ik in mijn eentje voor het raam naar de voorbijvarende schepen te kijken? Ga ik me niet vreselijk vervelen? Gaat de dag niet eindeloos lang duren? Soms twijfel ik er aan, of het wel zo fijn is om alsmaar ouder te worden. Kan het leven dan nog prettig en zinvol voelen? In 1860 is de gemiddelde leeftijd van overlijden 37 jaar, precies de leeftijd van Vincent van Gogh toen hij stierf. Nu anno 2014 is die leeftijd voor vrouwen 82,5 en voor mannen 79 jaar en steeds meer mensen worden 90 of 100 jaar. Bij zulke overpeinzingen is het alsof het glas half leeg is. Afgelopen zaterdag krijg ik een wijs lesje ‘fulltime hoogbejaard zijn’ op de afscheidsviering van tante Bep. Zij is maar liefst 92 jaar geworden. Een prachtig voorbeeld van iemand die gelukkig en zinvol oud is geworden dankzij ‘leven met hoop’.

Tot het allerlaatste moment is tante Bep geestelijk helder mogen blijven. Ze wil blijven leven, maar het lichaam is, na 92 jaar, op. De kerk zit stampvol met mensen en aansluitend het crematorium ook. En ook daarna, in het voor begrafenissen bekende Arnhemse restaurant Trix, is iedereen er nog om elkaar uitgebreid te ontmoeten. Het gebeurt niet vaak dat er zoveel mensen op een afscheid zijn van een zeer hoogbejaard persoon. Meestal is het sociale netwerk dan al fiks uitgedund en vindt het afscheid nemen plaats in kleine kring. Maar bij tante Bep is het anders. Bijna alle familieleden en heel veel vrienden en bekenden zijn deze zaterdagmiddag gekomen om afscheid van haar te nemen. Opvallend veel jonge mensen, een aantal zelfs speciaal overgekomen vanuit het verre Aruba. Tante Bep is gewoon een heel bijzondere vrouw: eenvoudig, wijs, sociaal, lief, en enorm betrokken op andere mensen. Haar leven is bepaald niet over rozen gegaan. Zij heeft haar portie verdriet meer dan gemiddeld gehad. Maar op de een of andere manier is er voor haar geen tijd en reden voor al teveel zelfbeklag. Voor tante Bep is het glas altijd half vol. Zij leeft namelijk vanuit de hoop. Natuurlijk zit het in haar karakter, maar zij heeft ook moeten leren en ervaren, dat het goed is om te leven met hoop. Zij leeft daarnaast met veel interesse in de ander, is in de ander écht geïnteresseerd. Zij deelt dan ook haar hoop met iedereen, met Jan-en-alleman durf ik wel te zeggen. Haar gevleugelde uitspraak luidt: ‘Wat ben ik toch een bofkont!’ Ze heeft dat elke dag gezegd, 365 dagen per jaar, haar hele lange leven lang! Tante Bep heeft engeltjes verzameld, haar huis staat er vol mee, ze heeft er vele honderden. In een warm betoog tijdens de afscheidsviering vertelt de dominee, die een huisvriend is, iets over engelen: ‘Tante Bep is het niet’, zegt hij, ‘maar toch wel bijna, ze komt een beetje in de buurt’. Engelen beschermen mensen, leggen op het juiste moment een arm om je schouders, engelen zijn bij uitstek de boodschappers van de hoop. Na afloop mag iedereen een engeltje uit de collectie van tante Bep uitzoeken en meenemen naar huis.

Ik neem mij voor als ik mij nu zorgen maak over hoe ik straks fulltime hoogbejaarde ben, even te kijken naar het engelje en terug te denken aan tante Bep.