Als ik in mijn vroege jeugd voor de eerste keer écht op vakantie kan gaan, mag ik niet mee. Het is nog net in de tijd dat de pastoor jaarlijks op huisbezoek komt om Rooms Katholieke echtparen te vertellen dat er nog maar weer eens een kindje bij moet komen. Dit keer komt hij mijn moeder vertellen dat haar man, mijn vader is overleden. Het is juli, vakantieperiode en alle zes (!) kinderen zijn dus thuis. Enkele weken na de begrafenis regelt (lees betaalt) mijn oom, onze voogd, voor ons gezin een vakantie in een familiepension in Noordwijk aan Zee. Het is de eerste echte vakantie in mijn leven, maar ik mag niet mee. Ik zit vanaf mijn 12^e jaar op het internaat, het klein seminarie, en mag volgens de dan geldende normen, niet aan allerlei wereldse verleidingen blootgesteld worden. Ik vind de beslissing natuurlijk vreselijk en voel me nog meer buitengesloten dan voorheen. Ik weet het niet zeker meer, maar dit vakantie incident zal een extra reden zijn geweest om snel het internaat vaarwel te zeggen. Ik wil er al veel langer van af, maar wil mijn ouders en vooral mijn vader, niet teleurstellen. Op het moment dat mijn vader overlijdt, staat mijn besluit vast. Een jaar later woon ik weer gewoon thuis en probeer als beginnende puber mijn leven in de normale wereld op te pakken en hoe! Ik voel me bevrijd, ik barst van de energie. Ik mag eindelijk even fulltime puber zijn.

En dat fulltime puberen gaat me verbazend snel en gemakkelijk af, bedenk ik mij nu, vele jaren later. Mijn eerste echte vakantie wordt het familiepension in Noordwijk aan Zee. Ik wil natuurlijk graag de wereldse verleidingen die dagelijks op de loer liggen, of beter gezegd op het strand liggen, tegenkomen. En ja hoor, al snel en zeer onbeholpen ontluikt de eerste vakantieliefde; het is een meisje uit Amsterdam. Tot mijn grote schrik stuurt zij mij na de vakantie nog een zeer opvallende ansichtkaart, die iedereen thuis natuurlijk ziet. De vakantieverliefdheid is meteen over, maar mijn puberen niet. Ik zit op het Katholiek Gelders Lyceum en ben drukker met dwarsliggen dan met leren: spijbelen, de klas uitgestuurd worden, voortdurende een grote mond opzetten. Ik ben de wanhoop van de docenten Duits, wiskunde en Latijn en blijf dat jaar prompt zitten in de derde klas van het gymnasium. Ook het daaropvolgende jaar gaat het niet goed op school en het is uiteindelijk de conrector die – als ik weer eens de klas uitgestuurd ben – mij niet straft, maar kiest voor een goed vaderlijk gesprek. Zijn naam en dat moment, heb ik nooit vergeten. Hij adviseert mij naar de kweekschool over te stappen en daar de middelbare school af te maken in combinatie met (aansluitend) de opleiding tot onderwijzer. Dit gesprek is het begin geweest van de overgang van fulltime puber naar fulltime jongere, met nog steeds (letterlijk en figuurlijk) wilde haren. De vijfjarige kweekschool heb ik overigens fluitend, vol enthousiasme met succes doorlopen.

Voor mij betekent het woordje ‘fulltime’ in deze context, dat het een periode in je leven is waar je het even helemaal bent en mag zijn, min of meer kenmerkend voor die levensfase. Het helpt je om je zelf beter te leren kennen en begrijpen en dat is weer belangrijk om verder te groeien als mens. Je mag je als puber afzetten tegen de gevestigde orde van de volwassen wereld om je heen. Je mag als fulltime veertiger/vijftiger even de weg kwijt zijn en je afvragen of het allemaal wel zo interessant is, van wat je doet en wie je bent. Je mag als fulltime pensionado trachten enigszins relaxed de wereld om je heen te beschouwen. Wat wel ongelooflijk belangrijk is, is dat er in al die levensfasen iemand in je omgeving is, die je volgt en waar je op terug kan vallen. Iemand die je onvoorwaardelijk accepteert of dat wenst te doen. Iemand die op het juiste moment een arm om je schouders legt,

dan is het goed om even fulltime baby te zijn, fulltime peuter, fulltime schoolkind, fulltime puber, fulltime jongere, fulltime dertiger/veertiger, fulltime vijftiger/zestiger, fulltime pensionado en uiteindelijk fulltime hoogbejaarde.