We zijn weer thuis. De zomervakantie is voorbij en vanaf vandaag pakken we ons gewone dagelijkse leventje weer op. Mijn lief is naar haar werk en ik zit achter de computer om te schrijven aan dit nieuwe blog. Ik bedenk mij vanmorgen dat vakantie vieren gedurende mijn levensloop is geëvolueerd van een paar dagen logeren bij een oom en tante tot jaarlijks een, twee of drie keer naar het buitenland reizen. De laatste jaren zelfs verre reizen. In de welvarende delen van de wereld vinden wij inmiddels dat iedereen die werkt, minstens drie weken per jaar recht op vakantie heeft: even de zinnen verzetten, …even uit de sleur, …even bijtanken. We krijgen er zelfs extra geld voor en sinds ik fulltime pensionado ben, merk ik dat die jaarlijkse vakantieuitkering gewoon doorgaat bij je pensioen en AOW. Toch een beetje vreemd dat je als fulltimepensionado ook nog vakantiegeld ontvangt. Maar ja, vakantie is een economische factor van grote betekenis geworden. De huidige pensionado’s in Nederland hebben over het algemeen geld en tijd. Het gehele jaar door wordt deze doelgroep daarom verleid met prachtige vakanties: cultuurreizen, wandel- en fietstochten (E-bikes) en Rijn- en andere cruise reizen. Zelfs kun je, als je oud en krakkemikkig bent, permanent gaan wonen in een verzorgingshuis-resort ergens in Spanje en zo ‘vakantie vieren’ tot je laatste snik….

De vakantie is nu voorbij. We zijn weer thuis en dat voelt goed. Gelukkig zijn ook de kinderen weer thuis; veilig thuis zeggen we als het om onze kinderen gaat. De laatste avond van de zomervakantie komen onze zoon en schoondochter eten bij ons. We kijken naar de foto’s van onze vakanties en praten daarover. We hebben het over volgende vakanties, maar ook over weer gaan werken. We praten over het leven in andere landen, over kaarsjes opsteken tijdens vakanties in mooie kerken, over geloof en ongeloof, en over vakantiegebieden waar het gevaarlijk is. Het is een mooie ‘afsluitende’ avond. Als zoon en schoondochter naar huis gaan, pakken we nog even het staartje van Zomergasten op de TV mee. We vallen midden in een intiem, warm gesprek, dat twee volwassen mannen met elkaar voeren. De gesprekken worden afgewisseld met prachtige verstilde beelden in korte filmfragmenten. Het gaat over het leven en de dood, over waarheidsvinding, over de onvolmaaktheid van het leven, vergeven of wrok blijven koesteren, over de zoektocht naar schoonheid of misschien wel het minder hunkeren er naar, over vriendschap, over keuzes maken in het leven.

En dan hoor ik David van Reybrouck zeggen: ‘Ik voel me nogal thuis in het leven. Ik word hoe langer hoe ontvankelijker; hoe langer hoe gevoeliger voor wat het leven te bieden heeft.’

Thuis zijn, thuis voelen, je veilig voelen, misschien ligt hier het antwoord op de vraag naar de zin van het leven? De vraag die ik in mijn laatste blog voor mijn vakantie – nu een maand geleden – gesteld heb.