In mijn familie staat niet de sterfdag van mijn vader of moeder centraal, maar de ‘leefdag’. Eén van de tradities in onze familie is namelijk het jaarlijkse Sinterklaasfeest. Vooral voor onze allerliefste moeder is dit altijd de dag van haar leven geweest en we zetten deze traditie na haar overlijden met veel plezier voort. Elke jaar op de laatste zondag van november komen zo’n vijftig familieleden, voortgekomen uit het Koos Beke en Cis Oostendorp huwelijk, bij elkaar: zes broers en zussen, evenzoveel schoonfamilie, vijftien neven en nichten en bijna evenzoveel aangetrouwden, vervolgens negentien achterneefjes en -nichtjes. De oudste is zeventig, de jongste is ongeveer één jaar. Een prachtig doorsnede van vier generaties: de idealisten van de babyboom generatie  (1944-1955), de nuchtere verbinders van de X generatie (1956-1970), de doegerichte pragmatische generatie (1971-1985), de creatieve Y generatie (1986-2000) en de heldere Y2 generatie (2000-2015). Iedereen van jong tot oud heeft deze datum in november gereserveerd en zelden laat iemand verstek gaan. Sterker nog, een in Madrid (?!) wonende neef reist met zijn zoontje Sinterklaas zelfs achterna en komt speciaal over voor deze dag. Ieder jaar weer is er nieuw leven te bewonderen, ieder jaar weer ziet iedereen de ander een jaar ouder worden. Deze traditie wordt nog versterkt doordat Sinterklaas al die jaren onze familiehuisvriend is en zo ook in leef-tijd meegroeit met onze familie. Dat levert mooie, leuke en soms emotionele anekdotes op, die dan hardop voorgelezen worden uit Het Grote Boek. Spannend voor de Y2 generatie is elk jaar de keuze van de Pieten. Telkens mogen de twee of drie die niet meer in Sinterklaas geloven Zwarte Piet spelen. Als dat dit jaar Blauwe Pieten worden, zullen misschien op een enkele babyboomer na, de anderen er waarschijnlijk weinig moeite mee hebben. 

Ik moet aan deze familieleefdag denken omdat ik de laatste tijd regelmatig via facebook reacties op mijn blog krijg van een aantal jonge (achter)neven en (achter)nichten. Ik bedenk mij dat het bijzonder is dat deze familieleden tussen de vijfentwintig en veertig jaar, regelmatig mijn blog over ouder worden lezen. Het zijn toch vooral blogs in eerste instantie bedoeld voor vijfenvijftig plussers. Ik heb geen idee wat het met hen doet om de zoektocht van mij als fulltime pensionado naar de zin van het leven, te volgen. Als je jong bent, dan ben je daar natuurlijk niet echt mee bezig, denk ik dan. De toekomst ligt nog open. Misschien dat je zo rond je dertigste voor het eerst beseft, dat je niet meer tot de jongste generatie behoort. Het is wellicht de eerste mijlpaal in je leven, die enigszins te vergelijken is met die van mensen als ze vijftig worden of vijfenzestig. Mijlpalen waarin de levensbalans opgemaakt wordt in het heden, met reflectie op het verleden en de verwachting naar de toekomst. Door onze familieleefdag ontstaat er een stukje gemeenschappelijk beleefd heden, toekomst en verleden en dat biedt houvast. In de gesprekken tussen jong en oud komen als vanzelf het maken van keuzes in het leven ter sprake. De jonge neven en nichten vertellen enthousiast hun toekomstdromen en horen tegelijkertijd of de dromen van hun ooms en tantes zijn gerealiseerd of niet en waarom wel of niet. En zo krijgt ieder voor zich energie en inspiratie: de ouderen van het vaak grenzeloze optimisme van ‘die jonge gasten’, de jongeren van de wijsheid en openhartigheid van ‘die oude gasten’. Deze familiedag is daarom terecht een leefdag!

Nu pas – na het schrijven van dit blog – dringt tot mij door waarom een aantal jonge familieleden mijn blog volgt. Een van onze gemeenschappelijke familiewaarden is dat we veel belang hechten aan goede sociale contacten. Daarom roep ik uit de grond van mijn hart: ‘Lang zullen we leven!’