Het is weer eens tijd om mijn profiel op LinkedIn aan te passen. Binnen een dag krijg ik al snel enkele reacties terug in termen als ‘congrats!’ of een zinnetje als ‘congratulated you on your new job!’  Het zijn wel voorgeprogrammeerde reacties, maar toch, iemand uit je netwerk heeft de moeite genomen je boodschap te lezen en daarna op de goede reactieknop gedrukt. Dit keer voel ik mij er iets ongemakkelijker bij. Ik heb namelijk mijn hoofdprofiel gewijzigd in ‘fulltime werkende pensionado’ en de automatische reacties doen mij denken dat men van mening is dat ik achter de geraniums ga zitten. Die gedachte wordt nog eens versterkt door iemand die er een eigen tekstje aan toe voegt: ‘Toch met pensioen?’ Ik heb in mijn profiel juist bewust het woordje ‘werkende’ opgenomen om te laten weten, dat ik nog steeds ‘gewoon’ actief ben en beschikbaar voor zinvolle opdrachten.
Ik heb er ongeveer drie jaar over gedaan om voor mijzelf te accepteren dat ik maatschappelijk gezien in een andere levensfase ben beland. Een levensfase waarin ik niet meer hoef te werken voor mijn inkomen en er vooral voor moet zorgen dat ik gezond blijf en mijn dagelijkse leventje zinvol invul. Het lijkt me van belang dat ik ook in deze levensfase iets blijf doen waar ik mijn diepste ambitie in kwijt kan, want daar voel ik me lekker bij. Terugkijkend in mijn levensloop bedenk ik mij dat ik al mijn hele leven een soort seculiere missionaris ben: een mensenmens met een boodschap die ik graag met anderen wil delen. Volgens mij is dat de rode draad in mijn leven. Waarom ik het woord missionaris gebruik is omdat in de jaren ’50 van mij als 12 jarige wordt verwacht dat ik in de voetsporen treedt van een oom en tante die dan in Afrika als missiepater en missiezuster aan het werk zijn. Deze ‘roeping’ heb ik al snel losgelaten, mede onder invloed van mijn hormonenhuishouding en de zeer uitbundige jaren ’70. Mijn werkzame leven begint dan in het onderwijs. Met veel enthousiasme en passie ben ik ruim 13 jaar werkzaam als onderwijzer en schooldirecteur. Deze periode kan ik een mooie afsluiting geven met een tweejarig contract als directeur van de Nederlandse school in Nairobi, Kenya. Zo kan ik mij toch nog een beetje missionaris in Afrika voelen! Weer terug in Nederland werk ik eerst een aantal jaren voor een multicultureel project in de stad Rotterdam. In deze periode raak ik als bestuurslid betrokken bij het werk in de Rotterdamse Pauluskerk, waar dominee Hans Visser dak- en thuislozen, vluchtelingen en verslaafden opvangt. Dan rond mijn 40^ste ga ik aan de slag als directeur van diverse zorginstellingen en vanaf die tijd houd ik mij vooral bezig met de zeer kwetsbare ouder wordende mens. Als ik daarnaast tevens de studie gerontologie aan de universiteit goed afrond,  besluit ik mijn eigen onderzoek- en adviesbureau te starten. Vanaf dat moment tot op de dag van vandaag ben ik van daaruit als gerontoloog aan het werk. Ik denk mee met mensen en organisaties over onderwerpen als behoud van 45+ talent op de werkvloer, benutten van ervaringskennis van ouderen, ondersteunen van kwetsbare hoogbejaarde ouderen en natuurlijk fulltime oudere zijn. Feitelijk gaat het bij al deze onderwerpen om de vraag om kwaliteit van het dagelijkse leven. Ik realiseer mij zo terugkijkend dat ik nu in de levensfase ben aangekomen waarin mijn loopbaan van gerontoloog is samengevallen met mijn levensloop.

Ik ben mijn eigen BV met de naam mensenmens, zijnde een fulltime werkende pensionado beschikbaar voor zinvolle opdrachten, mede geïnspireerd door ‘Ik en de ander’ van de filosoof Levinas.