Er zitten allerlei onderwerpen in mijn hoofd, maar eigenlijk moet ik vandaag schrijven over liefde en trouw tussen twee mensen. Het afgelopen weekend zijn mijn geliefde en ik 40 jaar getrouwd en dat hebben we natuurlijk gevierd. Niet in grote kring, maar we zijn met onze kinderen een heerlijk weekendje naar Marrakech geweest. Er zijn bijna geen grotere woorden dan ‘liefde en trouw’, en dat maakt het moeilijk om er over te schrijven. De ultieme vormen om over liefde en trouw te schrijven, vind ik de liefdesbrief of het liefdesgedicht. Ook het liefdeslied is een mooie uitingsvorm. Je diepste gevoel voor de ander kun je met deze uitingsvormen heel klein weergeven. Het is sowieso goed om ‘grote zaken des levens’ zo klein mogelijk te houden. Dan is het te begrijpen en ook te behappen. Erg populair is het overigens niet om over een langdurige huwelijksrelatie te praten als je naar de programmering op onze Nederlandse televisie kijkt. Programma’s over liefde en trouw gaan allemaal over liefde en ontrouw, vechten en scheiden. We gebruiken de Engelse term ‘divorce’ of afkortingen als GTST om het zo afstandelijk mogelijk te laten klinken. Het gaat er dan om in 50 minuten zoveel mogelijk klein leed zo groot en dramatisch mogelijk neer te zetten of humoristisch. Duidelijk is in ieder geval dat hoe dan ook ‘liefde en trouw’ een gevoelige snaar raakt. Op het moment dat je echte liefde voelt, voelt het leven perfekt. Iedereen is wel op de een of andere manier ‘ervaringsdeskundige’ op dit zo belangrijke levensgebied. Als ik voor mijzelf spreek (en ook een beetje voor mijn geliefde, maar zij zal dat andere accenten geven) dan is de combinatie van liefde met trouw iets dat in mijn genen zit. Ik wil daar mee zeggen dat ik daar mee opgevoed ben. Mijn moeder is verliefd geworden op mijn vader. Zij zijn na een zeer lange periode van verkering in 1944 getrouwd. Het leven op dat moment in de oorlog, voelt voor mijn ouders even als perfect. Meteen daarna moeten zij met baby (mijn oudste broer) evacueren uit Arnhem. Mijn vader heeft in de oorlog tuberculose opgelopen en zijn hele verdere leven tot aan zijn overlijden in 1961 heeft hij zwaar getobd met zijn gezondheid, zijn hele huwelijksleven lang. Met hart en ziel heeft mijn moeder gezorgd voor mijn zieke vader en voor haar zes kinderen. Van mijn ouders heb ik geleerd dat liefde en trouw samen kunnen vallen en dat zij daardoor – met alle diepte- en hoogtepunten – een goed bestaan hebben gehad op deze wereld. Met hen als voorbeeld ben ik in 1974 in het huwelijksbootje gestapt, een hoogtepunt in mijn leven. Dan komen er telkens na hoogtepunten ook dieptepunten. Ik ga nu niet in op de moeilijke momenten, de momenten dat je het niet meer ziet zitten. Mijn geliefde en ik zijn beiden doorzetters, we geven ons niet gauw gewonnen. Ook zijn we bereid steun te zoeken bij anderen en dat helpt vaak. Maar naast al deze gesprekken en analyses over je relatie van dat moment, hebben we altijd geloofd in elkaar. Het is geen toeval dat ik gisteren in de krant Trouw (mooie naam toch?) een aantal opmerkingen tegenkom in het interview ‘Liefde volgens Gods script’. De kop boven dit interview spreekt mij niet zo aan, maar wel de volgende gedachten over liefde en trouw, die ik op mijn eigen manier interpreteer: ‘Het is de trouw die de liefde draagt en niet andersom’  – ‘In het huwelijk probeer je het beste van jezelf te delen met de ander en vice versa’ – ‘Het huwelijk is geen balans van kosten en baten’.

Bij het overhandigen van het kado feliciteren de kinderen ons met de woorden ‘een ongelooflijke prestatie’. Uit ervaring kunnen wij na 40 jaar samen leven zeggen: ‘De trouw heeft de liefde verdiept’.