Ik zit net als de afgelopen dagen weer om zes uur ’s ochtends met veel enthousiasme te werken aan dit blog. Een uurtje later heb ik een aardig verhaal over verschillende levensgebieden en dagelijkse balans klaar. Ik ben niet echt tevreden, het voelt te afstandelijk. En dan gebeurt er iets, waardoor ik mijn energie verlies. Mijn vrouw is opgestaan en heeft een rotgevoel. Gisteren toen zij thuiskwam was het rotgevoel bij haar er ook al. Zij kon het niet echt benoemen. Ik ben erg gevoelig voor datgene wat er in mijn directe omgeving gebeurt en dus slaat het snel over op mij. Ik wil natuurlijk helpen, maar op zulke momenten weet ik, kruip je diep in jezelf en wil je alleen zijn. Ik ga daarom met mijn kop koffie weer achter de computer zitten en probeer de draad van het blog op te pakken. Maar ineens zit ik met mezelf in de knoop. Dit is geen theorie maar echt! Er gebeurt iets met mij en wat is dat? Ik ben iemand die snel van slag kan zijn als een ander van slag is en mij daarmee confronteert. In mijn familie werd altijd gezegd dat de Beke’s kunnen genieten van het leven, zeer sociaal vaardige mensen zijn, maar tegelijkertijd zwaar op de hand. Ik moet even denken aan mijn vader en enkele broers en zussen van hem. Een Beke ervaart het leven als hard werken, je best doen, maar ook het leed van de wereld op je nek nemen. Ik heb die Beke genen in behoorlijke hoeveelheid meegekregen. Natuurlijk is er niets mis mee. De vraag is: ‘Hoe ga ik daar mee om?’ Nu ik dit zo opschrijf en overdenk besef ik dat het zelf op mijn 67^ste nog niet goed lukt hier goed mee om te gaan.

Oei, ik word nu wel echt persoonlijk…. ik wil eigenlijk geen ‘big brother’ blog.