In mijn afstudeerthesis voor de studie Gerontologie ‘Intimiteit in de hoge ouderdom, 1997’ citeer ik Nies & Munnichs als ik schrijf: ‘Zin geven is vooral een procesmatig gebeuren waarbij het individu betekenis en waarde toekent aan het eigen leven in zijn geheel of aan aspecten van het eigen leven.’ Dat is theoretisch mooi gezegd, maar belangrijk voor mij is het feit dat ik mij er met regelmaat van bewust wil zijn dát ik betekenis en waarden toe ken aan (aspecten van) mijn leven. Natuurlijk rationaliseer ik veel, maar naarmate ik ouder word, wordt dat minder. Ik probeer meer te letten op mijn gevoel en ik merk dat mijn gevoel een goed kompas is, een goed meetinstrument dat werkt vanuit mijn ervaringskennis. Voor mij is zingeven ergens een ‘goed of niet goed gevoel moment’. Deze momenten geven mij telkens weer een boost energie. Niet goed gevoel momenten heb ik natuurlijk ook. ik vraag me dan af wat er nu aan de hand is? Lukt me dat te achterhalen levert het weer energie op.

Nu ik 67 jaar ben….

Toen ik directeur was van een aantal zorginstellingen was de vraag naar zingeven en zinervaren wel heel duidelijk aanwezig. Ik ben toen rond mijn 45ste gerontologie gaan studeren om zo meer inzicht te krijgen in de levensloop van de mens en dus ook van mijzelf. Soms vallen in het leven bepaalde zaken mooi samen, zoals nu in de week van 13 januari 2014. Ik ga een blog maken waarin ik mijn eigen levensloop ervaring als gerontoloog beschouwend onder de loep neem. Mooi meegenomen is dat ik er als fulltime pensionado tijd voor kan maken en zo zinvol bezig kan zijn met de nabije toekomst.

Wat wil een mens nog meer?