Nu mijn lief en ik oma en opa zijn verbazen wij ons nog meer dan toen wij zelf ouders waren, hoe onze kleinkinderen de eerste maanden van hun leven de dag doorbrengen. Zo gauw zij wakker zijn, komen zij onbevangen en instinctief in beweging. Altijd zijn ze met iets zintuiglijks bezig. Het is een volkomen natuurlijk gedrag. Onze kleinzoon bijvoorbeeld is in het stadium van spelenderwijs leren staan en lopen. Vorige week zien wij dat hij zich vanuit de kruiphouding optrekt aan de kinderstoel en deze dan als een Hulk door de kamer duwt, totdat hij ergens tegenaan botst. Wij helpen hem dan de kinderstoel om te draaien. Deze week loopt hij nog zekerder en vol trots achter de kinderstoel en draait hij zelf de stoel bij als hij ergens tegenaan dreigt te lopen. Hij is continue aan het spelen en…. eten …veel eten…. totdat hij moe wordt en moet slapen. Het is een heerlijk tevreden mannetje en dat straalt hij uit.

Het onbevangen spelenderwijs leren, gaat echter al snel veranderen. Onze jongste kleindochter gaat naar de Kindergarden en de oudste naar de basisschool. Hun wereldje wordt vanaf dat moment letterlijk en figuurlijk groter en daarmee komen allerlei ‘verplichte’ dagelijkse bezigheden op hun pad. Het onbevangene en het pure verschuift langzaam maar zeker naar de achtergrond. De kunst van groot worden is dat kinderen opvoedkundig zodanig geholpen worden, dat zij hun unieke zelf zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. De eerste jaren van het leven vormen zo de grondslag voor een gelukkig en tevreden leven als volwassene.

Onze kleinkinderen zo observerend spiegel ik mij graag aan de eerste kindjaren. Ik zie dat mijn sociale omgeving steeds kleiner en intiemer wordt. Ook dat is een natuurlijk proces. Ik merk dat in dit kleiner wordende sociale wereldje de behoefte toeneemt zoveel mogelijk mijzelf te zijn, dat voelt namelijk lekker.

Ik wil vooral genieten van mijn kinderen en kleinkinderen….. Ik wil mijn lief en dierbaren zo vaak als mogelijk omarmen…..Ik wil blijven investeren in contacten met vrienden…..Ik wil niet teveel stilstaan bij wat nog komen gaat…..Ik wil iedere nieuwe dag koesteren.

Elke dag dat mij dit lukt, zal ik een tevreden mannetje zijn en dat straal ik dan vast uit!

De afgelopen twee maanden heeft mijn dagelijkse leven volledig in het licht gestaan van een grote ‘lichamelijke onderhoudsbeurt’: apneu, een nieuwe ooglens en eind november een nieuwe linkerheup. Nu zit ik in het revalideringstraject dat naar mijn idee goed verloopt. Het zal nog wel een tijdje duren, voordat ik als een kievit rondloop. Maar ik kan nu al concluderen dat 2023 er fysiek goed uit komt te zien. Je overdag fit voelen, alles helder en scherp kunnen waarnemen en gewoon goed en zonder pijn kunnen lopen biedt ongelooflijk veel kwaliteit aan het dagelijks leven.

Mij is opgevallen, dat je zo’n periode fysiek en mentaal volledig opgeslokt wordt door al dat gedoe met je lijf. Je komt niet toe aan je normale dagelijkse activiteiten, zoals bijvoorbeeld een blog schrijven. Je hele mindset wordt er door bepaald. Hoewel ik erg opzie tegen deze operaties, neem ik mij voor er mentaal zo positief mogelijk in te gaan staan, hoe lastig ook. Telkens heb ik tijdens mijn ziekenhuisbezoeken gedacht dat ik mij gelukkig mag prijzen in deze tijd in dit deel van de wereld te leven en oud te worden. Het is clichématig, maar ik kan het niet anders zeggen: onze gezondheidszorg is van topniveau. De kwaliteit van de artsen en medewerkers, de aandacht voor de patiënt, de uitgebreide voorlichting en de communicatie algemeen van zowel de longarts, als de oogarts en de orthopeed heb ik als zeer positief ervaren. Volgens mij helpt het om vertrouwen te hebben in de professionaliteit van de zorgverleners. Ik probeer daarom zo min mogelijk zelf doktertje te spelen door op internet van alles op te zoeken. Een beetje oriëntatie is prima, maar ik realiseer mij dat ik – hoe dan ook – afhankelijk ben van een professional.

Als patiënt doe ik bewust mijn best open te communiceren. Ik stel ‘domme’ vragen en ben niet bang om teveel te vragen als ik mij onzeker voel. Eenmaal in deze zorgcircuits rondlopend is het fijn en handig om vergezeld te worden van je lief of iemand anders. Het helpt je de vaak grote hoeveelheid informatie beter op te nemen.

Vanuit mijn vakgebied gerontologie pleit ik in mijn blog al jaren dat het goed is om al in een vroeg stadium je bewust te zijn van je eigen rol als je bij het ouder worden afhankelijk dreigt te worden. In de leeftijdsfase waarin ik verkeer, zullen de risicofactoren op gezondheidsgebied alleen maar groter worden. Ik kan nu zeggen dat een positieve en open houding als patiënt mij de afgelopen twee maanden goed heeft geholpen. Oefening baart kunst en dat geeft hoop voor de toekomst.

Ik ga nu rustig verder herstellen van de heupoperatie. Mijn lief en ik wensen de bloglezer een fijne kerst en een positief en vitaal 2023.

Wat kan er toch veel gebeuren in enkele weken. Afgelopen oktober onderga ik bij mijn huisarts zoiets als een APK keuring met als resutaat dat ik naar de oogarts, longarts en orthopeed verwezen wordt. Eerst een staaroperatie linkeroog. Het resultaat is verrassend. Ik zie de wereld weer helder en grotendeels zonder bril. Wel is een leesbril nodig. Dan een apneu onderzoek, dat resulteert in het gebruiken van een apneu apparaat in de nacht. Overdag voel ik mij veel fitter dan voorheen. Tenslotte krijg ik eind november een nieuwe linkerheup.

Iedereen weet dat je bij het ouder worden in een levensfase geraakt, waar slijtage, fysieke en psychische achteruitgang en kans op ziekten groter worden. Statistisch gezien is dit zeker het geval na vijfenzeventig jaar. Bij mij is op mijn zesenzeventigste duidelijk dat er enige revisie c.q. vervanging van lichamelijke onderdelen nodig is. Natuurlijk zie ik op tegen al deze bezoeken aan het ziekenhuis. Maar ik focus mij op het gegeven dat deze klachten medisch goed aan te pakken zijn. Mijn dagelijkse leven zal in kwaliteit toenemen. Daar mag ik hardstikke blij mee zijn, zeker in het licht van allerlei ziekten met een veel malen slechter perspectief, zoals kanker, ernstige hart- en vaatziekten of dementie.

Controle kunnen hebben en uitoefenen op je dagelijkse leven, is juist in deze fase van hoge ouderdom van het grootste belang. Volgens mij kun je daar niet vroeg genoeg op gaan voorbereiden. Al heel veel jaren ben ik bewust bezig mij op die fase voor te bereiden. Ik wil voorkomen dat ik fysiek en psychisch in een neerwaartse spiraal terecht kom.

Nu ik in zo’n APK moment zit, merk ik dat het lastig is om er positief in te blijven staan. Ik zie vooral op tegen de heupoperatie. Daarom praat ik mijzelf moed in en zoek ik steun bij anderen. Mijn lief heeft er baat bij als ik mij niet deprie opstel en gedraag. Mijn kleinkinderen willen graag met opa blijven spelen. Ik vraag familie en vrienden, die een heupoperatie hebben gehad, hoe zij die ervaren hebben. Horror verhalen wil ik niet horen. Bijna al deze lotgenoten steken mij een hart onder de riem: ‘Je gaat straks weer lopen als een kieviet.’ en ‘Als het moet, doe het nu en wacht niet tot je nog ouder bent!

Kijk, dat helpt!