Het is zo’n dag, waarvan ik weet dat die er af en toe aankomt. Ik word overvallen door een groot gevoel van verslagenheid over wat er allemaal in de wereld om mij heen gebeurt. Ik voel me een beetje murw geslagen, emotioneel uitgeput. Dit type gevoel zal zeker ook met mijn ouder worden te maken hebben. De spankracht neemt af, ik moet soms meer vechten tegen het gevoel van moedeloosheid. Tegelijkertijd weet ik dat het positieve gevoel terugkomt.

De gebeurtenissen die daarin een rol spelen zijn zeer divers. Ik word moedeloos van politieke partijen, die wederom deze Provinciale verkiezingen gebruiken om landelijke politiek te bedrijven. Ik vind dat uitholling van ons democratisch bestel. Dan is er het enorme gevoel van onmacht en verdriet bij de aanslagen afgelopen dagen in Nieuw Zeeland en Utrecht. Dit alles wordt versterkt door de wijze waarop de politieke partijen FvD en PVV zonder enige reflectie aangaande de aanslagen en zonder respect voor de doden en gewonden, hun immigratie-agenda naar voren schuiven. Of wat de doen met het vreselijke bericht dat een vader zijn achtjarige dochtertje om het leven brengt? Zelfs heb ik even nagedacht hoeveel van dit type ellendige gebeurtenissen ik tijdens mijn leven heb meegemaakt. Het zijn er ongelooflijk veel. En telkens weer pakken we de draad om ‘gewoon’ verder te leven weer op. 

Dat ‘gewoon’ verder leven krijgt er in deze levensfase wel een dimensie bij. Nadrukkelijker vraag ik mij af hoe lang ik nog te gaan heb en wat mij aan vreugde en verdriet te wachten staat. En dan de vraag der vragen: ‘Is er na de dood nog iets of is het leven over en uit?’ Zo enigszins somber kijkend naar de TV, schuift daar ineens de schrijver Jan Siebelink bij DWDD aan tafel. Hij heeft het boekenweek geschenk 2019 geschreven ‘Jas van belofte’. In het boek wordt de hoofdpersoon Arthur met hoge snelheid per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.  Tijdens deze rit overziet de hoofdpersoon al bijna vanaf de andere zijde wat hij achterlaat, en vraagt hij zich af of het genoeg is. Hij is er zeker van dat hij bezig is het leven te verlaten. Hij hoopt zelfs de weg van zijn vader te gaan, die in de hemel vast een goed woordje zal doen voor zijn zoon. En hij beseft dat het onvoorstelbare, namelijk dat er een hemel is, waar zou kunnen zijn, 

De 81-jarige Jan Siebelink, weer helemaal fit na een beroerte in 2017, praat ruim dertien minuten honderduit over de fase van zijn leven waarin hij nu zit. Hij kan zich niet voorstellen dat hij dood zal zijn. Hij smeekt bijna ‘laat mij niet dood gaan.’ Hoewel hij vind dat hij genoeg heeft gedaan met zijn leven, zit hij nog vol plannen. Hij filosofeert over het toenemende aantal 80 plussers, die leesgroepjes gaan vormen in buurten. Hij stelt zich voor dat zij platforms bouwen en zo politieke druk uitoefenen om overal buurtboekwinkels te openen. Het hele land moet weer gaan lezen!

Dit heerlijke interview met deze vitale 81-jarige beurt mij enorm op en haalt mij snel uit mijn somberheid van dat moment. Net als Siebelink blijf ik plannen maken en uitvoeren, vooral dichtbij huis in de buurt. Daar horen boeken lezen, goede gesprekken voeren en blijven proberen de wereld om je heen te volgen en te begrijpen bij. Dat is LEVEN. Ongeacht de leeftijd wil ieder mens ‘er toe doen’, voor zichzelf op de eerste plaats en daarna voor de ander. Je wilt misschien wel een beetje onsterfelijkheid op aarde. Maar ja, pas als we deze aarde verlaten hebben, weten we of we onsterfelijk zijn of niet.

Het onvoorstelbare kan waar zijn …. of ik geloof dat er niets is na de dood of ik  geloof in iets van een hiernamaals. Het boekenweek geschenk 2019 lijkt mij een troostrijk boek. Ik ga het dan ook zeker lezen.

Kerst is een uniek feest dat wereldwijd gevierd wordt. Voor mij is het dan ook het bezinningsmoment om samen met miljoenen mensen op de wereld even stil te staan bij ons leven hier op de aarde. Of je nu  gelovige bent of niet, ieder mens wil iets van zijn korte leven maken. In vrede leven en geen oorlog voeren, is daarvoor een essentiële voorwaarde. Kerst is het feest van het samen zijn en samen leven, ieder op zijn eigen manier en met eigen accenten, maar wel gericht op samen. Kerst is voor mij het moment om mijn kleine, grote geluk te vieren samen met mijn lief, onze kinderen, hun geliefden, onze kleindochter en onze vrienden.

Echter, hoe bizar is het feit dat in de twintigste eeuw waarin ik geboren en opgegroeid ben, waarin mijn ouders geboren, opgegroeid en overleden zijn, er volgens de historicus Johan Huizinga meer dan honderdzeventig miljoen mensen vermoord zijn door hun eigen regeringen. Daarnaast zijn in oorlogen vierendertig miljoen mensen om het leven gekomen. Ik ben een babyboomer uit 1946, geboren in een Rooms-Katholiek gezin. Uit de radio klinkt die eerste jaren tijdens de kerst nog regelmatig White Christmas van Bing Crosby. Het lijkt een soort ode aan onze geallieerde bevrijders. Mijn eerste kerstfeesten staan volledig in het teken van de geboorte van het kindje Jezus. In de woonkamer staat de kerstboom en onder die boom staat een door mijn vader gefiguurzaagde kerststal, waar hij, volgens mij erg trots op is. Mijn vader die in de Tweede Wereldoorlog tuberculose heeft opgelopen en uiteindelijk in 1961 is overleden. 

Ik leef nu in 2018, de eenentwintigste eeuw. Het Marrakech migratiepact van de Verenigde Naties blijkt opeens voor een aantal politieke partijen in Nederland en België een probleem. Met meer dan achtenzestig miljoen mensen op de vlucht, zijn internationale afspraken over vluchtelingen belangrijker dan ooit. Op Lesbos in Griekenland puilt het opvangcentrum voor bootvluchtelingen al jaren uit. Er is geen solidariteit in onze redelijk welvarende Europese Unie. In mijn Nederland, behorende tot de top vijf van de meest welvarende landen in de wereld, weigert de regering zelfs een generaal pardon te geven aan ongeveer vierhonderd vluchtelingen kinderen die hier volledig geworteld zijn. Dit alles uit angst voor een aanzuigende werking….. 

Ik ben opa van een heerlijke, lieve kleindochter. Ik kan los van allerlei dagelijkse werkgerelateerde sores, nog meer dan bij mijn eigen kinderen genieten van dit opgroeiende schatje. Ik zie en voel intens hoe kwetsbaar en onschuldig het beginnende leven is. Maar ook hoe ongelooflijk waardevol. Mijn geloof is gedurende mijn leven behoorlijk verschraalt. Ik noem mijzelf cultureel katholiek. Ik ben nog in de kerk getrouwd en ga bij begrafenissen naar de kerk, verder niet. Wat blijft is de kerstnachtmis, al 72 jaar lang. Deze traditie willen mijn lief en ik niet loslaten. Straks op kerstavond zit ik in de kerstnachtmis. Ik zal dan denken aan de geboorte van het kindje Jezus, gewoon als een kindje dat geboren wordt. Ik zal wensen dat alle kindjes die geboren worden in een warm en veilig nest opgroeien, in een land van vrede. Ik weet het niet, maar ik hoop dat de pastoor preekt over kinderen. Over kinderen die het recht hebben op te groeien in een veilige wereld. En vooral hoe wij daar dan met elkaar over praten als het voor kinderen niet veilig en rechtvaardig is. Dat we ons realiseren dat kinderen in onveilige situaties ernstige schade oplopen. Dat we niet alleen praten, maar ook doen, handelen in de volle overtuiging dat aanzuigende werking van het goede handelen zal leiden tot gelukkige mensen en vrede op aarde.

Laat alle kerken de kerstpreek afsluiten met de oproep: ‘Geef deze vierhonderd kinderen een generaal pardon!’

Het is prachtig zomerweer de laatste weken. Bijna dagelijks eten we buiten in onze tuin. De zomerterrassen in het prachtige Rotterdam puilen uit. Iedereen is in de vakantiesfeer, niet alleen de werkenden, zoals mijn lief, maar ook ikzelf, de fulltime pensionado. Eigenlijk zou ik nu een zonnig en onbekommerd blog moeten schrijven, bijvoorbeeld over onze a.s. zijderoutevakantie in Centraal Azië. Echter mijn hoofd zit vol emotie en beelden van een andere, bijzondere gebeurtenis in Azië.

Op mijn netvlies staan de foto’s van de Thaise voetballertjes en hun leider die na weken zoeken levend gevonden worden ergens diep in een grot. De wereld leeft weken lang intens mee met twaalf voetballertjes, hun begeleider en de fantastische hulpverleners. Met man en macht staan mensen klaar om te helpen. Spectaculair is de reddingsactie die uiteindelijk op gang komt, waarbij helaas een van de hulpverleners omkomt. Op 10 juli zijn zij allemaal bevrijd uit hun zeer benarde positie. Het is ongelooflijk goed en positief nieuws. De wereld juicht! Elk leven telt, is kostbaar en onbetaalbaar…. en dat biedt mij hoop….

Hoe tegengesteld is deze wereldgebeurtenis (dertien mensenlevens gered) ten opzichte van al die mensenlevens die dagelijks zomaar, in een split second, opgeofferd worden. Soms zelfs gelegitimeerd door staatshoofden en hun regeringen. We noemen dat oorlogsgeweld of terroristische aanslag of vluchtelingencrisis. Alleen al in Syrië zijn er inmiddels meer dan een half miljoen burgers gedood in een burgeroorlog onder leiding van hun eigen president. In Europa zijn dit jaar al bijna drieduizend vluchtelingen voor onze ogen verdronken in de Middellandse Zee. Jonge mannen, vrouwen, kinderen, baby’s, die op zoek zijn naar een minimaal bestaan. Daar heeft toch iedereen recht op? Elk leven zou toch moeten tellen, kostbaar en onbetaalbaar zijn…..en dat brengt mij in verwarring….

Het aloude adagium is dat goed en kwaad in elke mens zit. Als onschuldig wezentje kom je op de wereld. Meteen daarna word je opgevoed met wat wel en niet mag, wat lief en stout is, wat fout en goed is, eerst van jezelf en later van de ander. In mijn eerste kindjaren hebben voor wat betreft ‘de ander’ goed en kwaad sterk in het teken gestaan van de 2e W.O. . Ik word geboren in de verwoeste stad Arnhem. Mijn ouders hebben huis en haard moeten verlaten voor het bombardement in 1944. Mijn vader komt zwaar ziek uit de oorlog. Goed en kwaad is in die periode helder: de NSB-er, de Duitse soldaat  zijn de kwaden en de verzetsmensen, de geallieerde soldaten zijn de goeden. Het is vlak na de oorlog zo duidelijk als wat. Het duurt tot ver na mijn vijftigste levensjaar dat er eindelijk anders gekeken wordt naar dat goede en kwade in de 2e W.O. oorlog…. er is dus nuance….

Ik heb me wel eens afgevraagd hoeveel vertrouwen je kunt hebben in jezelf en in je relatie tot de ander, je medemens? Ik ben een gelukkig mens, misschien wel omdat vanaf het begin in mijn leven het vertrouwen stevig geborgd is in mijzelf door de onvoorwaardelijke liefde van mijn ouders. Het vertrouwen naar de ander is mede daarom door kunnen groeien. Letterlijk aan den lijve heb ik nauwelijks het echte kwade ervaren. Ik voel me dan ook een zondagskind en prijs me gelukkig op deze manier, op deze plek, met dit leven, te mogen leven.

Hoe schrijnend en tegelijk hoopvol het leven in een totaal andere situatie kan zijn, laat deze foto uit Trouw van 11 juli zien. Het onderschrift luidt: ‘De bruidegom is er klaar voor, de auto is versierd. Zijn feest is de eerste bruiloft in het verwoeste oude deel van Mosul sinds de herovering van deze Iraakse stad, vorig jaar, op IS.’

Als er vertrouwen is, is er hoop……

Ik wens de bloglezer een fijne zomervakantie!