Kerst is een uniek feest dat wereldwijd gevierd wordt. Voor mij is het dan ook het bezinningsmoment om samen met miljoenen mensen op de wereld even stil te staan bij ons leven hier op de aarde. Of je nu  gelovige bent of niet, ieder mens wil iets van zijn korte leven maken. In vrede leven en geen oorlog voeren, is daarvoor een essentiële voorwaarde. Kerst is het feest van het samen zijn en samen leven, ieder op zijn eigen manier en met eigen accenten, maar wel gericht op samen. Kerst is voor mij het moment om mijn kleine, grote geluk te vieren samen met mijn lief, onze kinderen, hun geliefden, onze kleindochter en onze vrienden.

Echter, hoe bizar is het feit dat in de twintigste eeuw waarin ik geboren en opgegroeid ben, waarin mijn ouders geboren, opgegroeid en overleden zijn, er volgens de historicus Johan Huizinga meer dan honderdzeventig miljoen mensen vermoord zijn door hun eigen regeringen. Daarnaast zijn in oorlogen vierendertig miljoen mensen om het leven gekomen. Ik ben een babyboomer uit 1946, geboren in een Rooms-Katholiek gezin. Uit de radio klinkt die eerste jaren tijdens de kerst nog regelmatig White Christmas van Bing Crosby. Het lijkt een soort ode aan onze geallieerde bevrijders. Mijn eerste kerstfeesten staan volledig in het teken van de geboorte van het kindje Jezus. In de woonkamer staat de kerstboom en onder die boom staat een door mijn vader gefiguurzaagde kerststal, waar hij, volgens mij erg trots op is. Mijn vader die in de Tweede Wereldoorlog tuberculose heeft opgelopen en uiteindelijk in 1961 is overleden. 

Ik leef nu in 2018, de eenentwintigste eeuw. Het Marrakech migratiepact van de Verenigde Naties blijkt opeens voor een aantal politieke partijen in Nederland en België een probleem. Met meer dan achtenzestig miljoen mensen op de vlucht, zijn internationale afspraken over vluchtelingen belangrijker dan ooit. Op Lesbos in Griekenland puilt het opvangcentrum voor bootvluchtelingen al jaren uit. Er is geen solidariteit in onze redelijk welvarende Europese Unie. In mijn Nederland, behorende tot de top vijf van de meest welvarende landen in de wereld, weigert de regering zelfs een generaal pardon te geven aan ongeveer vierhonderd vluchtelingen kinderen die hier volledig geworteld zijn. Dit alles uit angst voor een aanzuigende werking….. 

Ik ben opa van een heerlijke, lieve kleindochter. Ik kan los van allerlei dagelijkse werkgerelateerde sores, nog meer dan bij mijn eigen kinderen genieten van dit opgroeiende schatje. Ik zie en voel intens hoe kwetsbaar en onschuldig het beginnende leven is. Maar ook hoe ongelooflijk waardevol. Mijn geloof is gedurende mijn leven behoorlijk verschraalt. Ik noem mijzelf cultureel katholiek. Ik ben nog in de kerk getrouwd en ga bij begrafenissen naar de kerk, verder niet. Wat blijft is de kerstnachtmis, al 72 jaar lang. Deze traditie willen mijn lief en ik niet loslaten. Straks op kerstavond zit ik in de kerstnachtmis. Ik zal dan denken aan de geboorte van het kindje Jezus, gewoon als een kindje dat geboren wordt. Ik zal wensen dat alle kindjes die geboren worden in een warm en veilig nest opgroeien, in een land van vrede. Ik weet het niet, maar ik hoop dat de pastoor preekt over kinderen. Over kinderen die het recht hebben op te groeien in een veilige wereld. En vooral hoe wij daar dan met elkaar over praten als het voor kinderen niet veilig en rechtvaardig is. Dat we ons realiseren dat kinderen in onveilige situaties ernstige schade oplopen. Dat we niet alleen praten, maar ook doen, handelen in de volle overtuiging dat aanzuigende werking van het goede handelen zal leiden tot gelukkige mensen en vrede op aarde.

Laat alle kerken de kerstpreek afsluiten met de oproep: ‘Geef deze vierhonderd kinderen een generaal pardon!’