Tijdens de laatste weken van het jaar is er naast lekker eten, drinken en samenzijn met dierbaren, altijd wel tijd voor een goed gesprek. Op eerste kerstdag tijdens het diner met vrienden belanden we ineens in een verhit gesprek over de zin van het leven. Directe aanleiding is de vraag of er na de dood nog iets is?

In de school catechismus heb ik als kind geleerd op de vraag Waartoe zijn wij op aarde? te antwoorden: Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn. Dat is min of meer een helder en duidelijk antwoord op de vraag naar de zin van het leven, vond ik toen.

Maar wat als je niet (meer) gelooft in een hiernamaals, of reïncarnatie of iets spiritueels, waardoor je voor eeuwig in de kosmos ( het gehele ruimtetijd-continuüm) aanwezig zal zijn? Straks ben ik dood en zal ik hooguit twee/drie generaties doorleven in de gedachten van enkele medemensen.

Ik ben dan weg, alsof ik er niet geweest ben. Waarom is er een onmetelijk heelal met daarbinnen gedurende enkele ‘miljoenste seconden’ een mensperiode, wezens die kunnen denken? Wat de zin is van mijn leven in een onmetelijk en oneindig heelal kan ik niet bevatten. Het lijkt me eerlijk gezegd volkomen zinloos…. Als denkend wezen kan ik daar echter niet mee leven en daarom richt ik mij maar gemakshalve op de vraag: ‘Wat is de zin van mijn aardse leven?”  

Mij valt op dat ik hier de laatste jaren meer over nadenk dan voorheen. Ik heb er meer tijd voor en de maatschappij verwacht van mij als pensionado dat ik ‘na gedane arbeid ga genieten’. Die opdracht vind ik niet gemakkelijk mede omdat ik geen specifieke hobby’s heb. Vanaf mijn pensionering ben ik pas gaan bedenken hoe ik leuk en zinvol mijn dagen kan invullen. Omdat ik van professie gerontoloog ben, wil ik mij bewust bezig houden met deze zoektocht en deze delen met anderen o.a. via mijn blog. In mijn blogs gaat het altijd over mijn persoonlijk leven en dan specifiek mijn leven in de derde levensfase met af en toe een terugblik naar mijn verleden. Aangezien het mijn laatste levensfase is, kan ik er niet om heen de vraag te stellen: “Wat is de zin van mijn leven?’ Waar mogelijk probeer ik linken te leggen met wetenschappelijke theorieën. Het grappige is dat ik inmiddels van mijn beroep mijn hobby gemaakt heb. Het is genieten om enkele dagen in je hoofd bezig te zijn met het schrijven van een blog…. 

Deze zoektocht naar een leuke en zinvolle dagbesteding maakt mij grosso modo een optimistisch en gelukkig mens. Natuurlijk tob ik – soms meer soms minder – over allerlei zaken in het leven, maar altijd gloort er iets positiefs aan de horizon. Die levensinstelling heb ik meegekregen van mijn lieve ouders en op mijn beurt overgedragen aan mijn kinderen. Gedurende mijn leven heb ik ontdekt dat ik deze levensinstelling kan behouden en laten groeien juist in interactie met andere mensen. Nu, in mijn leven als pensionado, word ik mij er nog meer bewust van dat het meest zinvolle aan mijn leven het contact is met de andere mens. De medemens is de levensadem van mijn bestaan. Ik geniet ontzettend van de momenten van samen-zijn met vrienden op eerste kerstdag en met de kinderen en familie op tweede kerstdag. Echt genieten is ook regelmatig doordeweeks met iemand afspreken om een bakkie te doen, een glaasje te drinken en lekker te kletsen. Echt genieten is eveneens als we in de Huiskamer van de Wijk op woensdagmorgen als buurtbewoners met elkaar koffie drinken en geïnteresseerd zijn in elkaars wel en wee….

Gedurende mijn zoektocht in deze derde levensfase voel ik mij vaak weer kind in een kleine, liefdevolle sociale leefomgeving. Ik geniet daar van….. en dat voelt als de zin van mijn aardse leven…