Het is zo’n dag, waarvan ik weet dat die er af en toe aankomt. Ik word overvallen door een groot gevoel van verslagenheid over wat er allemaal in de wereld om mij heen gebeurt. Ik voel me een beetje murw geslagen, emotioneel uitgeput. Dit type gevoel zal zeker ook met mijn ouder worden te maken hebben. De spankracht neemt af, ik moet soms meer vechten tegen het gevoel van moedeloosheid. Tegelijkertijd weet ik dat het positieve gevoel terugkomt.

De gebeurtenissen die daarin een rol spelen zijn zeer divers. Ik word moedeloos van politieke partijen, die wederom deze Provinciale verkiezingen gebruiken om landelijke politiek te bedrijven. Ik vind dat uitholling van ons democratisch bestel. Dan is er het enorme gevoel van onmacht en verdriet bij de aanslagen afgelopen dagen in Nieuw Zeeland en Utrecht. Dit alles wordt versterkt door de wijze waarop de politieke partijen FvD en PVV zonder enige reflectie aangaande de aanslagen en zonder respect voor de doden en gewonden, hun immigratie-agenda naar voren schuiven. Of wat de doen met het vreselijke bericht dat een vader zijn achtjarige dochtertje om het leven brengt? Zelfs heb ik even nagedacht hoeveel van dit type ellendige gebeurtenissen ik tijdens mijn leven heb meegemaakt. Het zijn er ongelooflijk veel. En telkens weer pakken we de draad om ‘gewoon’ verder te leven weer op. 

Dat ‘gewoon’ verder leven krijgt er in deze levensfase wel een dimensie bij. Nadrukkelijker vraag ik mij af hoe lang ik nog te gaan heb en wat mij aan vreugde en verdriet te wachten staat. En dan de vraag der vragen: ‘Is er na de dood nog iets of is het leven over en uit?’ Zo enigszins somber kijkend naar de TV, schuift daar ineens de schrijver Jan Siebelink bij DWDD aan tafel. Hij heeft het boekenweek geschenk 2019 geschreven ‘Jas van belofte’. In het boek wordt de hoofdpersoon Arthur met hoge snelheid per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.  Tijdens deze rit overziet de hoofdpersoon al bijna vanaf de andere zijde wat hij achterlaat, en vraagt hij zich af of het genoeg is. Hij is er zeker van dat hij bezig is het leven te verlaten. Hij hoopt zelfs de weg van zijn vader te gaan, die in de hemel vast een goed woordje zal doen voor zijn zoon. En hij beseft dat het onvoorstelbare, namelijk dat er een hemel is, waar zou kunnen zijn, 

De 81-jarige Jan Siebelink, weer helemaal fit na een beroerte in 2017, praat ruim dertien minuten honderduit over de fase van zijn leven waarin hij nu zit. Hij kan zich niet voorstellen dat hij dood zal zijn. Hij smeekt bijna ‘laat mij niet dood gaan.’ Hoewel hij vind dat hij genoeg heeft gedaan met zijn leven, zit hij nog vol plannen. Hij filosofeert over het toenemende aantal 80 plussers, die leesgroepjes gaan vormen in buurten. Hij stelt zich voor dat zij platforms bouwen en zo politieke druk uitoefenen om overal buurtboekwinkels te openen. Het hele land moet weer gaan lezen!

Dit heerlijke interview met deze vitale 81-jarige beurt mij enorm op en haalt mij snel uit mijn somberheid van dat moment. Net als Siebelink blijf ik plannen maken en uitvoeren, vooral dichtbij huis in de buurt. Daar horen boeken lezen, goede gesprekken voeren en blijven proberen de wereld om je heen te volgen en te begrijpen bij. Dat is LEVEN. Ongeacht de leeftijd wil ieder mens ‘er toe doen’, voor zichzelf op de eerste plaats en daarna voor de ander. Je wilt misschien wel een beetje onsterfelijkheid op aarde. Maar ja, pas als we deze aarde verlaten hebben, weten we of we onsterfelijk zijn of niet.

Het onvoorstelbare kan waar zijn …. of ik geloof dat er niets is na de dood of ik  geloof in iets van een hiernamaals. Het boekenweek geschenk 2019 lijkt mij een troostrijk boek. Ik ga het dan ook zeker lezen.