De laatste tijd word ik tamelijk moedeloos over alles wat er in de wereld om mij heen gebeurt en ik zal niet de enige zijn. Klimaatontwikkelingen, natuurrampen, oorlogen, vluchtelingen, toenemende polarisatie tussen bevolkingsgroepen bij de Amerikaanse verkiezingen en de Nederlandse verkiezingen, dit alles krijgen we dagelijks voorgeschoteld via allerlei media. Er is nauwelijks of niet aan te ontkomen. Hoe doseer en verwerk je dit negatieve nieuws zodanig dat ‘hoop doet leven’ je dagelijkse mantra wordt?

Daarvoor heb je energie nodig, mentale energie en ik merk dat ik die niet zo maar voor het oprapen heb. Eigenlijk neemt deze langzaam af. Dat houdt in dat ik de energie die ik heb, moet leren doseren. Dat geldt zeker voor het opnemen en verwerken van al die dagelijkse ellende, laat staan het willen delen met anderen. Ik wil geen ouwe zeur zijn in mijn omgeving. ‘Laat het los’, appt mijn dochter, ‘zonde van de energie, je kunt er op dit moment niks aan veranderen.’ Mijn kinderen zijn veel hoopvoller over de toekomst en dat begrijp ik. Op mijn veertigste was ik dat ook.

Toch kan ik er wel wat aan doen, denk ik dan. Ik wil hoop en vertrouwen in de toekomst houden en dat uitstralen in mijn omgeving. Een relatief korte toekomst van mijzelf, maar een lange voor die van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik kan daarbij gelukkig putten uit het leven van mijn lief en mijzelf. Wij hebben meegemaakt dat onze ouders na de verschrikkelijke ellende van de 2e W.O. met hard werken en veel goede hoop, ons een leven vol welvaart en vrede hebben kunnen geven. Wij hebben zelf dit jaar samen met de kinderen en kleinkinderen ons 50-jarig huwelijk gevierd. Tijdens een heerlijk weekend van samenzijn hebben we hoop en liefde met elkaar gedeeld.

Waar ik eveneens hoop en energie bij voel is het Hindoestaanse Divali feest dat deze week gevierd wordt in het gezin en de familie van onze schoondochter, zoon en onze twee kleinkinderen. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Het Licht staat symbool voor ‘de overwinning van het goede over het kwade, de overwinning van het licht over de duisternis, de overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid’. Divali is een vrolijk feest voor iedereen, voor jong en oud, arm en rijk.

Kijk ik op wereldschaal naar hoop en vertrouwen, dan denk ik aan de aanstaande verkiezingen in Amerika, waar angstige tijden aangebroken zijn vanwege de enorme polarisatie tussen Republikeinen en Democraten. Ik heb nog eens gekeken en geluisterd naar de wereldberoemde speech I HAVE A DREAM…. van Martin Luther King uit 1963. Hij heeft zijn geweldloze verzet tegen de rassenscheiding vijf jaar na die speech met de dood moeten bekopen. Hoopvol is dat heel veel van zijn ‘Dreams’ daarna werkelijkheid zijn geworden. Hoe belangrijk is het, juist in periodes van grote onderlinge haat, hoopvol te blijven en geloven in betere tijden.

Het slechte weer tijdens Pinksteren biedt mij de gelegenheid weer een blog te schrijven. Inspiratie haal ik uit de Pinksterboodschap van de Arnhemse burgemeester Ahmed Marcouch met de titel ‘De geest moet waaien’. De titel komt uit het boek Dagdromen van de Arnhemse schrijver/voordrachtskunstenaar Johnny van Doorn oftewel Johnny The Selfkicker (1944-1991). Beroemd en berucht zijn de optredens waarin hij steeds harder gaat schreeuwen en bewegen. Het zijn dan geen woorden meer, maar harde geluiden, die hemzelf tot extase brengen. Hij speelt mee in het absurdistische programma Herenleed (VPRO 1971-1997 ) van Cherry Duyns en Armando.

Maar terug naar de Pinksterboodschap. Marcouch schrijft: ‘Pinksteren viert de geest. Strakke wetten zijn mooi, maar mooier nog is de geest van de wet. Vind ik. De zorg voor elkaars gezondheid, dat is in Arnhem de geest waar onze coronaregels van doordrenkt zijn. […] Wij treuren om heel veel doden. En wij zien af van heel veel samenkomsten, jubilea en andere feestjes die ons bij elkaar brengen als families of vriendenkringen. […] Wel is het een troost dat dit alles niet voor niets is. De regels werken. Onze vrijheid blijkt naast de veiligheid als vader, ook nog een moeder te hebben. En zij heet, hebben wij ontdekt: gezondheid. Zonder medicijn blijven wij wel nog beducht voor tweede golven, maar een nieuwe uitbraak kijken wij op dit moment gelukkig niet in de ogen. En morgen krijgen wij heel veel ruimte voor terrassen in Arnhem. Volgend jaar weer Pinkpop en andere festivals. Wij hebben ze nodig. Want, zou de Arnhemse Johnny Van Doorn zeggen, in 1977 al tussen de schuifdeuren van een typisch Arnhems warenhuis: ‘De geest moet waaien’. Hij zou het toen misschien niet bedacht hebben, maar in tijden van nood heet die geest voor nu: zorgen voor elkaar. Met afstand en hygiëne.’

Het is een mooie gedachte. Pinksteren heeft voor mij al lang niet meer die specifieke katholieke betekenis. Mijn geloof is gedurende mijn leven ver naar de achtergrond geschoven. Toch blijft er altijd iets van voelbaar. En toeval of niet, maar juist dit Pinksterweekend is een weekend waar voor mij ‘de geest moet waaien’ zowel in groot Europees verband, als in klein familieverband.’

Met 200 miljoen mensen vieren we afgelopen zaterdag het Europese Songfestival. Ik ben trots op Rotterdam en daarom kijk ik voor het eerst in mijn leven de hele avond. Ik besef dat de taal van de muziek enorm verbindt. Deze muziekavond voelt als een adrenaline shot tegen al die Babylonische spraakverwarring in onze wereld. Hoogtepunt is de finale act van Afrojack, die heel klein begint tussen twee verliefde tieners in het Rotterdamse Oude Noorden. Zij springen daar op de tram, die hen via de Erasmusbrug vol musicerende, zingende en dansende mensen naar het grote Eurovisie Songfestival in Ahoy leidt. De geest waait over Europa op dat moment! Ik vind wel dat onze Jeangu Macrooy te weinig waardering krijgt voor zijn liedje en optreden. De geest van Black Lives Matter is het ontzettend waard om ook op het songfestival te waaien.

En dan op 1e Pinksterdag vieren mijn lief en ik in hetzelfde Rotterdamse Oude Noorden, maar nu in de huiskamer van onze zoon en schoondochter, de moeran van Nila. In kleine familie- en vriendenkring wordt onze lieve kleindochter van 8 maanden op Surinaams-Hindoestaanse wijze gedoopt. Dat deze doop samenvalt met Pinksteren is toeval, maar in alle opzichten mooi. Het is een rituele reiniging, waarbij o.a. haar kleine hoofdje helemaal kaal wordt geschoren. Het haar wordt zorgvuldig opgevangen in een bolletje deeg door onze dochter. Later zal het haar in het stromende water van de Nieuwe Waterweg gegooid worden.

Eerlijk gezegd is het moeilijk voor mij om alles van deze ceremonie te begrijpen, maar het voelt vertrouwd. Ik voel de geest die waakt over onze kleindochter, haar beschermt en haar helpt een mooi, waardevol leven te leiden.

Laat die geest maar waaien, zou ik zeggen!

Na alle verhuisdrukte willen mijn lief en ik er een weekendje tussenuit. Via internet reserveren we hotel Nol in het Bos aan de rand van Wageningen/Renkum. Voor ons is dat hotel pure nostalgie om twee redenen: het hotel zelf is oude glorie en zo’n 45 jaar geleden hebben mijn lief en ik daar vlakbij in Renkum gewoond. Ons plannetje is simpel. We gaan heerlijk fietsen en wandelen in de bossen. In verband met het coronagedoe boeken we half pension.

Nostalgie

Bij aankomst in het hotel worden we overweldigd door de prachtige, bosrijke omgeving. We zijn het beetje vergeten in het westen wonend: de gemengde bossen, het Beekdal dat uitmondt in de Rijn. En ja, voor het eerst in heel veel jaren, verlangen we terug naar de zuidkant van de Veluwe. Zowel mijn lief als ik zijn als kind opgegroeid in de bosrijke omgeving van Arnhem.

Zo peinzend met een heerlijk koud biertje op ons balkon, denken we ook aan onze kinderen, kleinkind (binnenkort kleinkinderen!) en vrienden in en rond het Rotterdamse. We zijn net, voor de achtste maal, verhuisd naar een mooi appartement in ons Rotjeknor. Het verlangen terug te keren is met die gedachten al weer redelijk snel over.

Mijn Rooms Katholieke roots

In 1973 wonen mijn lief en ik samen op een appartement in Oosterbeek. Wij maken deel uit van de opstandige, jarenzeventig generatie.  Eigenlijk mogen katholieken vanuit het instituut kerk niet samenwonen. Mijn lief studeert aan de katholieke universiteit van Nijmegen en ik werk als onderwijzer aan de Lourdesschool in Arnhem. Hoewel nog jong krijg ik in 1975 een baan als directeur van de St. Jozefschool in Wageningen. Het Rooms Katholieke schoolbestuur geeft mij te kennen dat het wenselijk is dat het hoofd van de school is getrouwd en niet ongehuwd samenwoont. We trouwen daarom en doen dat op een enigszins alternatieve wijze. De priester die ons huwelijk inzegende, is overigens enkele jaren later uitgetreden en ook getrouwd!

We kopen ons eerste huis in Renkum. Elke dag – zes jaar lang –  fiets ik door de prachtige bossen via de Geertjesweg (ja, echt!) naar mijn school, welke direct aan de rand van Wageningen ligt. Mijn lief gaat meestal met de auto naar de universiteit voor de colleges.

Het Rijke Roomse leven uit mijn jeugd gaat in die jaren met forse stappen achteruit. Steeds duidelijker keer ik mij af van de kerk en het daaraan gekoppelde format. Ik vind mijzelf in die periode vooral een ‘cultureel katholiek’, die alleen nog naar de kerk gaat met Kerst en als er gedoopt, getrouwd en begraven wordt. Anno 2020 ben ik niet of nauwelijks nog gelovig…..

Fietsen en wandelen

Het hotel zegt allerlei maatregelen genomen te hebben i.v.m. corona. Maar tot mijn verbazing kiest het hotel voor een ontbijtbuffet. Iedereen loopt langs en door elkaar, zit met zijn vingers aan de lepels voor de jam en de knijpers voor de kaas en het knopje op de koffiemachine. Daarentegen staan de tafeltjes wel ver uit elkaar en kan er (gelukkig) bij goed weer buiten op het terras gegeten worden. 

Natuurlijk fietsen we deze dagen langs ons oude huis, door het bos via de Geertjesweg naar Wageningen. De school staat er nog, nu als Montessorischool. We lunchen in hotel De Wereld buiten op het terras met zicht op het monument ter nagedachtenis aan het overeenkomen van de overgave van de Duitsers op zaterdag 5 mei 1945.

En het weekend kent een onverwachte, maar bijzondere afsluiting. Tijdens onze laatste wandeling in het bos stuiten we op een mooi labyrint, gemaakt met stenen. Ondanks enige scepsis besluiten wij dit labyrint te betreden. Rustig ademen en je gedachten al wandelend loslaten. Mijn lief vindt deze vorm van meditatie goed gelukt. Ik zelf ervaar nu pas bij het schrijven van dit blog, dat het een goede vorm van meditatie kan zijn. Wat ik precies voel, weet ik niet, maar wel dat het goed voelt…..

Het is een mooie afsluiting van ons weekendje weg.