Het slechte weer tijdens Pinksteren biedt mij de gelegenheid weer een blog te schrijven. Inspiratie haal ik uit de Pinksterboodschap van de Arnhemse burgemeester Ahmed Marcouch met de titel ‘De geest moet waaien’. De titel komt uit het boek Dagdromen van de Arnhemse schrijver/voordrachtskunstenaar Johnny van Doorn oftewel Johnny The Selfkicker (1944-1991). Beroemd en berucht zijn de optredens waarin hij steeds harder gaat schreeuwen en bewegen. Het zijn dan geen woorden meer, maar harde geluiden, die hemzelf tot extase brengen. Hij speelt mee in het absurdistische programma Herenleed (VPRO 1971-1997 ) van Cherry Duyns en Armando.

Maar terug naar de Pinksterboodschap. Marcouch schrijft: ‘Pinksteren viert de geest. Strakke wetten zijn mooi, maar mooier nog is de geest van de wet. Vind ik. De zorg voor elkaars gezondheid, dat is in Arnhem de geest waar onze coronaregels van doordrenkt zijn. […] Wij treuren om heel veel doden. En wij zien af van heel veel samenkomsten, jubilea en andere feestjes die ons bij elkaar brengen als families of vriendenkringen. […] Wel is het een troost dat dit alles niet voor niets is. De regels werken. Onze vrijheid blijkt naast de veiligheid als vader, ook nog een moeder te hebben. En zij heet, hebben wij ontdekt: gezondheid. Zonder medicijn blijven wij wel nog beducht voor tweede golven, maar een nieuwe uitbraak kijken wij op dit moment gelukkig niet in de ogen. En morgen krijgen wij heel veel ruimte voor terrassen in Arnhem. Volgend jaar weer Pinkpop en andere festivals. Wij hebben ze nodig. Want, zou de Arnhemse Johnny Van Doorn zeggen, in 1977 al tussen de schuifdeuren van een typisch Arnhems warenhuis: ‘De geest moet waaien’. Hij zou het toen misschien niet bedacht hebben, maar in tijden van nood heet die geest voor nu: zorgen voor elkaar. Met afstand en hygiëne.’

Het is een mooie gedachte. Pinksteren heeft voor mij al lang niet meer die specifieke katholieke betekenis. Mijn geloof is gedurende mijn leven ver naar de achtergrond geschoven. Toch blijft er altijd iets van voelbaar. En toeval of niet, maar juist dit Pinksterweekend is een weekend waar voor mij ‘de geest moet waaien’ zowel in groot Europees verband, als in klein familieverband.’

Met 200 miljoen mensen vieren we afgelopen zaterdag het Europese Songfestival. Ik ben trots op Rotterdam en daarom kijk ik voor het eerst in mijn leven de hele avond. Ik besef dat de taal van de muziek enorm verbindt. Deze muziekavond voelt als een adrenaline shot tegen al die Babylonische spraakverwarring in onze wereld. Hoogtepunt is de finale act van Afrojack, die heel klein begint tussen twee verliefde tieners in het Rotterdamse Oude Noorden. Zij springen daar op de tram, die hen via de Erasmusbrug vol musicerende, zingende en dansende mensen naar het grote Eurovisie Songfestival in Ahoy leidt. De geest waait over Europa op dat moment! Ik vind wel dat onze Jeangu Macrooy te weinig waardering krijgt voor zijn liedje en optreden. De geest van Black Lives Matter is het ontzettend waard om ook op het songfestival te waaien.

En dan op 1e Pinksterdag vieren mijn lief en ik in hetzelfde Rotterdamse Oude Noorden, maar nu in de huiskamer van onze zoon en schoondochter, de moeran van Nila. In kleine familie- en vriendenkring wordt onze lieve kleindochter van 8 maanden op Surinaams-Hindoestaanse wijze gedoopt. Dat deze doop samenvalt met Pinksteren is toeval, maar in alle opzichten mooi. Het is een rituele reiniging, waarbij o.a. haar kleine hoofdje helemaal kaal wordt geschoren. Het haar wordt zorgvuldig opgevangen in een bolletje deeg door onze dochter. Later zal het haar in het stromende water van de Nieuwe Waterweg gegooid worden.

Eerlijk gezegd is het moeilijk voor mij om alles van deze ceremonie te begrijpen, maar het voelt vertrouwd. Ik voel de geest die waakt over onze kleindochter, haar beschermt en haar helpt een mooi, waardevol leven te leiden.

Laat die geest maar waaien, zou ik zeggen!