Afgelopen twee weken ben ik tot mijn grote schrik enkele malen spontaan omhelst en gekust. De reden is mijn vijfenzeventigste verjaardag half juni. Een heuglijk feit mag ik zeggen. Het moge duidelijk zijn dat ik er nog heel veel jaren in goede gezondheid hoop bij te krijgen. Dat hangt van veel zaken af, maar zeker is dat een pandemie als corona daar grote invloed op kan hebben. Aangezien we corona nog lang niet onder controle hebben, wil ik dus niet zomaar omhelst worden, hoe goed bedoeld ook. Om dit alles voor te zijn, roep ik bij bepaalde ontmoetingen met intimi te pas en te onpas ‘ik wil wel huggen, maar niet zoenen!’ Handen geven vermijd ik evenzeer en in de supermarkt doe ik nog steeds een mondkapje op.

De maatregelen rond corona worden de laatste weken in rap tempo afgebouwd. Tegelijkertijd geven de beleidsmakers duidelijk aan dat we nog uitermate voorzichtig moeten blijven. Echter ik zie steeds meer mensen zich gedragen alsof het virus volledig verdwenen is. Is er in het begin van de pandemie nog ruimte voor bezinning en reflectie op ons dagelijks leventje, nu lijkt het alsof iedereen dat leventje weer heel snel wil oppakken, als tevoren. Alle voorzichtigheid in contacten met anderen verdwijnt en eerlijk gezegd heb ik daar moeite mee.

Extra lastig in dit proces is de informatievoorziening. In de kranten, op sociale media en op TV zien en horen we allerlei berichten die gaan over de ernst van de crisis tot er is niets aan de hand. Ruim anderhalf jaar worden we overspoeld met ontwikkelingen rond corona en waar we wel en niet op moeten letten. Ongetwijfeld zullen we de komende periode overladen blijven worden met cijfertjes en statistieken vanuit de overheid. Daarop zullen op hun beurt de virusontkenners en complotdenkers weer op reageren. Vervolgens trekt ieder zijn eigen conclusies. Wie het allemaal zeker weet….mag het zeggen!

In zijn algemeenheid durf ik wel te stellen dat – los van alle fysieke en economische effecten – deze coronacrisis grote invloed heeft gehad op het sociale leven van mensen. Het is, zoals de trouwe bloglezer weet, mijn stokpaardje: sociale contacten zijn de levensadem van mensen. Uit de eerste onderzoeken (UVA) naar het sociale leven in ons land blijkt tot mijn grote verrassing dat vooral jongeren onder de dertig jaar er psychisch veel last van hebben. Zij hebben hun vrienden lang niet gezien, waren bang om af te spreken en door het ontbreken van school, sport en feesten lag het sociale leven buitenshuis stil. Het lukte nagenoeg alle jongeren wel om op andere manieren contact te onderhouden, bijvoorbeeld door middel van (video)bellen, appen. Maar desondanks is de psychische schade behoorlijk heftig.

Als oudere ben ik extra kwetsbaar voor dit virus en daarom heb ik vanaf het begin de contacten in mijn sociale netwerk behoorlijk beperkt. Kijkend naar mijn contacten met vrienden heb ik de laatste jaren voor corona wekelijks wel een afspraak met een vriend of meerdere vrienden. Die afspraken vinden plaats op verschillende plekken: een bakkie doen in het Westerpaviljoen Rotterdam, een biertje drinken daartegenover bij Ari, eten en discussiëren met de Heren van Delta in Vlaardingen, een lunch bij De Waal aldaar of bij een vriend thuis in Den Haag. De gesprekken die je met elkaar hebt zijn erg verschillend en altijd inspirerend. Wat ik grappig vind, is dat als ik in deze coronatijd af en toe een gesprek heb met een vriend, ik na afloop zelfs een beetje moe ben van al dat praten en discussiëren.

Alles bij elkaar denk ik niet dat ik er psychisch onder geleden heb. Ik ben harstikke blij dat de tijd om af te spreken er weer komt. Wel ben ik wat verbaasd over mijzelf, dat ik niet sta te trappelen om direct allerlei afspraken te maken. Kennelijk kost het omschakelen enige tijd. Ik vermoed zelfs dat datzelfde speelt bij mijn vrienden. Ik zal het ze vragen zodra we elkaar weer ontmoeten.