Deze maand mei 2019 zijn mijn lief en ik 45 jaar getrouwd en dat is een moment om eens extra te reflecteren op het leven. En als ik dan terugkijk op mijn levensloop en die van mijn lief, kan ik zeggen dat wij een gelukkig leven mogen leiden tot nu toe. We kennen alleen maar vooruitgang, welvaart en vrede. Onze gezondheid is goed en met onze kinderen en ons kleinkind gaat het ook goed. Financieel gezien hebben we na een mooi werkzaam leven en dankzij de AOW (ingevoerd 1956) nu een goed pensioen. We hebben goede familiebanden en fijne vrienden en kennissen. Kortom….ik ben blij op deze wereld gezet te zijn in 1946, precies een jaar na de 2e W.O..

Ik sta altijd op 4 mei stil om al die mensen te gedenken die gevochten hebben voor onze vrijheid. In het bijzonder denk ik aan mijn lieve vader en lieve moeder. Hoe anders heeft hun leven in de jaren 30, in de oorlog en de eerste vijftien jaar daarna er uit gezien. Zij trouwen na een lange verkeringstijd in 1942 in Arnhem: J.P Beke en F.G.H. Oostendorp. Ze zijn stapelverliefd en heel gelukkig met elkaar. Maar de oorlog raakt hen en uiteindelijk ook ons gezin heel direct. In documenten van de Stichting 1940-1945 lees ik: ‘De heer J.P. Beke was vanaf het begin 1942 betrokken bij het verspreiden van bonkaarten, het vervalsen van persoonsbewijzen en het onderbrengen van onderduikers. Met valse papieren op zak als rechercheur bij de Nederlandse Spoorwegen maakte hij vele reizen in de Achterhoek. Op deze reizen, waarbij hij altijd in de bagagewagen plaatsnam, heeft hij kou gevat die door verwaarlozing en spanning is ontaard in een longinfectie. Vanaf begin 1944, het jaar waarin mijn oudste broer geboren wordt, is hij zwervende daar de S.D. een huiszoeking had verricht. Later kwam daar nog een maagkwaal bij waaraan hij driemaal werd geopereerd.’

Na de oorlog wordt mijn vader een buitengewoon invaliditeitspensioen toegekend. Tussen 1945 en 1961 heeft hij een zeer zwaar leven gehad, waarin hij nauwelijks heeft kunnen werken en vooral ernstig ziek is geweest. Ik ben vijftien jaar als hij overlijdt in het sanatorium De Klokkenberg in Breda, Mijn ouders, zeer traditioneel katholiek, krijgen maar liefst zeven kinderen. Mijn moeder heeft al die moeilijke jaren op een fantastische manier haar gezin inclusief haar man opgevangen. In een rapport van de maatschappelijk werker van de Stichting 1940-1945 lees ik dat mijn moeder met haar gezin moet rondkomen met een buitengewoon pensioen van 160,90 gulden + 160 gulden uitkering ziektewet + 38 gulden voor extra voeding voor de kinderen. 

Een groot drama vindt plaats in juni 1953. Op 14 juni moet mijn vader, zwaar ziek en ook nog depressief, weer naar het sanatorium in Davos, mijn moeder hoog zwanger achterlatend. Een dag later op 15 juni, mijn zevende verjaardag, wordt mijn jongste broertje Angelo geboren. Mijn broertje overlijdt enkele weken na zijn geboorte. Ik kan het me nauwelijks voorstellen hoe zwaar dit alles is geweest voor mijn ouders. Mijn vader doodziek en machteloos op grote afstand van zijn vrouw en zijn gezin. Mijn lieve sterke moeder die er op dat moment totaal niet aan toekomt om deze vreselijke gebeurtenis te verwerken. Al die emoties komen bij haar pas vele jaren later los als haar kleinkind Dax overlijdt. Gelukkig heeft zij nog heel veel jaren mogen genieten van het leven en daar heeft ze al haar kinderen, kleinkinderen en onze vrienden in meegenomen. 

Op 5 mei vier ik samen met vele anderen in grote overtuiging de Vrijheid waarin ik mede dankzij mijn vader en moeder ben opgegroeid. Ik ben hen ontzettend dankbaar voor alle goeds dat zij mij hebben meegegeven.

Op 23 mei ga ik dus ook stemmen voor Europa dat aanvankelijk is opgericht om een nieuwe oorlog te voorkomen! Ik geloof in een pluriform Europa, want in verscheidenheid ligt onze kracht. Leven doen wij mensen samen, we zijn van elkaar afhankelijk. Ik geloof in een Europese samenleving op basis van medemenselijkheid en solidariteit: Vrijheid maak je met elkaar.

‘Ibiza, here we come!’ Mijn lief wordt vijfenzestig jaar en dat is een mooi moment om samen met de kinderen en kleindochter (bijna één jaar) het leven te vieren. Hoewel het niet haar officiële pensioenleeftijd is, blijft het een kroonjaar. Ibiza lijkt ons leuk omdat dit partyeiland vol bekende Nederlanders tot de verbeelding spreekt van onze kinderen, en voor ons is het even weer proeven van de hippietijd uit de jaren ’70. Dus stappen we voor een midweek vakantie in het vliegtuig.

Eerlijk gezegd vind ik vliegen niet prettig. Het is een open deur, maar zonder vliegtuig kun je niet gemakkelijk in korte tijd ergens naar het buitenland gaan. Daarbij komt dat er dagelijks vliegtickets aangeboden worden tegen absurd lage prijzen. Dat maakt het haalbaar om even tussendoor een vakantie te plannen. Enige wroeging is er vanwege het feit dat ik met vliegen een extra grote bijdrage lever aan de luchtvervuiling. Hoewel vliegen de meest veilige manier van reizen is, heb ik altijd een onveiliger gevoel bij vliegen dan bij autorijden. Nu ik in het vliegtuig naar Ibiza stap, schiet even de gedachte door mijn hoofd dat bij een vliegtuigcrash ons hele gezin van de aardbodem verdwenen zal zijn. Hoe bizar kan een familiereisje, waar je het leven viert, eindigen? Even vraag ik me af of er andere mensen in het vliegtuig zitten die ook zo denken? Natuurlijk zet ik deze gedachten snel van me af.

Ons zeer ruime appartement ligt pal aan de boulevard in Santa Eularia. De weersvoorspellingen vooraf zijn niet zo goed, maar in werkelijkheid hebben we een zonnige week met een klein beetje regen. De kinderen hebben pech dat net een week eerder alle clubs hun final party hebben gehad, dus zij moeten het doen met de posters van de clubs met bekende namen van de DJ’s als Martin Garrix, Afro Jack en Hardwell. Het is een swingend eilandje met een echte hippiemarkt en mooie strandjes en baaitjes. In één daarvan zien we een groep hippies samen eten, drinken, blowen én gedichten voorlezen.

’s Avonds zittend met z’n allen op een van de vele terrasjes, haal ik herinneringen op uit onze hippietijd. In de jaren ’70 ben ik een tijdje een van de discjockeys geweest bij Wampie Club Huissen. Ik draaide op de zaterdagavond voornamelijk top 40 singeltjes. De bezoekers kwamen overal vandaan. Buiten stonden dan auto’s, fietsen en allerlei soorten brommers: Zündapp’s , Kreidler’s , Puch’s en de Tomos. Wampie werd opgericht in 1966 door Wim Geene. In de deel van een oude boerderij had hij een dansvloer getimmerd, een bar en toiletten. De eerste jaren kwam de muziek uit een jukebox en het bier uit flesjes. Maar toen een keer de Arnhemse Storyville Jazzband optrad, kwamen er veel jongeren uit Arnhem mee, ik ook. Vanaf dat moment werd het er elk weekend druk. Wampie werd verbouwd, er kwam een biertap en een professionele draaitafel. Ik zag er toen uit als een hippie: lang krulhaar, sikkie, kleurige, alternatieve kleding. Ik had twee draaitafels tot mijn beschikking en stond op een verhoging meteen naast de dansvloer. Regelmatig traden er live bands op zoals Cuby and the Blizzards, Q’65, de Outsiders, de Bintangs en Rory Calagher. Het waren de rebelse flower power jaren, hippies, Woodstock, en ook de nozems.

En terwijl de zon in de zee zakt, vertelt paps verder……In 1972 tijdens het carnaval overdag in Wampie Huissen ontmoet ik voor het eerst mijn lief. Zij is samen met haar oudere zus, die ik ken uit het uitgaanscircuit. Nog diezelfde avond kom ik haar weer tegen op het grote carnavalsfeest in Musis Sacrum in Arnhem. Ik ben meteen tot over mijn oren verliefd….tot op de dag van vandaag.

We proosten op de jarige, op onze lieve kleindochter die één jaar wordt en op elkaar, dankbaar voor al het goeds in ons leven. We spreken af volgend voorjaar, als wij vijfenveertig jaar getrouwd zijn, nogmaals het leven te vieren met familie en vrienden.

Afgelopen weekend ben ik op een neven- en nichtenreünie van mijn liefs’ kant. Natuurlijk wordt er uitgebreid gesproken over het verleden. Al op zeer jonge leeftijd wordt mijn schoonvader wees. Het is de periode rond 1920 van de vorige eeuw. Hijzelf, zijn broers en zussen worden op verschillende plaatsen bij familieleden en kennissen grootgebracht en niet altijd in een warm nest. Als een legpuzzel worden deze middag stukjes verleden besproken, weersproken en waar mogelijk aan elkaar gelegd. Het valt mij weer eens op hoe belangrijk het sociale element in ieders bestaan is en blijft. Zeker het familieverband, dat vaak nog intensief beleefd wordt in de levensfase van de ouderdom. De mens is niet enkel een individueel medisch-biologisch wezen. De mens functioneert in samenhang en wisselwerking tussen het lichamelijke, het geestelijke en het sociale. De mens ontwikkelt zich zijn hele leven binnen sociale verbanden.

In een van de gesprekken die ik heb met een neef die pas met pensioen is, praten we erover dat er steeds meer gaten vallen in veel van de oorspronkelijke sociale netwerken. Als je stopt met werken, raak je al snel collega’s en andere werkgerelateerde contacten kwijt. En ook steeds frequenter overlijdt er iemand in je directe omgeving. De wat grotere familie- en vriendenbijeenkomsten vinden meer en meer plaats als er een uitvaart is. Hoe verder je komt in de levensfase van pensionering, hoe meer dat – oh zo wezenlijke – sociale netwerk uitdunt.

Persoonlijk vind ik het moeilijk te accepteren, temeer omdat er niet zo gemakkelijk nieuwe sociale contacten voor terugkomen. Na vier jaar geleden gestopt te zijn met betaald werken is dat netwerk zo goed als buiten beeld. De afgelopen maanden ben ik gestopt met enkele bestuursfuncties. Weer bouw ik iets af, dat nooit meer terugkomt. Eerlijk gezegd voelt dat als verlies. Hetzelfde verliesgevoel krijg ik ook als er fysieke ongemakken opspelen. Ik heb last van mijn ogen, vooral bij het autorijden. Meteen is er het angstbeeld dat het autorijden niet meer kan. Op sombere momenten vrees ik een oude man te worden, die steeds minder sociale contacten heeft en vecht tegen fysieke en sociale verlieservaringen.

Iets later die middag raak ik in gesprek met de oudste neef. Hij is 88 jaar en nog opvallend vitaal op alle fronten. We hebben eten gehaald van het buffet. Het valt mij op dat zijn bord twee keer zo vol is als het mijne. Al etende vertelt hij, dat hij drie maanden geleden gestopt is met tennissen! Jazeker, met drie vrienden van ongeveer dezelfde leeftijd tenniste hij iedere dinsdagmorgen. Hij is gestopt mede omdat hij zijn vrouw, die al enige tijd geestelijk achteruitgaat, niet meer alleen kan laten. Het hele groepje is gestopt, want ze kunnen (of willen?) niet een nieuwe tennismaat vinden. Als hij dit vertelt klinkt er in zijn stem berusting door. In deze fase van zijn leven is het mantelzorgen voor zijn allerliefste vrouw vele malen belangrijker. Het is nu de meest zinvolle en bevredigende taak, die hij zich maar bedenken kan. Op mijn vraag wie er nu bij zijn vrouw is, zei hij: “Mijn kleindochter van 28. Toen zij hoorde van deze reünie heeft ze spontaan aangeboden haar oma gezelschap te houden.’

Na ruim een half uur beëindigt hij het gesprek met de woorden: ‘Ik ben wel veel aan het kletsen, hè? Dat zit in de familie!’ Tot mijn verbazing zie ik dat hij zijn bord helemaal tot de laatste kruimel heeft leeggegeten. Ik voel me op dat moment even een snotneus van 71 jaar, maar wel een die veel inspiratie en energie heeft opgedaan. Ik heb nog veel te leren. Het is een mooi voorbeeld hoe iemand op hoge leeftijd functioneert in samenhang en wisselwerking tussen het lichamelijke, het geestelijke en het sociale.