De seizoenen hebben grote invloed op mijn dagelijkse leventje. In de herfst en winter vinden veel van mijn bezigheden vanuit thuis en ‘binnen’ plaats. In de lente en zomer ben ik meer op pad en ‘buiten’. Schijnt de zon dan voel ik warmte in mijn lijf en zie ik vooral ‘The Bright Side of Life’. Als de blaadjes vallen, word ik sneller wat zwaar op de hand en ga ik meer piekeren over mijn leven. Zonder al te dramatisch te worden, realiseer ik mij, dat ik zelf in de herfst van mijn leven zit en dat er nog weinig lange termijn perspectief is.

De herfst en winter vragen automatisch meer contemplatie. Ik denk dan na over het leven. Ik wil niet teveel aan het einde denken, maar ik vind wel dat ik mij daar mentaal op moet voorbereiden. Het zijn de maanden van veel sociale contacten met dierbaren. De kleinkinderen zijn jarig. We vieren Sinterklaas met de hele familie Beke, broers, zussen, kinderen en kleinkinderen, in fijne herinnering aan onze ouders. Kerst is ook zo’n moment van samen zijn en dan in kleinere kring. En natuurlijk oud en nieuw, al weer een jaar geleefd en een nieuw jaar in aantocht. Je voelt in deze maanden extra de verbondenheid met anderen. Je beseft hoeveel je voor elkaar betekent. Deze momenten van bezinning zijn hoop- en rustgevend.

De lente en de zomer zijn voor mij bij uitstek de vakantieseizoenen. Mede dankzij onze nog goede fysieke en geestelijke gesteldheid, kunnen mijn lief en ik er nog heerlijk genietend op uit. We hebben een vakantiechaletje in Friesland waar we afwisselend enkele dagen of weken doorbrengen. We leven daar veel meer buiten dan binnen. Het dagritme is weliswaar niet zo spectaculair, maar het leuke is, dat we daar gemakkelijk sociale contacten kunnen leggen en onderhouden. Een fijn netwerk van sociale contacten is voor ons een van de belangrijkste bronnen van het naar ons zin hebben. Zo hebben wij deze zomer ook de Tea Training in Sri Lanka ervaren. Deze hobby vakantie voelde heel leuk, vooral ook omdat we allerlei interessante en lieve mensen hebben ontmoet.

Wat ik heel bijzonder vind van mijzelf is, dat ik in ontmoetingen met andere mensen tegenwoordig ga roepen dat ik volgend jaar tachtig word. Ik begin zowaar te koketteren met mijn hoge leeftijd, terwijl ik me eigenlijk nog helemaal geen oudje wil voelen. Dat ik nog geen oudje ben, wordt dan bevestigd door de reactie: ‘Ben je al zo oud? Dat zou je helemaal niet zeggen!’……..

Ik kan dit gedrag van mijzelf niet anders verklaren dan dat ik onbewust mijzelf zo nuchter mogelijk wil confronteren met de onafwendbare eindigheid van mijn leventje. En dat lijkt mij een goede houding!

Vakantie vieren houdt gelukkig niet op als je eenmaal met pensioen gaat en alle tijd van de wereld hebt. Voor mijn vijftiende ken ik alleen de schoolreisjes met…. ‘We hebben een potje met vet…..’ en logeren bij een oom en tante. Dan volgen de kampeervakanties met vrienden ergens aan de Nederlandse en Belgische kust, zingend bij het kampvuur ‘There is a house in New Orleans…’. Zijn er eenmaal kinderen dan stem je je vakantie met elkaar vooral af op wat de kinderen leuk vinden: ‘Als zij het naar zin hebben, hebben wij dat ook!’.

Dan als de kinderen het huis uit zijn verandert langzamerhand de manier van vakantie vieren. Mijn lief en ik kiezen steeds vaker voor verre, avontuurlijke reizen. Inmiddels is een ‘echte’ vakantie voor ons zo’n drie weken reizen van plek naar plek, andere culturen en maatschappelijke verbanden meemaken en genieten van ontmoetingen met vreemden. We zijn ons bewust dat dit type vakantie een luxe keuze is.

Onze wat avontuurlijke vakantiereizen zijn vanwege corona een aantal jaren uit beeld geweest, tot afgelopen maand augustus. Bijna drie weken hebben we een rondreis gemaakt in de Baltische Staten. Drie landen die zich pas vanaf 1991 hebben kunnen bevrijden van de Russische overheersing en sindsdien deel uitmaken van Europa..

Het vakantiegevoel is gedurende deze rondreis helemaal als vanouds: met z’n tweeën, een klein beetje voorbereiding wat betreft de route en hotels en vervolgens op pad met Google Maps en op de e-reader de prachtige historische roman ‘Tussen Drie Plagen’ van de Estlandse schrijver Jaan Kross. We laten ons verrassen door al het moois in de oude hoofdsteden Riga, Talinn en Vilnius. Duidelijk voelbaar en zichtbaar is de enorme steun in die landen voor Oekraïne. Het meest nog in Litouwen waar op alle overheidsgebouwen en op de stadsbussen de Oekraïense vlag wappert.

Een beetje ‘avontuur’ hoort er ook bij: twee dagen vanwege de storm geen elektriciteit en water; op zoek met de auto naar een parkeerplek in Riga en dan terechtkomen in het voetgangersgebied van de oude stad, zo druk als de Lijnbaan in Rotterdam; aangehouden worden door de grenspolitie, die overigens zeer aardig blijkt te zijn.

We genieten met volle teugen en zeggen dat meerdere keren hardop tegen elkaar.

En dan terug op zondagmiddag als we van Schiphol de trein naar huis willen nemen, rennen ineens twee dolenthousiaste ‘OMA OPA OMA OPA roepende’ kleindochters op ons af en springen in onze armen. Tot onze grote verrassing rijdt onze zoon eerst naar Overschie waar onze dochter, schoondochters en kleinzoon op ons zitten te wachten. Een mooiere afsluiting van onze vakantie kunnen we ons niet wensen, zo met het hele gezin heerlijk in het zonnetje bijkletsen, lekker barbecueën en genieten van al het moois en liefs wat we met elkaar hebben.

De vraag ‘heb je ook hobby’s?’ komt onverwacht. De pensionado die mij dat vraagt is een medebewoner van ons vakantieplekje in Langweer en een enthousiast visser. Het is bloedheet en we zitten met een aantal mensen in de schaduw aan het Langweerderdiep.

Hobby’s?…..ik weet niet zo gauw iets op te noemen. Mijn lief is een enthousiast theeliefhebber en doet de opleiding tot theesommelier. Zij daagt mij enkele weken geleden uit om eens na te denken over een ‘echte’ hobby. Zij ziet dat ik mij af en toe verveel. Eerlijk gezegd klopt dat. Mijn dagen zitten best redelijk gevuld met allerlei bezigheden, maar de meesten ervaar ik niet als een hobby. Zo heb ik de Huiskamerochtend in de wijk, schrijf een blog, doe wat dingen in ons appartementencomplex, help mijn lief in ons volkstuintje, ben oppas van de kleinkinderen, spreek af met vrienden, lees een boek en doe allerlei huishoudelijke klusjes.

Het schrijven van een blog voelt wel als een ‘echte’ hobby. Ook de cursus ‘korte verhalen schrijven’ die ik ga volgen in het najaar en de theeopleiding van mijn lief zijn echte hobby’s. Voor de tweede keer in tien jaar probeer ik te golfen, maar ik ben niet zó gemotiveerd dat ik er met plezier naar uitkijk. Daar komt bij dat mijn linkerheup niet meewerkt als ik ver moet lopen.

Op internet lees ik: ‘Een hobby (liefhebberij) is in het algemeen een ontspannende activiteit die men met enige regelmaat in de vrije tijd uitoefent. Een gevoel van persoonlijke voldoening is daarbij een belangrijke motivatie….’

Deze definitie helpt mij, mijzelf de spreekwoordelijke schop onder de kont te geven en niet zo ingewikkeld te denken en te doen. Eenmaal pensionado heb je alleen maar vrije tijd, niets hoeft meer, alles mag. Ik voel mij gezond en heb lieve mensen om mij heen.

Ik daag daarom mijzelf uit iedere dag op te staan met de gedachte: ‘Daar ga ik vandaag lekker mee bezig, maakt niet uit waarmee en…… zelfs mag ik mij af en toe vervelen.’