Dit jaar ben ik tien jaar met pensioen, een mooi moment om terug te blikken en vooral vooruit te kijken.

De rode draad in deze tien jaar is dat ik veel bewuster dan vroeger bezig ben mijn dagelijkse leventje zo goed en fijn mogelijk door te brengen. De eerste pensioenjaren wil ik in dat bezig zijn ‘er toe doen’, iets zinvols doen in de maatschappij, allerlei vrijwilligerswerk in mijn directe leefomgeving. Al gauw merk ik dat ik dat op dezelfde manier doe als voorheen in mijn werk: erg taakgericht en met veel verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen. We voeren actie voor meer groen en schone lucht in onze wijk. Met medewijkbewoners starten we een wekelijkse Huiskamerochtend, waar buurtbewoners elkaar kunnen ontmoeten onder het genot van een kopje koffie of thee. Al snel ben ik daarnaast actief in het wijkorgaan Buurt Bestuurt. Dan als wij verhuizen naar een appartement in onze buurt meld ik mij meteen aan voor allerlei ondersteunende communicatieklusjes voor de VvE.

De laatste tijd verandert er iets wezenlijks. Regelmatig word ik ‘overvallen’ door een zwaar gevoel van verantwoordelijkheid bij al dit vrijwilligerswerk. Bij de Huiskamer van de wijk bijvoorbeeld vraag mij wel eens af hoe lang ik dit nog wil doen. En dan komen de vragen als: ‘Hoe moet het verder als ik stop? Gaat mijn collega dat dan verder alleen doen? Hoe teleurgesteld zullen de wijkbewoners zijn, die daar elke week even heerlijk met elkaar kunnen praten?’ En tegelijkertijd weet ik, dat ik het zelf ook leuk vind om in de Huiskamer mee te praten.

Mijn spankracht wordt minder en mentaal zit ik sneller dan vroeger aan mijn plafond. Gelukkig ben ik redelijk vitaal en voel mij gezond van lijf en leden. Dat kan in de nabije toekomst nog wel eens drastisch veranderen. Reden te meer, zegt dan een stemmetje in mij, dat ik best meer voor mijzelf mag kiezen en zo genieten van het leven samen met mijn lief.

Het taakgerichte verdwijnt min of meer en het gevoelsbepaalde komt centraal te staan. Meer en meer zoeken mijn lief en ik het savoir vivre gevoel. We passen graag een dagje op op de kleinkinderen (lees: spelen met). Mijn lief heeft de opleiding tot theesommelier gedaan en heeft daarin een nieuwe hobby gevonden. In het najaar ga ik weer via de HOVO een filosofiecursus volgen. Een nieuwe activiteit voor ons is bridgen, lastig om te leren maar sowieso een goede training voor je hersenen. In de zomer wisselen we het drukke en dynamische Rotterdam af met lange weekenden in het heerlijk rustige en landelijke Friesland. Fijn is dat wij ook in Friesland nieuwe sociale contacten opbouwen. Verder wil ik blogs blijven schrijven, klusjes doen in ons volkstuintje en af en toe lekker op vakantie gaan….. Kortom, als achtenzeventig jarige lekker bezig zijn binnen mijn mogelijkheden!