Het is lang geleden dat ik in mijn hoofd zo intens bezig ben met een boek. De roman ‘Het lied van ooievaar en dromedaris’ heeft een behoorlijk zware inhoud en een ingewikkelde verhaalstructuur. Het leest niet makkelijk vanwege lange zinnen met veel komma’s. Eigenlijk wil ik al na het eerste hoofdstuk stoppen met lezen. Het zonnetje schijnt en ik heb totaal geen zin om neerslachtig te worden. Toch lees ik uit nieuwsgierigheid door en na 100 bladzijden kan ik niet meer stoppen. En nog gekker…..ik lees het meteen voor de tweede keer.

Deze fictieve roman gaat over het gewone, maar heftige, leven (en dood) van verschillende mensen. Het zijn elf verhalen/hoofstukken verspreid over drie eeuwen, van 1847 tot heden. De verhalen hebben allemaal iets met de schrijfster van een bestseller uit 1847 te maken. Elk hoofdstuk begint met citaten uit verschillende (fictieve) biografieën. Diepgaand en indringend wordt de worsteling met het leven in de hoofden van de hoofdpersonen beschreven. In elke leven liggen ziekte, eenzaamheid, onmacht en ellende altijd op de loer. Het leven is een mysterie, een worsteling, vaak niet te begrijpen, net zomin als de dood en wat er daarna is of niet is.

Als fulltimepensionado denk ik natuurlijk af en toe na over het leven, maar dan liever niet over de dood. Ik mag mijzelf gerust een spekkoper noemen. Al zesenzeventig jaar leid ik een goed en gelukkig leven. Daar ben ik dankbaar voor. Vooralsnog voel ik voldoende levenslust en mogen er nog vele jaartjes bij. Wel benauwt mij de gedachten dat in deze derde levensfase de tijd steeds sneller gaat.

Het is verrassend dat deze roman mij enigszins nuchter aan het denken zet over de dood. Sterker nog het geeft ‘voor de time being’ zelfs enige rust in mijn hoofd.

Komende weken hebben we vakantie en zitten we in ons chaletje in Friesland. Een heerlijke plek om een boek te lezen, je over te geven aan spannende, romantische of heftige verhalen. Ik hoop dan dat de tijd heel langzaam gaat!