Eerlijk gezegd word ik de laatste week behoorlijk kriegel van al dat gezeur over Kerst in coronatijd. Hoeveel mensen mag je uitnodigen thuis? Gaan de restaurants open of niet? Journaals openen er mee, praatprogramma’s kletsen er eindeloos over met ‘deskundigen’ en tussendoor horen we hoe dé Nederlander er over denkt. Ondertussen blijven de besmettingsgraden hoog.

Tegelijkertijd ga ik zelf meer twijfelen over wat nu wel een goede maatregel is. Het lijkt er op dat hoe meer je weet, hoe groter de verwarring wordt. Het lijkt ook wel: hoe groter de verwarring, hoe meer risico je gaat nemen. We zijn in Nederland in de fase van het risico-nemen gekomen. Nu veel opties om samen te komen worden verboden, gaan we op zoek naar plekken waar je wel mag zijn. En als het op die plekken te druk wordt, gaat niemand weg. Iedereen heeft een reden voor zichzelf bedacht om daar toch te zijn. De Black Friday drukte in Rotterdam laat zien dat veel mensen zich nauwelijks nog zorgen maken. Hetzelfde mechanisme speelt zich af in supermarkten, tuincentra en bouwmarkten.

Dit zo overwegend zal het mij niet verbazen als we de komende Kerst en Oud en Nieuw ook in de thuissituatie meer afwijkingen gaan zien van de door het OMT vastgestelde aantallen. Altijd is er een excuus voor een of twee of vier personen meer: ‘Ik ben net nog negatief getest, dus geen gevaar voor mijn omgeving’ of ‘In januari komt het vaccin al op de markt’.

Tot nu toe ben ik zelf redelijk volgzaam wat betreft de maatregelen, hoewel het mij steeds meer moeite kost. Ik stoor mij aan het gedrag van mensen, die het niet zo nauw nemen. Ik wil niet roomser dan de paus zijn, maar natuurlijk speelt mee dat ik tot de risicogroep behoor.

Waar ik de laatste weken in deze donkere dagen moeite mee heb, is positief blijven denken en doen. Er is dit jaar heel veel op zijn kop komen te staan. Overal op de wereld zijn mensen zwaar de dupe van deze crisis. Onze toekomst lijkt meer dan anders in nevelen gehuld. Kerst en Oud en Nieuw zijn traditioneel de momenten om te reflecteren, te bezinnen en te socialiseren. Ik heb dit coronajaar meer dan anders de behoefte aan deze zingevende bezigheden. En dan gaat het niet alleen om mijn persoonlijke leventje, maar zeker de grote wereld om mij heen.

Mijn lief en ik kunnen dit jaar gewoon Kerst en Oud en Nieuw vieren, zij het met enige restricties. Er is dus persoonlijk niet zoveel aan de hand. Dat is goed om te beseffen. Anders is het voor al die mensen die in financiële nood verkeren door de coronacrisis, werkeloos zijn of dreigen te worden. En wat te denken van de meer dan miljoen mensen, die in ons land in armoede leven (CBS 2019).

Nog heftiger is het op plekken in de wereld als bijvoorbeeld Eritrea. Afgelopen maandag lees ik in Trouw het schrijnende verhaal van de vluchteling Gebrehiwot Gidey. Deze zestig jarige man zit sinds vorige week met zijn gezin in hetzelfde vluchtelingenkamp in Soedan, waar hij dertig jaar geleden!!! samen met zijn vader negen jaar!!! heeft gewoond. Hij staat op de foto bij een grote boom die zijn vader drie decennia geleden heeft gepland. Hoe bijzonder krachtig is zijn uitspraak: ‘Ik heb alles achtergelaten, maar ik heb ook de erfenis van mijn vader gevonden’….

Kijkend naar ons leven prijzen mijn lief en ik ons ongelooflijk gelukkig. We gaan Kerst vieren met kleine groepjes dierbaren, verspreid over drie dagen. Tijdens de kerstmaaltijden zal er zeker gepraat worden over de crisis van dit moment, hoe we daar mee omgaan en hoe de toekomst er uit zal zien. Hopelijk helpen deze kerstgesprekken ons om – ondanks alles – toch positief in het leven te blijven staan.