Het is meer dan duidelijk dat ik met mijn blog fulltimepensionado.net op missie ben, niet alleen voor mijzelf maar voor iedereen die mee wil doen. Het doel is simpel: ieder mens dus ook de 65/70 plusser wil er toe doen. Onze samenleving is echter nog niet goed ingericht op de bijna drie miljoen ouderen. Kort door de bocht gezegd: er is vooral aandacht voor aftakeling en zorg al dan niet in combinatie met wonen.

Mijn missie is aandacht en actie genereren voor groei tot op hoge leeftijd. Dat dit mogelijk is toont wetenschappelijk onderzoek aan (o.a. Baltes, 1999, The Berlin Aging Study, Aging from 70 to 100). De meeste ouderen willen en kunnen binnen hun mogelijkheden maximaal volwaardig en gelijkwaardig mee blijven doen. De vraag is hoe individuele ouderen voor zichzelf een zo goed en prettig mogelijk leven kunnen realiseren, een leven waarin zij ervaren er toe te doen. Zeker zo belangrijk is de vraag welke voorwaarden vanuit de samenleving inclusief de overheden daarvoor gewenst zijn en welke noodzakelijk.

Kort geleden krijg ik van een goede vriend, die vijfenzestig wordt, een uitnodiging voor een feestje. Het feestje vind plaats in een soort bruine kroeg. Voor de jaren 70-muziek zorgt een disc-jockey en deze wordt afgewisseld door een band, die covers speelt van The Band. Zijn persoonlijke missie is ‘blij ouder worden’ en dat wil hij graag vieren en delen met familieleden en vrienden die hem dierbaar zijn.

De feestruimte is verre van senior proof, wat dat dan ook precies moge inhouden. Er zijn op- en afstapjes op de ruwe betonnen vloer en het is een beetje donker. De ouderen die slecht ter been zijn en slecht kunnen zien moeten zich extra inspannen om zich in de ruimte enigszins op hun gemak te voelen. Rollators en gehoorapparaten zijn in deze ambiance niet goed bruikbaar. De toiletten doen denken aan een naturisten camping. Het is boeiend om te zien hoe jong en oud dit feestje van de 65-jarige ervaren. Sommige babyboomers staan vol energie en met veel plezier te dansen. Anderen proberen ondanks de harde muziek aan de sta-tafels een gesprek te voeren.

De ruimte, de sfeer en alles doet mij terugdenken aan de tijd (1968-1972) dat ik met vrienden ging stappen in bruine kroegen als de Kameleon, De Buik en De Beer in Arnhem. Ik was een zeer blije adolescent, die de hele wereld aan kon. Daarom is het extra leuk om als tweeënzeventig jarige weer eens op een feestje, die nostalgische gevoelens terug te halen. Tegelijkertijd is interessant om te zien of en hoe oudere mede feestgangers met die fysieke senior ongemakken omgaan. Mij belemmert het (nog) niet om te genieten, integendeel. Ik weet dat mijn vriend dat zelf zo wil vieren. Hij daagt deze avond zijn dierbaren uit het positieve beeld van blij ouder worden met hem te delen. De ouderen die enig fysiek ongemak ervaren, spoort hij aan om een rustig plekje te zoeken, waar je lekker kunt zitten. Mooi om te zien en te horen in zijn speech is, hoe hij geniet van de ambiance en van de vele lieve mensen in zijn leven. Hij vertelt hoe belangrijk een goed en warm sociaal netwerk voor hem is. Aan het slot zingen we allemaal luidkeels ‘lang zal hij leven…’

Leven is samen leven. Leven betekent groeien en mee kunnen blijven doen. In de levensfase van ouder worden vallen vaak grote delen van het sociale netwerk weg. Dat maakt mee blijven doen lastiger. Warme contacten zijn de levensadem van de mens. Het hebben van die contacten, het koesteren ervan en indien nodig op zoek te gaan naar nieuwe warme contacten, is een voorwaarde om blij ouder te worden. Daar zullen we in onze geïndividualiseerde samenleving met elkaar veel extra energie in moeten stoppen.

Van dit feestje krijg ik in ieder geval een blije opknapper…. ‘Lang mogen we leven!’