Al weer vijf jaar ben ik fulltime pensionado. Nu, op mijn tweeënzeventigste, heb ik mijn ritme wel zo’n beetje gevonden. Het blijft zoeken, zoals uit mijn laatste twee blogs blijkt, vooral als zich er bijzondere levensgebeurtenissen voordoen. Het afgelopen jaar zijn er twee zeer positieve momenten. Ik ben opa geworden van een kleindochter en één dag in de week pas ik op. Sinds oktober is mijn lief haar (betaalde) werkzame leven aan het afbouwen. Tot juli 2019 werkt zij nog twee dagen per week. Het spreekt voor zich dat deze gebeurtenissen direct veel invloed hebben op mijn daginvulling,

Eerlijk gezegd krijg ik het bij deze lustrum gedachte een tikkeltje benauwd. Het voelt alsof het leven veel te snel gaat. Maar je moet het er mee doen. Het is vrij zinloos om net als Ratelband te wensen dat je twintig jaar jonger bent. Feit is dat ieders levensloop zich, hoe dan ook, afspeelt ergens tussen de nul en honderd jaar. Ieder mens probeert van nature in die periode het beste van zijn leven te maken. Ik kan mij voorstellen dat je terugverlangt naar een eerdere periode in je leven. Misschien voel je je op je zeventigste nog het kind van twaalf of de volwassene van negenenveertig. Daar is niks mis mee. Maar wat de toekomst aangaat, is alles ongewis. Fulltime pensionado zijn lijkt aantrekkelijk, lekker doen waar je zin in hebt. Tegelijkertijd zijn we bang om af te takelen of om dood te gaan. Onderzoeksmatig is er in tegenstelling tot de twee eerdere levensfasen nog weinig bekend over onze derde levensfase. We hebben er weinig ervaring mee en moeten het zelf ontdekken. We zijn niet eerder in de historie van de mensheid met zoveel mensen tegelijk zo oud aan het worden. In Nederland alleen al stijgt de komende jaren het aantal gepensioneerden van drie naar vier miljoen. Je mag hopen dat al die mensen actief, al dan niet met hulp, zoeken naar een inspirerende derde levensfase. Maar hoe bereik je dat?

Voor mij als pensionado én gerontoloog is het extra interessant om naar mijn eigen ouder worden te kijken. Het begint er mee dat het lastig is om een tijdstip aan te geven wanneer deze levensfase begint. Er zijn anno 2018 maatschappelijke kaders die behoorlijk bepalend zijn, zoals de pensioengerechtigde leeftijd en de AOW. Kijkend naar een organisch verloop van ieders leven vind ik dat dit soort kaders veel flexibeler moeten worden. Zodanig dat maximaal recht gedaan wordt aan een persoonlijke (gewenste) invulling van de levensloop. Ikzelf ben deze derde levensfase al een beetje ingegaan op mijn drieënzestigste, een soort prépensioen periode. Dat was financieel mogelijk omdat ik naast inkomen uit mijn adviesbureau ook deeltijdpensioen opnam. Ik wilde minder stress en vooral leuke en boeiende projecten doen. Binnenhalen van betaald werk kostte namelijk veel energie. Dat is mij gelukt. Met veel plezier heb ik doorgewerkt tot mijn zevenenzestigste. De rode draad in mijn daginvulling gedurende deze prépensioen periode is vooral nog betaald werken.

Dan op mijn zevenenzestigste ontstaat er voor mij een nieuwe periode, die van het echte fulltime pensionado zijn. Mijn leuke, betaalde klussen lopen af en er komen geen nieuwe voor terug. Inmiddels ontvang ik mijn vaste, iets gekorte pensioen en mijn AOW, waarmee ik redelijk goed kan rondkomen. Ik ben gelukkig gezond, voor zover ik het weet. Vanaf dat moment realiseer ik mij dat ik voortaan 100% mijn eigen opdrachtgever ben wat betreft mijn daginvulling. Ik geef mijzelf twee nieuwe hoofdopdrachten: een blog schrijven over hoe ik deze levensfase vorm en invulling geef én op zoek gaan naar (nieuwe) sociale netwerken. Al gauw blijkt dat zowel het schrijven als investeren in sociale relaties mij enorm veel energie en inspiratie geven. Beide activiteiten vormen al vijf jaar lang de nieuwe rode draad in mijn dagelijkse leven.

Vooruit kijkend naar mijn tweede lustrum als fulltime pensionado wens ik door te gaan op deze ingeslagen weg en ik hoop daarbij voldoende gezond te blijven.