De lente 2018 komt eraan. Voor mij wordt dat een bijzondere lente. Woensdag 21 maart neem ik afscheid van het bestuur van de Pauluskerk, waarvan ik de laatste tien jaar voorzitter heb mogen zijn! Vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn het dominee Hans Visser en nu dominee Dick Couvée die de Pauluskerk in hartje Rotterdam open stellen voor dagelijkse opvang van Rotterdamse dak- en thuislozen, vluchtelingen, drugsverslaafden, psychiatrische patiënten en andere mensen die in de marge van de samenleving leven. Dankzij de hulp van meer dan 250 vrijwilligers groeit deze plek uit tot de grootste huiskamer van Rotterdam en zelfs van Nederland. Ik kan mij de afgelopen dagen nauwelijks voorstellen dat ik maar liefst tweeëndertig jaar als bestuurder en soms in andere rollen betrokken ben geweest bij het wel en wee van al die mensen die proberen zich met vallen en opstaan staande te houden in onze samenleving.

In 1983, als ik terugkeer na een verblijf van twee jaar in Kenya, krijg ik een baan in Rotterdam. Voor mij voelt dat extra bijzonder omdat ik als geboren Arnhemmer (1946) terechtkom in de geboortestad van mijn vader (1910), die kort daarna verhuisd naar Arnhem. Rotterdam en Arnhem, allebei steden die zwaar getroffen zijn door Duitse bombardementen. De stad is bezig met een gigantische operatie van her- en nieuwbouw. Geen woorden maar daden zijn zichtbaar en hoorbaar op elke straathoek. De stad bruist van de mensen en de energie. Ik voel mij snel thuis in Rotterdam. In het leven van mijn lief en mij begint een nieuwe lente met als hoogtepunt de geboortes van onze dochter en zoon in 1984 en 1986.

Dan in 1986 word ik gevraagd namens het Katholiek Centrum voor Welzijnsbehartiging bestuurslid te worden van de Pauluskerk. Andere kandidaten willen niet, misschien wel omdat zij deze Pauluskerk van Hans Visser te anarchistisch vinden. Mij lijkt het spannend en een grote uitdaging hierbij betrokken te raken. En daarmee zeg ik niets teveel kan ik nu na veel hoogte- en dieptepunten vaststellen. Ik durf zelfs een beetje trots te zijn. In al deze zeer turbulente jaren zijn we in staat gebleken niet te verworden tot een institutie, een wat abstract organisatorisch geheel. De gemarginaliseerde medemens is al die jaren centraal blijven staan. Week in week uit zijn tot op de dag van vandaag, zeven dagen per week, honderden medeburgers welkom in ons Open Huis. Samen met veel vrijwilligers jong en oud doen we ons stinkende best deze medemens centraal te stellen en met respect, liefde en zorg tegemoet te treden. We bieden hen veiligheid en geven hen vertrouwen in zichzelf en in elkaar. Bij de opening van de nieuwe Pauluskerk in 2013 noemt onze burgemeester Aboutaleb het ‘de huiskamer van Rotterdam’.

Als de nieuwe lente straks op 21 maart officieel begint, zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De Pauluskerk is op dit moment samen met tientallen organisaties zeer actief om de armoede in Rotterdam hoog op de agenda van de stad te krijgen. Op 14 maart wordt het manifest Rotterdam Schuldenvrij aangeboden aan alle politieke partijen op één na, Leefbaar Rotterdam. Hoe bizar ook, maar deze (Rotterdamse) partij weigert al jaren om de Pauluskerk binnen te komen en het gesprek over onze gemarginaliseerde medemens open aan te gaan. Het is te triest voor woorden!

In mijn persoonlijk leven is precies vijf maanden geleden een nieuwe lente aangebroken bij de geboorte van onze kleindochter. De komende tijd gaat deze opa met veel plezier een aantal donderdagen oppassen. En in april is het weer feest als onze dochter en haar vriendin hun relatie officieel gaan bevestigen met het tekenen van een geregistreerd partnerschap. Dit zijn ongelooflijk mooie, dankbare en zeer waardevolle momenten in het leven. En wat de Pauluskerk betreft ben ik ontzettend dankbaar voor de kans die ik zoveel jaren gekregen en genomen heb. Ik zal een beetje afstand moeten nemen en dan zien we wel. De komende weken ga ik eerst een aantal blogs over de afgelopen tweeëndertig jaar Pauluskerk schrijven….wordt dus vervolgd!