Wat mij verbaasd is dat mijn lijf niet meer als vanzelfsprekend vraagt om fysieke inspanning. Als ik kijk naar mijn drie maanden oude kleindochter, zie ik een mensje dat haast onvermoeibaar, voortdurend aan het bewegen is met haar hele lijfje. Bij de meeste baby’s, jonge kinderen en jonge mensen is er een permanente, natuurlijke behoefte om te bewegen. Ik zal dat ooit zelf ook gehad hebben. Het is een zeer belangrijk levensgebied. Echter vooral gedurende mijn werkzame leven is die automatische behoefte aan bewegen minder geworden en zelfs behoorlijk afgezwakt. Natuurlijk is mijn beroep er mede debet aan. Ik zit alles bij elkaar zo’n veertig jaar lang achter een bureau, veel te vergaderen, stukken te lezen en te schrijven. Overgewicht, stijve ledematen en weinig conditie zijn het gevolg, evenals verhoogd risico op allerlei ziektes.

Tja, wat doe je dan om je lijf in conditie te houden, als je weet hoe belangrijk dat is. Terugkijkend op mijn fysieke levensloop vanaf mijn werkzame leven, ben ik begonnen met badmintonnen bij een sportclub. In diezelfde tijd proberen mijn lief en ik elke week een keertje hard te lopen: de Wageningse Berg op en weer af. Dat hardlopen hebben we niet lang volgehouden. Later, als we in Kenya wonen valt mij op dat volwassen Afrikanen ten opzichte van ons een zeer fysiek leven leiden. Zij lopen uren naar werk, naar familie en verrichten vooral pittige fysieke arbeid. Weer terug in Nederland, ga ik eerst met mijn vriend wekelijks een half uurtje squashen en later fitnessen. Het sociale element is bij al dat bewegen het belangrijkste, dus erg fanatiek sport ik niet. Rond mijn zestigste stop ik met fitness omdat mijn vriend verhuisd. Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n sportief persoon en heb ik enige aversie gekregen tegen al dat fitnessgedoe. Ik heb een licht versleten linkerheup en ook iets aan mijn rechterknie en ik merk dat de meeste fitnessoefeningen deze klachten vooral versterken. Zelfs loop ik een tijdje slecht. Een serie bezoeken aan een fysiotherapeut helpt en nu loop ik weer normaal.

Al een aantal jaren doe ik weinig extra aan bewegen en dat knaagt. Ik weet ‘rust roest’, zeker als je pensionado bent. Afgelopen jaar, na onze avontuurlijke reis naar o.a. Mongolië, besluit ik iets te doen aan mijn fysieke gesteldheid. Zoals veel pensionado’s ben ik te zwaar. Ik ga minder (wijn) drinken – niet meer doordeweeks – en bewuster eten. Inmiddels ben ik zes kilo lichter en dat scheelt letterlijk en figuurlijk een slok op een borrel. Tegelijkertijd ben ik Pilates lessen gaan nemen. Mijn lief, die al lang op Pilatesles zit, roept al jaren dat ik er baat bij kan hebben. Pilates is een fitness methode waar de nadruk ligt op het gebruik van de spieren. Spieren zorgen ervoor dat het lichaam in de goede balans staat en dat de wervelkolom goed ondersteund wordt. Ik krijg nu enkele maanden wekelijks les en ik moet zeggen dat het mijn lijf goed doet. Het bizarre is dat veel spieren in mijn lijf totaal onderontwikkeld zijn. Ik heb deze spiergroepen tijdens mijn werkzame leven niet of nauwelijks gebruikt. Vooral mijn buik- en dijbeenspieren zijn slap geworden, terwijl ik weet dat deze spieren als zij goed functioneren helpen mijn lijf optimaal te laten bewegen. Aanvankelijk heb ik twijfels of dit op mijn 71-jarige leeftijd allemaal nog kan verbeteren. Toch merk ik dat het wel degelijk kan. Het zal niet op het lijf van Joseph Pilates gaan lijken (ha,ha..), maar mijn lijf voelt al een stuk beter, soepeler en fitter dan voorheen en dat motiveert. Daarbij komt dat een goede conditie de kans op een lang en (relatief) gezond leven vergroot. En nog een extra motivatie is dat ik zo hopelijk ook nog lang kan genieten van mijn lief, kinderen, vrienden en natuurlijk van mijn opgroeiende kleindochter.