Zondagmorgen om kwart voor twee in de nacht wordt onze kleindochter geboren. De baby, moeder en vader maken het goed. Haar roepnaam luidt Isha. Het klinkt mooi, een beetje oosters en exotisch. Geen alledaagse naam. Al snel komt er via de familie-app een eerste foto. Mijn lief en ik zien een klein beetje van haar gezichtje, de rest is verborgen in doeken, muts en andersoortige te grote kledingstukken. Maar we weten het zeker: Isha is de mooiste baby op de wereld! We moeten wel even wachten tot één uur in de middag, dan mogen we deze mooiste baby van de wereld aanschouwen en hopelijk even vasthouden en knuffelen.

Dan eindelijk, ze is ruim 10 uur op de wereld, is het zover. Wel eist de kersverse vader dat we eerst onze handen wassen. Kennelijk zijn er strengere protocollen tijdens kraambezoek, dan bij de geboorte van onze kinderen. Natuurlijk volgen we braaf de bevelen van onze zoon op. Als ik Isha dan eindelijk voor het eerst in mijn armen heb, dan voelt dat zeer bijzonder. Ik houd mijn bloedeigen kleinkind vast. Ik mag haar grootvader zijn. Een nieuw kindje, zeer gewenst en oh zo welkom. Ze is heel klein en licht, en ze ziet er ongelooflijk onschuldig, hulpeloos en kwetsbaar uit. Op dat moment ervaar je het wonder van een nieuw leven, een nieuw mensje met alles erop en eraan. In een flits schiet het door je hoofd: ‘Laat haar alsjeblieft een mooi leven tegemoet gaan met veel liefdevolle mensen om haar heen, die ze kan vertrouwen en waar ze op kan bouwen.’ Even voel ik ook een lichte angst voor haar toekomst. Gaat ze zich staande houden in deze grote, vaak boze en onrustige wereld? Daar moet ik niet teveel aan denken, want dan wordt je al gauw een emotionele, zeurende, ouwe knar.

Opa en oma zijn! Weer breekt een nieuwe, wezenlijke fase in ons leven aan: ‘The life cycle completed’. Het versterkt je gevoel van zin geven. Letterlijk en figuurlijk geef je het leven door, eerst aan je kinderen en die weer aan hun kinderen. Het zal deze derde levensfase waarin ik als fulltimepensionado vertoef een nieuwe dimensie geven. Tegelijkertijd voelt opa zijn ook een beetje alsof je nu echt een stokoude man aan het worden bent. Het is de bekende discussie over leeftijd, voel je je zo oud als je biologische leeftijd is? Nou, ik ben dan wel 71 jaar, maar ik voel dat niet zo. Als ik naar een foto van een van mijn opa’s kijk, zie ik echt een oude man. Mijn opa heette Gerrit, dat komt van Gerardus. Ongetwijfeld ben ik naar hem vernoemd. Eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat mijn opa hier ongeveer 80 jaar oud is en dat scheelt natuurlijk wel een slok op een borrel. Een borrel, die hij overigens graag lustte. Dit alles zo overwegend denk ik, dat ik mijzelf maar ‘opa Geert’ laat noemen, dat klinkt iets minder oubollig dan alleen ‘opa’. Het slaat wellicht nergens op, maar toch. Het is natuurlijk afwachten of straks onze kleindochter dat gaat zeggen.

Dolgraag zou ik een foto van Isha willen laten zien. Maar anno 2017 moet ik voorzichtig zijn, want sociale media, zoals een blog, zijn zo openbaar, dat er helaas gemakkelijk aan de privacy schade toegebracht kan worden. Ter compensatie heb ik mijn eigen geboortekaartje uit 1946 nog eens tevoorschijn gehaald. Op de voorzijde staat een foto met mijn twee oudere broertjes en daarnaast de tekst: ‘Hein en Hans zijn erg blij, zij hebben er een broertje bij’. Aan de binnenzijde geven mijn paps en mams op een formele toon ‘met groote vreugde kennis van de geboorte van hun zoon’. Hoe simpel en lief kun je welkom geheten worden op deze wereld!