‘Wordt het een verre landen vakantie met wat avontuur, of zoeken we het dichterbij en minder avontuurlijk?’ De lente is nog niet begonnen, maar nu het zonnetje begint te schijnen, krijg ik vakantiekriebels. Ik heb als fulltime pensionado, in tegenstelling tot mijn hardwerkende lief, de tijd om die kriebels toe te staan en zelfs extra te voeden. De afgelopen week heb ik dat dan ook gedaan inclusief de poging mijn lief te verleiden om mee te denken over onze komende zomervakantie.

De laatste jaren valt de vakantie keuze telkens op verre landen. Ikzelf ben in eerste instantie geneigd te kiezen voor een vakantie ergens in Europa: zonnig, afgewisseld met wat cultuur en natuurlijk lekker eten en drinken. Ook de kosten spelen natuurlijk een belangrijke rol. Tegelijkertijd voel ik, zeker nu ik pensionado ben, een dwingende behoefte om mijzelf te blijven uitdagen. Niet alleen in mijn dagelijkse leefritme, maar bijvoorbeeld ook als het om vakanties gaat. Ik vergelijk mijn leven wel eens met een trektocht. Je hebt een doel in je leven bereikt, met vallen en opstaan. Je geniet er van (of niet) en vervolgens bedenk je weer nieuwe plannen en voert die uit. Dit alles liefst in goede communicatie met je sociale netwerk. Deze dynamische leefstijl houdt in dat leven is blijven groeien, ook bij het ouder worden. Wel, denk ik, dat de groei zich bij het ouder worden meer en meer afspeelt op de levensgebieden sociale relaties en inspiratie en zingeving. Gelukkig heb ik een lief die net als ik zo in het leven staat, zodat je elkaar daarin versterkt. Ooit hebben we samen twee jaar in Kenya gewoond en gewerkt. Bij terugkomst hebben we ons oorspronkelijke leven in Arnhem omgeruild voor een nieuw leven in Rotterdam. Daar hebben zich stap voor stap onze carrières ontwikkeld en zijn onze beide kinderen geboren en getogen.

Als kind mag ik soms een paar dagen logeren bij een oom en tante, dat heet dan vakantie. Op vakantie gaan met elkaar is pure luxe, waar in ons gezin geen geld voor is. Ik ben 16 jaar als ik voor de eerste keer een weekje op vakantie ga in Noordwijk aan Zee. Het geld daarvoor heb ik zelf verdiend met het rondbrengen van wekelijkse tijdschriften. Dat is bij onze kinderen wel anders. Vanaf hun geboorte kunnen we ons de luxe veroorloven om jaarlijks met hen op vakantie te gaan ergens in Europa. Als zij 17/18 jaar zijn gaan zij zelf op vakantie, vaak naar Verweggiestan. Vakanties en verre landen vakanties maken als vanzelfsprekend onderdeel uit van hun leefstijl. De wereld is hun blikveld, terwijl ik nog steeds moet wennen aan dat gegeven.

Maar goed, nu de eerste zonnige dagen zich manifesteren, moet ik terugdenken aan onze laatste, zeer avontuurlijke vakantie, welke abrupt eindigt in Siberië. Enigszins weemoedig lees ik nog eens de blogs, die ik daarover geschreven heb in augustus en september 2016. Ik voel tijdens dat lezen het gelukzalige gevoel terugkomen dat mijn lief en ik hadden aan het Baikal meer, vlak voordat de handtas met paspoort gestolen wordt. Dan lees ik de laatste zin van deze blogs: ‘Zelfs is het niet ondenkbaar dat wij volgend jaar het vliegtuig naar Irkoetsk pakken om vandaar uit de reis naar Mongolië en China af te maken.’ Ik voel een boost energie opkomen en weet het zeker. Ik zit toch achter de computer, dus open ik snel de website van YourPlanetTravel en surf naar Trans Mongolië-China Express. Nu maar hopen dat mijn hardwerkende lief ook de vakantiekriebels krijgt……