Zij, 84 jaar, van oorsprong Nederlandse, hij Keniaan, 83 jaar. Tijdens ons tweejarig verblijf in Kenia tussen 1981 en 1983 zijn we vrienden geworden. Deze week geven zij in hun nieuwjaarswens via email een inkijkje in hun huidig leven als hoogbejaarden. ‘Wat ons leven in Nairobi betreft zijn we dankbaar voor onze nog redelijk goede gezondheid. Gerald is nog bezig aan zijn boek over Bantoe wijsbegeerte. Hij heeft meer slaap nodig dan vroeger, dus heeft hij minder uren in de dag om er aan te werken. Bovendien is hij ook bezig aan een project i.v.m. onze boerderij in Kiaruhui Village. Hij denkt er over om geiten te fokken en op te houden met koeien. Deze verandering moet grondig worden voorbereid. Er is wel vraag naar geitenmelk en geiten producten, maar meest in Nairobi. De kwestie is dus of de transportkosten niet te hoog zullen zijn om winst te kunnen maken. Ikzelf zit in een oecumenische groep en daarnaast nog in een buurtcomité om iets te doen aan de grote vervuiling van onze omgeving. Ik kijk verder een boek van een Keniaanse vrouw na, die 91 jaar is en nog goed bij de pinken. Ook moet ik het boek van Gerald natuurlijk nakijken. Wat mijn eigen boek betreft is een nicht bezig het in het Nederlands te vertalen.’

Onze ervaringen in Afrika toendertijd hebben laten zien dat het leven primair gericht is op de basisbehoeften van de mens: zorgen dat je een dak boven je hoofd hebt, dat er eten is en dat je kinderen naar school kunnen gaan. Je bent bevoorrecht als je na de school kan studeren. Dat heeft Gerald gedaan. Hij heeft vervolgens als professor Philosophy and Education op de universiteit van Nairobi gewerkt en zich vooral bezig gehouden met de Afrikaanse cultuur. Tegelijk is hij trouw gebleven aan zijn boerderij in het Nyere District. Want een Afrikaan zorgt niet alleen voor zichzelf en zijn gezin, maar vooral ook voor zijn familie en vrienden. En dat gaat bij redelijke gezondheid gewoon door, gepensioneerd of hoogbejaard.

Als ik kijk naar mijn leven, ben ik drie jaar geleden in een gespreid AOW bedje met wat aanvullend pensioen terechtgekomen. Ik hoef niet voor mijn kinderen te zorgen of voor mijn familie en vrienden, want die wonen ook in Nederland met al haar sociale voorzieningen en vangnetten. Ik noem mij sindsdien fulltime pensionado. Dat fulltime heb ik zelf bedacht. Voor mij betekent het dat ik gewoon door wil gaan, zinvol bezig wil zijn en mij nuttig maken. Het fulltime pensionado-zijn voelt voor mij niet alsof ik daar recht op heb. Eigenlijk ervaar ik het een beetje als luxe, hoewel mijn maandinkomen behoorlijk lager is dan toen ik nog werkte. Als ik dat wel eens aan de leestafel tegen iemand zeg, dan is steevast de reactie: “Joh, daar heb je zelf voor betaald, hoor.’ Dat mag dan zo zijn, maar dan nog.

Met veel hoop op mijn eigen hoogbejaarde toekomst, lees ik daarom wat mijn Keniaanse vrienden allemaal nog doen. Wat is er mooier dan op je 83ste nog blogs te schrijven en tegelijk bezig te zijn in je volkstuintje in de Esch? De uitdrukking ‘achter de geraniums zitten’ kent de Keniaan niet, wel lees ik in het boek van Gerald: ‘A home is for spending the night, not for spending the day.’