‘Je bent nooit te oud om te leren’, bedenk ik mij, tijdens de toespraak ter gelegenheid van de 80^ste verjaardag van een vriend. Een van de vrienden voert namens ons het woord en ik hoor hem tegen de jubilaris zeggen: ‘Het meest bijzondere aan jou is, dat jij altijd weet te genieten van het moment.’ En tja, bij die woorden, word ik even geconfronteerd met mijn eigen zwakte. Ik vind dat ik te weinig spontaan kan genieten op sommige momenten. Mijn ratio remt dan mijn gevoel af, hoe vervelend ik dat ook vind. Extra vervelend is, dat ik weet uit ervaring dat mijn gevoel juist een prima leidraad kan zijn, dat ik daar op kan vertrouwen. Terwijl ik daaraan zit te denken, hoor ik de spreker de jarige complimenteren voor die levenshouding. Hij is de spil in de jaarlijkse wijnreis die zo’n 15 wijnvrienden met elkaar maken. Komend jaar zal dat voor de 25^ste keer gaan plaatsvinden. Vele jaren ben ik meegegaan en heb ik genoten van deze fantastisch leuke reizen. Vorig jaar ben ik afgehaakt, vooral omdat deze bourgondische wijnreisjes van drie dagen behoorlijk kostbaar zijn. De spreker verhaalt enthousiast en vol gevoel enkele leuke anekdotes. De 80-jarige jubilaris geniet met volle teugen van deze verhalen. En zoals hij altijd tijdens de wijnreisjes het stralende middelpunt is, is hij dat nu ook zichtbaar op zijn eigen feest. Op dat moment valt bij mij het bekende kwartje. Ik geniet van de jarige en van de woorden die naar hem uitgesproken worden. Ik geniet van het gezelschap waarin ik vertoef. Het besef dringt tot mij door dat de komende wijnreis de zilveren jubileum reis zal zijn. Waarom zou ik niet genieten nu het nog kan? Mijn besluit staat vast: ik ga alsnog mee op wijnreis. Als ik het tegen mijn lief en mijn wijnvrienden zeg, krijg ik hartverwarmend reacties. Ik sta mezelf zowaar toe, even in deze kleine kring stralend middelpunt te zijn.