De wijngaarden staan er fantastisch bij. Zoveel zon de laatste maanden, de wijnranken hangen barstensvol druiventrossen, het kan niet beter. Het weer is nu wel omgeslagen, het miezert en er staat een koude wind. Eerlijk gezegd is het geen lekker druivenplukken weer. Gelukkig hoef ik als hoogbejaarde betaalde kracht niet het zware werk te verrichten. Er rijden enkele gigantische machines rond, die de druiventrossen losschudden van de ranken en meteen opslaan in een grote bak. Als die bak vol is, wordt deze geleegd in een andere open kar en met de tractor vervoerd naar de verwerkingshal van de wijnboerderij. Daar worden wederom machinaal de druiven van de takjes gescheiden en vervolgens worden de druiven in gistbakken gestort. Mijn werk in de wijngaard bestaat er uit alle achtergebleven druiventrossen met de hand te plukken. Ik ben gekoppeld aan een maatje, een generatie dertiger. Hij heeft een grote bak op zijn rug, waarin de handgeplukte druiven gedaan worden. Natuurlijk praat je met elkaar tijdens het plukken. Hij vraagt mij hoe oud ik ben en waarom ik dit doe. Ik vertel hem dat ik 123 jaar ben, dankzij de anti-verouderingspillen van Andrea Maier. We raken al snel in gesprek over ‘gezond 130 jaar oud worden’. Hij vertelt mij dat zijn generatie er niet over piekert om straks anti-verouderingspillen te slikken, net zo min als de anti-griepprik. Hij citeert Koot en De Bie, beiden nu in de zeventig: ‘Als we nog eens programma zouden moeten maken zou het gaan over genenonderzoek, want dat gaat maar door. En natuurlijk over die kinderachtige, hebberige prognose dat we allemaal 130 jaar oud gaan worden. Je moet er toch niet aan denken? Dan hebben we zonen van 102 en 105. Nou, daar trap je geen balletje meer mee. De Nederlander wil als 130 jaar oude man in het hele land 130 kilometer per uur kunnen rijden, daar komt het op neer.’ En hun betoog eindigt: ‘Laten we God op de blote knieën danken dat we dit niet meer zullen beleven, omdat wij glashard weigeren 130 te worden.’ Nou dat is nog eens een statement! Het is lang geleden dat ik met een niet familielid uit een veel jongere generatie heb gediscussieerd. Onze jonge man betoogt dat de wereld aardig uit balans aan het geraken is. Het natuurlijke proces van geboorte en doodgaan is vervangen door geboorte op bestelling en doodgaan op eigen initiatief. De wereld wordt overspoeld met gezonde hoogbejaarden, die niet weten hoe ze hun dagelijks leven een beetje zinvol door kunnen brengen. Alles hebben ze al een keertje meegemaakt in hun te lange leven. Andere generaties zien ze nauwelijks staan. Interactie tussen generaties is er hoofdzakelijk in gezinsverband. Moe van het druiven plukken en praten lig ik die eerste avond van mijn druivenplukkersavontuur in bed en denk na over de woorden van mijn jonge maatje. Ooit, lang geleden heb ik vrienden gehad. We gingen regelmatig lunchen, een wijnreisje maken, naar het Feijenoord stadion. We kletsten over van alles en nog wat, over het leven, de politiek, de liefde, onze gezinnen, maar ook over de haat van IS in de wereld. We probeerden zo de wereld te begrijpen en er van te genieten wanneer dat maar mogelijk was. Waar is die goeie ouwe tijd, toen geluk nog heel gewoon was? Is die verdwenen na het achter elkaar overlijden van Mieke Telkamp en Eddy Christiani? Mijn droom is aanvankelijk onrustig. Heb ik nog kwaliteit van leven? Ik mis echte vriendschap, het is een vergeten sociaal contact. Mijn wereld is niet groter maar kleiner geworden. Als hoogbejaarde leef ik in mijn eigen familie wereldje en draai daarin rond en rond. Ik leid als 123 jarige een incestueus sociaal leven. Dan wordt mijn droom rustiger, ik lig naast mijn lief. Langzaam vallen onze ogen dicht en onze ademhaling wordt zwakker en zwakker. Een gelukzalig gevoel maakt zich van ons meester. We willen geen 130 jaar worden, mooi niet……