We zitten nog niet in de bus, op weg naar de wijnboerderij, of de reisleider zet het lied in: ‘We hebben een potje met vet, al op de tafel gezet……’ De chauffeur zie ik vol verbazing in zijn achteruitkijkspiegel kijken naar zijn zingende 100-jarige passagiers uit Nederland. Gelukkig worden de meesten het zat na 50 coupletten en valt uiteindelijk bijna iedereen in diepe slaap. Ik zit naast het oud model 100-jarige en we raken zowaar echt in gesprek. Zoals zo vaak het geval is, zijn mensen aardig en interessant wanneer je wat meer contact maakt. Ik vertel haar over mijn gezinsweekend in het Australian Family Resort van Andrea Maier en hoe gelukkig ik ben met mijn anti-verouderingspil. Ik vraag haar of ze ook kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen heeft en gelukkig is met het leven. Ze begint zachtjes te huilen. Ze heeft geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen. Na het overlijden van haar eerste man heeft ze nog twee nieuwe relaties gehad. Het zijn fijne mannen geweest en ze heeft tot haar 65ste nog geprobeerd een kind te krijgen. De leeftijdsgrens voor vrouwen om zwanger te worden via IVF kan en mag tot 70 jaar. Het is niet gelukt. Het huilen is gestopt en ze gaat fanatiek pratend verder: ‘Door die stomme anti-verouderingspil breng ik al jaren mijn leven in grote eenzaamheid door. En ik ben niet de enige kinderloze 100-jarige. Ik heb daarom een Bondgenotengroep opgericht met mensen zoals ik. Het is schrijnend om te zien en te horen hoe bijna al deze 100-jarigen zich totaal nutteloos en overbodig voelen. Van de euthanasiewet mogen wij geen gebruik maken, simpelweg omdat er geen sprake is van medisch uitzichtloos lijden.’ Ik betrap mij er op dat ik het een zeer interessante vrouw vind. Ik heb dat in eerste instantie niet achter haar gezocht.Terwijl ze dat allemaal vertelt, besef ik weinig beeld meer te hebben van de brede maatschappelijke context, waarin ik leef. Mijn sociale leven wordt al decennia volledig gedomineerd door de aandacht voor mijn grote, drukke gezin. Ik begrijp nu dat die autonomie voor mensen om zelf te bepalen of ze hun leven willen verlengen, lang niet altijd vanzelfsprekend positief uitpakt. Mijn 100-jarig oud model gaat intussen verder met haar verhaal: ‘Samen hebben we het voor elkaar gekregen om een referendum te houden en dat is goed uitgevallen. Na jaren discussiëren is onlangs de wet op Recht op Zelfdoding Voltooid Leven van kracht geworden.’ Natuurlijk vraag ik haar meteen: ‘Maar waarom heb je er nog geen gebruik van gemaakt?’ Ik zie nu een glimlach op haar gezicht verschijnen. ‘Nou’, zegt ze, ‘ik heb altijd de wens gehad om een keer druiven te gaan plukken. Om deze wet te vieren, heb ik de hele Bondgenotengroep uitgenodigd om samen met mij eerst druiven te gaan plukken op de Azoren en daarna zien we wel verder. En die groep zit hier in de bus!’ Ik zie nu pas dat er alleen maar vrouwen in de bus zitten. Ik ben de enige man. Grote schrik slaat me om het hart. Als mijn 116-jarige lief dat ontdekt, zwaait er wat. Ik loop naar voren naar de buschauffeur en vraag hem om te keren en mij terug te brengen naar het vliegveld. De man verstaat mij niet en steekt breed grijnzend zijn duim omhoog: ‘Muchos mujeres hermosas…..muchos mujeres hermosas…’ Als ik terug wil lopen naar mijn stoel zie ik dat de bus leeg is. Hetzelfde moment word ik wakker geschud door mijn veel jongere maatje: ‘Kom op ouwe, niet in slaap vallen als je druiven plukt.’

wordt vervolgd….