De wijngaarden staan er fantastisch bij. Zoveel zon de laatste maanden, de wijnranken hangen barstensvol druiventrossen, het kan niet beter. Het weer is nu wel omgeslagen, het miezert en er staat een koude wind. Eerlijk gezegd is het geen lekker druivenplukken weer. Gelukkig hoef ik als hoogbejaarde betaalde kracht niet het zware werk te verrichten. Er rijden enkele gigantische machines rond, die de druiventrossen losschudden van de ranken en meteen opslaan in een grote bak. Als die bak vol is, wordt deze geleegd in een andere open kar en met de tractor vervoerd naar de verwerkingshal van de wijnboerderij. Daar worden wederom machinaal de druiven van de takjes gescheiden en vervolgens worden de druiven in gistbakken gestort. Mijn werk in de wijngaard bestaat er uit alle achtergebleven druiventrossen met de hand te plukken. Ik ben gekoppeld aan een maatje, een generatie dertiger. Hij heeft een grote bak op zijn rug, waarin de handgeplukte druiven gedaan worden. Natuurlijk praat je met elkaar tijdens het plukken. Hij vraagt mij hoe oud ik ben en waarom ik dit doe. Ik vertel hem dat ik 123 jaar ben, dankzij de anti-verouderingspillen van Andrea Maier. We raken al snel in gesprek over ‘gezond 130 jaar oud worden’. Hij vertelt mij dat zijn generatie er niet over piekert om straks anti-verouderingspillen te slikken, net zo min als de anti-griepprik. Hij citeert Koot en De Bie, beiden nu in de zeventig: ‘Als we nog eens programma zouden moeten maken zou het gaan over genenonderzoek, want dat gaat maar door. En natuurlijk over die kinderachtige, hebberige prognose dat we allemaal 130 jaar oud gaan worden. Je moet er toch niet aan denken? Dan hebben we zonen van 102 en 105. Nou, daar trap je geen balletje meer mee. De Nederlander wil als 130 jaar oude man in het hele land 130 kilometer per uur kunnen rijden, daar komt het op neer.’ En hun betoog eindigt: ‘Laten we God op de blote knieën danken dat we dit niet meer zullen beleven, omdat wij glashard weigeren 130 te worden.’ Nou dat is nog eens een statement! Het is lang geleden dat ik met een niet familielid uit een veel jongere generatie heb gediscussieerd. Onze jonge man betoogt dat de wereld aardig uit balans aan het geraken is. Het natuurlijke proces van geboorte en doodgaan is vervangen door geboorte op bestelling en doodgaan op eigen initiatief. De wereld wordt overspoeld met gezonde hoogbejaarden, die niet weten hoe ze hun dagelijks leven een beetje zinvol door kunnen brengen. Alles hebben ze al een keertje meegemaakt in hun te lange leven. Andere generaties zien ze nauwelijks staan. Interactie tussen generaties is er hoofdzakelijk in gezinsverband. Moe van het druiven plukken en praten lig ik die eerste avond van mijn druivenplukkersavontuur in bed en denk na over de woorden van mijn jonge maatje. Ooit, lang geleden heb ik vrienden gehad. We gingen regelmatig lunchen, een wijnreisje maken, naar het Feijenoord stadion. We kletsten over van alles en nog wat, over het leven, de politiek, de liefde, onze gezinnen, maar ook over de haat van IS in de wereld. We probeerden zo de wereld te begrijpen en er van te genieten wanneer dat maar mogelijk was. Waar is die goeie ouwe tijd, toen geluk nog heel gewoon was? Is die verdwenen na het achter elkaar overlijden van Mieke Telkamp en Eddy Christiani? Mijn droom is aanvankelijk onrustig. Heb ik nog kwaliteit van leven? Ik mis echte vriendschap, het is een vergeten sociaal contact. Mijn wereld is niet groter maar kleiner geworden. Als hoogbejaarde leef ik in mijn eigen familie wereldje en draai daarin rond en rond. Ik leid als 123 jarige een incestueus sociaal leven. Dan wordt mijn droom rustiger, ik lig naast mijn lief. Langzaam vallen onze ogen dicht en onze ademhaling wordt zwakker en zwakker. Een gelukzalig gevoel maakt zich van ons meester. We willen geen 130 jaar worden, mooi niet……

Welke beginnende pensionado droomt er niet van om ‘gezond’ 130 jaar oud te worden? In mijn kindtijd droomde ik precies tegenovergesteld en dat waren heftige nachtmerries. Net op de wereld gekomen, zou ik er al weer vanaf moeten. In mijn angstdromen werd de buurvrouw dan de opeetmoeder. Zo noemde ik haar voor mijzelf. Ik kon haar in mijn doodsangst alleen maar ontwijken door over het hek te springen dat onze tuin van die van haar scheidde. Als dat springen niet lukte, omdat ik aan de grond genageld stond, begon ik te schreeuwen. Op die momenten kwam mijn moeder de slaapkamer in en maakte mij wakker. Het is voorgekomen dat ik na zo’n droom in de vensterbank van mijn slaapkamer stond. Gelukkig zijn die dromen vervangen door de ‘gezond 130 jaar oud worden dromen’. Daarom ben ik blij vandaag weer wakker te worden naast mijn 116-jarige, mooie en aantrekkelijke lief. Het wordt een bijzondere dag. Ik ga voor een week druiven plukken. Konden mijn lief en ik aanvankelijk met pensioen rond ons 67 jaar, nu 56 jaar later is ons beider pensioenpot zo goed als leeg. Gezonde 100 jarigen zijn derhalve verplicht van overheidswege enkele weken per jaar zelf geld te verdienen. Dit jaar gaat een van mijn grote wensen in vervulling. Heel lang geleden hebben mijn lief en ik een bezoek gebracht aan een mooie wijnboerderij op het Azoreneiland Pico. Ik was toen net fulltime pensionado en wilde het jaar daarop wel eens druiven gaan plukken. Maar het is er nooit van gekomen. Nu dan wel, eindelijk. Dat is een van de vele voordeeltjes als je bij de groep gezonde 100 jarigen hoort. Voor mijn vliegreis heb een rugzakrollator aangeschaft in plaats van een rolkoffer. Sinds de anti verouderingspil is geïntroduceerd, is er een volledig nieuwe economie ontstaan rond onze groep fulltimepensionado’s. De rijkste vrouw op aarde is de ontdekker van die pil, Andrea Maier. Haar Trumpachtig imperium omvat naast het Australian Family Resort, ook een internationaal uitzendbureau voor 100-plussers en een luchtvaartmaatschappij. Via haar heb ik deze reis moeten boeken. Op Schiphol word ik uitgezwaaid door mijn 116- jarige lief. Zij gaat een weekje betaald mantelzorgen bij onze 80-jarige buren. Zij zijn oud en krakkemikkig, omdat zij principieel geen anti verouderingspil willen slikken. Bij het inchecken blijkt dat ik niet de enige 100-plusser ben. Het vliegtuig zit er vol mee. We worden verwelkomd door een trits hoogbejaarde stewardessen, met badges, waaruit blijkt dat het tevens verpleegkundigen zijn. Het duurt lang voordat iedereen op de juiste stoel zit. Als eindelijk de presentatie van de veiligheidseisen begint, val ik al snel in een diepe slaap. Ik droom dat er extra zuurstofmaskers aanwezig zijn en dat bij elke drie stoelen een kleine defibrillator hangt. Dan zie ik het bordje ‘riemen vast’ aanflitsen en hoor ik boven het geloei van de vliegtuigmotoren de gezagvoerder schreeuwen: ‘Beste medepensionado’s, vanuit de cockpit spreekt uw gezagvoerder. Ik ben vandaag de oudste persoon in dit vliegtuig. Mijn motto luidt “Oefening baart kunst”. Ik zou zeggen slaap lekker verder, ik meld mij weer vlak voordat we neerstorten.’ Op dat moment slaat de paniek toe. Ik begin te hyperventileren en druk op het knopje waardoor het extra zuurstofmasker naar beneden komt. Als ik het wil pakken, zie ik ineens iedereen om mij heen met het zuurstofmasker op zijn hoofd zitten, elastiekje rond de kin. In het gangpad lopen de stewardessen en zij zingen: één, twee, drie, vier, hoedje van, hoedje van papier….. Ik doe mijn ogen open en merk tot mijn opluchting dat de gezagvoerder het vliegtuig soepel aan de grond heeft gezet. Ik ga eindelijk druiven plukken op de Azoren.

wordt vervolgd……

De afgelopen weken droom ik regelmatig over dezelfde vrouw. Zij is het ene moment jong en mooi, het andere moment serieus en wetenschappelijk, en dan ineens verandert ze in een oude heks. In een van die dromen, droom ik, dat ik een jonge fulltime pensionado ben van 70 jaar. Ik zit voor de televisie en kijk naar het programma Zomergasten en zie daar een mooie, jonge wetenschapper. Ze heet Andrea Maier en leidt een onderzoeksinstituut voor veroudering in Australië. Ze vertelt dat zij met een anti verouderingsonderzoek bezig is en garandeert ons dat wij straks gezond 130 jaar oud kunnen worden. Niet oud en rimpelig, ziek, zwak, misselijk en de dagen zat, maar redelijk vitaal. Als we dan 130 jaar oud zijn, vallen we gewoon dood neer, en dat was het dan. Ik zei het al, ze is niet alleen mooi en jong, maar tevens erg slim. Ze ziet ouderdom als een ziekte en een ziekte kan en moet je bestrijden. Hoe? In dit geval door ouderdomscellen te verwijderen! En ja, bij muizen is het al gelukt. Juist als ze gaat vertellen waarom we 130 jaar worden en niet 90, 100 of 125, schrik ik wakker in die droom en ben ik ineens een hoogbejaarde fulltime pensionado van 123 jaar. De bloedmooie vrouw is veranderd in een hebberige heks, die het geld uit mijn handen grist, dat ik moet betalen voor het weekendverblijf met ons hele gezin. Het is de huur, inclusief schoonmaakkosten en ontbijt, van het vakantiekasteeltje waar we ons jaarlijkse gezinsweekend hebben gehouden. Op de een of andere manier zijn we met het hele gezin terechtgekomen op het wereldberoemde Australian Family Resort. Hier staan maar liefst 130 Harry Potterachtige vakantiekastelen en mijn droomvrouw is daar de eigenaresse van. Mijn lief en ik vieren ons 95 jarig huwelijk. Tot mijn 70ste verjaardag organiseerden we jaarlijks een weekend met de familie van mijn lief. Maar toen de anti verouderingspillen van Andrea hun werk gingen doen, zijn we noodgedwongen overgestapt op het gezinsweekend, simpelweg omdat de familiegroep veel te groot geworden is. Ik heb nu als 123 jarige ‘pater familias’ meer dan genoeg aan mijn eigen gezin. Onze twee kinderen, een meisje en een jongen, zijn 85 en 83 jaar. Zij hebben totaal vier kinderen, mijn kleinkinderen, en die zijn tussen de 35 en 50 jaar. Drie van mijn kleinkinderen hebben ook weer kinderen, totaal 15. Dat zijn mijn achterkleinkinderen, die qua leeftijd variëren van 7 tot 25 jaar. Tot slot heeft mijn oudste achterkleinkind een zesling bij zich, pasgeboren. Zij wil geen man, maar wel een groot gezin, en dan ook in één keer. Tja, dat is de jeugd van tegenwoordig! Ik raak soms de tel een beetje kwijt. Namen, inclusief die van de aanhang, is een ramp. Het is erg vervelend als ik een naam niet meer weet. Mijn kinderen zeggen dan dat ik dement aan het worden ben. Dat is een nachtmerrie voor mij als 123 jarige. En zo eindigt deze droom in een nachtmerrie. Ik haal alle namen door elkaar en hoor mijn kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, de aanhang en zelfs de pasgeboren zesling keihard lachen. De jonge, mooie vrouw die inmiddels op mijn eigen lief lijkt, lacht het hardst en verandert langzaam in een hysterische heks. Ze schreeuwt: ‘Je bent een stomme, oude fulltime pensionado met die stomme anti verouderingspillen. Je kost alleen maar geld, je had al lang dood moeten zijn…’. Op dat moment ontwaak ik uit deze boze droom en kijk paniekerig om mij heen. Gelukkig zie in het half donker mijn lief naast mij liggen. Met haar 116 jaar is ze nog steeds even mooi en aantrekkelijk.

wordt vervolgd….