In Amerika en Canada is het gewoon: ook na je 65^ste werk je vaak door. Dit heeft natuurlijk vooral te maken met het feit dat mensen daar geen AOW en algemeen pensioen hebben en zonder een zeker basisinkomen kan een mens zich niet gemakkelijk handhaven. Maar in Nederland, waar we dat wel hebben, werken tegenwoordig steeds meer 65 plussers door. Onze krantenbezorger die ’s morgens voor dag en dauw onze ochtendkrant bezorgt, is daar een voorbeeld van. Zijn precieze leeftijd is moeilijk in te schatten, want hij draagt een grote helm. Maar ik weet wel dat het een donkere man is en niet meer zo jong. Ik weet dat, omdat we hem een paar keer toevallig overdag hebben zien rondrijden ergens in Rotterdam. Het is een jaar geleden als we hem op een zaterdagmiddag in het centrum van de stad tegenkomen. Wij drinken een pilsje in een van de oudste kroegen in Rotterdam en tot onze verbazing komt daar onze krantenman op zijn brommertje voorrijden en een krant afleveren. Opvallend is zijn kwieke loop op hele grote, stevige zwarte schoenen. En nu, afgelopen vrijdag zitten mijn lief en ik weer ergens op een klein terras in de binnenstad, als we ook daar ineens onze krantenman zien. Hij loopt met de krant vlak langs ons tafeltje om die vervolgens te bezorgen in een winkelpand aan de overzijde van de straat. Onze blikken kruisen elkaar als hij voorbij loopt en het lijkt even of hij ons herkent. Als hij terug komt lopen, spreken we hem aan met de vraag: ‘Volgens ons bezorgt u ook de krant bij ons in de wijk, klopt dat?’ Nu we hem van dichtbij beter kunnen zien, kunnen we inderdaad vaststellen dat het een behoorlijk oude man is. Maar in het donkere gezicht onder de grote helm zien we wel twee jeugdige pretoogjes verschijnen, als hij trots antwoordt: ‘Jazeker, hoor, ik bezorg al jaren allerlei kranten overal in Rotterdam’. Het contact is gelegd; hij gaat er eens goed voor staan, en wij gaan er eens goed voor zitten.

Hij vertelt ons dat hij al 55 jaar in Nederland woont, altijd gewerkt heeft voor zijn geld en dus nooit zijn hand heeft op hoeven houden voor een uitkering. Hij staat al jaren om drie uur ’s nachts op en stopt pas rond zes uur in de middag. ‘Ik ben 70 jaar’, zegt hij trots, ‘en ik weet nog niet wanneer ik ga stoppen’. Vervolgens haalt hij zijn IPhone ( ja, ja, steeds meer 65plussers hebben zo’n ding) uit de zak en laat ons een foto zien, waarop een mooie witte bungalow afgebeeld staat. ‘Kijk, dit is mijn huis in Suriname, dat ik heb laten bouwen en waar ik elke twee jaar naar toe ga’. Op onze vraag waarom hij daar niet gaat wonen en gaat genieten van zijn pensioen vertelt hij ons dat het huis vooral gebruikt wordt voor vakanties. Zijn vrouw en vijf volwassen dochters willen geen van allen terug naar Suriname, dus blijft hij ook maar hier. Trouwens als hij terug gaat naar Suriname, moet hij ook daar belasting betalen en dat vindt hij echt teveel van het goede. Ruim een kwartier later zijn we uitgevraagd en is onze krantenman uitgepraat. Met stevige passen loopt hij terug naar zijn brommertje, ons in verbazing en enige opwinding achterlatend: wat een bijzondere man, wat een levensverhaal! Wij beseffen dat onze krantenman zijn droom van een mooi huis in Suriname heeft waargemaakt, daar nog steeds mee bezig is…. niet eens zozeer voor zichzelf maar vooral voor zijn kinderen. Ik moet denken aan mijn schoonmoeder, die ook nog lang heeft doorgewerkt na haar 65^ste. Zij kan in die periode het geld overigens goed gebruiken, want het pensioentje van mijn schoonvader is heel klein. Na haar overlijden blijkt zij een behoorlijk groot bedrag te hebben gespaard, niet voor zichzelf maar als nalatenschap voor haar kinderen. Voor haar is dat vast ook een droom geweest, die zij geheel op eigen kracht uit heeft laten komen.

Mooi toch, als 65plussers blijven werken om wat extra bij te verdienen? Natuurlijk om het financieel beter te hebben. Maar nog mooier is het, als je dan de pretoogjes van de 65plusser ziet schitteren. Dan weet je dat arbeid adelt!