Er zijn maar weinig mensen die gelukkig worden van lang niets doen, denk ik. Dat wil niet zeggen dat het af en toe een lekker gevoel geeft om twee weken een all inclusive vakantie te houden. Heerlijk 24 uur per dag verzorgd worden met een natje en een droogje, alleen maar consumeren. Maar het moet niet te lang duren, omdat het toch op een gegeven moment gaat vervelen. Zo denk ik ook over mijn leven: er bestaat voor mij geen ‘all inclusive’ leven. Wil ik die ‘all inclusive’ momenten af en toe ervaren, dan zal ik daar eerst zelf iets voor moeten doen.

In de 21ste eeuw hebben we in onze welvarende samenleving baat bij een hernieuwde kijk op leven en werken. Het leven speelt zich af op een aantal levensgebieden – zoals lichaam/geest, sociale relaties, materiële zaken, arbeid en inspiratie/zingeving. Deze levensgebieden zijn onderling nauw met elkaar verweven. Het uiteindelijke doel van ieder mens is om iets op deze levensgebieden te presteren en zo zijn innerlijke ambitie te realiseren. Het levensgebied ‘arbeid’ is sinds de industrialisatie steeds meer los komen te staan van de andere levensgebieden. Veel mensen houden werk & privé strikt gescheiden. Tegelijkertijd is de loopbaan, de daaraan gekoppelde carrière en de geldprikkel behoorlijk zaligmakend geworden. Kwaliteit van leven vraagt echter een goede balans tussen werk en privé, tussen werk en zingeving, tussen werk en lichaam / geest, tussen sociale contacten en zakelijke contacten. Loopbaan denken moet overgaan in levensloop denken. Je leven ‘leven’ is je carrière en de beloning is telkens even een ‘all inclusive’ gevoel van tevredenheid, geluk, of welbevinden ervaren. Het individu heeft de competenties om zijn hele leven te blijven groeien, vooral omdat je ervaringskennis groeit met de dag. Met behulp van die ervaringskennis kan ieder op eigen wijze en en binnen zijn eigen mogelijkheden regisseur van zijn bestaan zijn. Deze regie is er – instinctief – altijd op gericht om in de fase waarin je leeft, dit zo prettig en zinvol mogelijk te proberen te doen. Daar begin je enigszins schoorvoetend mee te oefenen tijdens de kindfase, je bent dan leerling. Meer en meer word je vakman-gezel tijdens de werkende fase, om uiteindelijk als meester de ouderdomsfase te bereiken. Deze groeiroute is precies wat nodig is voor een vol leven. Juist in de hoge ouderdom als lichaam en geest afnemen, is meesterschap de kunst van de eigen regie over je leven kunnen blijven nemen.

De levensfase waarin het individu als vakman-gezel groeit, wordt op dit moment in ons land ernstig verstoord door de hoge werkeloosheid. Ook het feit dat op kunst & cultuur zwaar bezuinigd wordt, omdat het een soort luxe arbeidsgebeuren is, vormt een grote belemmering voor de ontwikkeling van mensen. Jongeren, net klaar met hun fase van leerling-zijn, komen moeilijk op de arbeidsmarkt of gaan niet in de kunst & cultuursector aan de gang. Zo stagneert de zo belangrijke groei in de  levensfase van vakman-gezel. Daar komen ook nog mensen boven de 50 jaar bij, die werkeloos zijn. Voor deze groep is het erg moeilijk om aan een nieuwe baan te komen. Tenslotte hoort in dit rijtje doelgroepen ook mensen met een beperking. Als mensen niet in de gelegenheid zijn om het levensgebied arbeid goed of helemaal niet in te vullen, dreigt er disbalans. Niet alleen bij iedere (aspirant)werkeloze zelf, ook binnen de samenleving als geheel. Het gevoel van eigen waarde van grote groepen burgers komt onder druk te staan. Mensen gaan aan hun eigen kwaliteiten twijfelen, gaan zich buitengesloten voelen, gaan andere mensen wantrouwen, gaan bevolkingsgroepen tegen elkaar uitspelen, worden depressief, krijgen allerlei psychisch-somatische klachten of worden boos op het ‘systeem’ dat in hun ogen slecht functioneert. Zij krijgen daardoor te weinig kans om hun eigen ‘all inclusive gevoel’ te ervaren.