6 februari

Er waart sinds kort een 50plus virus rond in de media. De jonge honden van het TV programma RamBam worden lid van de 50+ partij en willen van daaruit de eenzijdigheid van de pensioendiscussie binnen deze partij aan de kaak stellen: ‘Wij, de jongeren van nu, zijn de ouderen van de toekomst. Denken jullie ook aan ons pensioen straks’. In het programma Tegenlicht worden jonge ondernemers gevolgd die zich richten op de babyboommarkt. Een van hen hoor ik in zijn enthousiasme roepen: ‘De babyboom generatie is een nieuwe doelgroep, die we kaal kunnen plukken’. Veel babyboomers hebben het materieel goed: een eigen huis, een vast inkomen bestaande uit AOW en pensioen, en een spaarpotje. Jonge ondernemers ontdekken dat er in deze crisisjaren wat te halen is bij de ouderen, als het maar sexy en onderscheidend is en vooral niet grijzemuizig.

Als ik rondkijk in mijn materiële kamer zie ik de typische Geert-Leefstijl af aan mijn kleding, mijn auto, mijn vakanties. Waar ik mijn geld aan uitgeef of niet, laat iets zien van mijzelf. De leefstijl groeit mee met mijn leven en wordt mede bepaald door mijn omgeving. Een van de eerste auto’s die ik kocht, was een oude Guilietta Spider en daar maakte ik goede sier mee. Ik was in de weekenden ook nog discjockey in die tijd. Dat de sportauto vaak niet startte en aangeduwd moest worden, dat vond ik niet erg. Mijn broers en zussen overigens wel, want een van hen moest dan helpen duwen. Nu als babyboomer blijf ik proberen er een jonge en dynamische leefstijl op na te houden. Ik rijd nog steeds Alfa Romeo . Maar eerlijk gezegd vraag ik mij wel steeds meer af: ‘Welke waarde ken ik aan een auto toe?’ Het jong en dynamisch zijn, krijgt een iets diepere laag. In hoeverre dragen al die materiële zaken daadwerkelijk bij aan mijn goed gevoel? Ik sprak ooit een Indonesische vrouw van 85 jaar, die in een kaal ingericht appartement woonde. Zij vertelde mij zeer gelukkig te zijn op dit moment met haar leven. Ze had drie keer in haar leven haar hele hebben en houden verloren, inclusief driemaal weduwe. ‘Maar’, zei ze met twinkelende ogen: ‘Ik heb mijn natje en mijn droogje én hele lieve kinderen, die goed voor mij zijn’.

Tenenkrommend vond ik trouwens de onbeholpenheid van het bestuur van 50plus. Zij wisten niet om te gaan met de RamBam jonge honden….’Laten we het ordelijk en waardig houden’, was de wanhopige uitroep van de voorzitter.