‘Familie kun je jammer genoeg niet kiezen, vrienden gelukkig wel!’ Dit is een vaak gehoorde tegeltjeswijsheid. Of dit van wijsheid getuigt is nog maar de vraag!

Eenmaal op de wereld gezet mag je wensen dat je, net als ik, welkom bent en dat je opgroeit in een liefdevolle omgeving, te beginnen in een gezinnetje met daaromheen familie. Een warme inner circle van mensen waarmee je met je DNA verbonden bent, biedt je als kind een basisgevoel van veiligheid en geborgenheid. Van daaruit kun je verder groeien als mens. Zeker is dat daarnaast vrienden- en andere sociale verbanden een belangrijke rol vervullen in je leven. Feitelijk gezien is er uiteindelijk maar een kleine groep mensen die je hele leven aan je zijde zal hebben. Dit ‘sociale konvooi’ van emotioneel belangrijke mensen bepaalt in hoge mate de kwaliteit van ieders welzijn.

Ik ben in 1946 geboren in een gezin met zes kinderen. Om ons gezin heen staat een familie, die elkaar door dik en dun steunt. Na het vroege overlijden van mijn vader neemt, met instemming van mijn moeder, een familielid het voogdijschap op zich. In de pubertijd zoek ik af en toe vaderlijke steun en die vind ik dan bij een van mijn ooms. Mijn ouders, broers, zussen en allerlei lieve familieleden vormen zo mijn eerste sociale netwerk op weg naar volwassenheid.

Verder op mijn levensweg van alweer 77 jaar zal mijn ‘sociale konvooi’ zich blijven ontwikkelen. Soms laat ik mensen gaan en dan weer komen er nieuwe bij. Als mijn lief en ik een gezin gaan stichten, vinden wij het belangrijk om onze kinderen bewust te maken van de waarde van onze families in het leven. Zo vernoemen wij volgens het oude katholieke gebruik onze kinderen in één van de drie geboortenamen naar onze ouders. Wat wij verder erg belangrijk vinden om door te geven en te versterken zijn sociale vaardigheden. Welzijn hangt in hoge mate af van de relatie die je hebt met mensen om je heen. De ervaringen van mijn lief en mij laten zien dat familie daarin een continue rol van betekenis speelt.

Onze kleinkinderen zijn inmiddels volop hun eigen sociale konvooi aan het ontwikkelen. Zij groeien op in nieuwe familieverbanden met hun eigen specifieke samenstelling en cultuur. Onze kleinzoon heeft twee mamma’s en onze kleindochters hebben ook Hindoestaanse roots. Essentieel is dat zij opgroeien in een welkome, warme omgeving en daar zijn wij trots op. Als opa en oma maken wij deel uit van hun nog kleine, sociale konvooi. Zij op hun beurt maken een heel belangrijk deel uit van ons sociale konvooi….

en die gezamenlijke levensreis willen we natuurlijk zo lang mogelijk letterlijk en figuurlijk meemaken!

Het zal de trouwe bloglezer niet zijn ontgaan dat de kleinkinderen een steeds belangrijkere plek in mijn leven krijgen. Soms vraag ik mij in een melancholische bui wel eens af: ‘Zullen mijn kleinkinderen (2, 3 en 6 jaar) mij later kunnen herinneren, als ik er nu niet meer zou zijn?’

Mijn eigen, concrete herinneringen aan de opa’s en oma’s heb ik pas vanaf mijn zesde jaar. Aan opa Beke heb ik geen enkele herinnering, hij overlijdt als ik drie ben. Opa Oostendorp heeft tien jaar bij ons in huis gewoond, na het overlijden van oma, als ik elf ben. Ik ben naar hem vernoemd en heb de laatste jaren van zijn leven veel zorgend contact met hem. Bij de beide oma’s ga ik vaak op bezoek al dan niet met mijn broertjes en zusjes. Het zijn korte bezoekjes meestal op zaterdagmiddag. Vanzelfsprekend wordt van ons verwacht dat wij ons netjes en vooral rustig gedragen. Eerlijk gezegd is het altijd leuk. Het zijn lieve oma’s en we worden heerlijk verwend. Een hele dag of een nachtje slapen is er echter niet bij.

Nu we zelf grootouders zijn, doen we ons best een warme band op te bouwen met onze kleinkinderen. De manier waarop wij dat doen heeft andere accenten dan vroeger. Al vanaf het begin worden wij bij de dagelijkse groeistapjes betrokken, zowel life als via appjes met veel foto’s en filmpjes. Als ze ietsjes groter zijn, komen zij bij ons spelen, vaak een hele dag. En het summum is een nachtje slapen.

Ons pensionado leventje krijgt er letterlijk en figuurlijk een dimensie bij. Het appartement komt vol te staan met een speelkeukentje, loopwagen, bakken met lego, kinderstoel, bedje enz.. Met de tekeningen die zij maken voor oma en opa, kunnen we na zes jaar de hele logeerkamer behangen. Erg leuk is het om je kleinkind op te halen van de kinderopvang of mee te gaan naar de basisschool voor de jaarlijkse inloopmorgen voor oma’s en opa’s. Je merkt dat je helemaal deel uitmaakt van hun leventje.

Wat ik zelf heb ervaren bij mijn grootouders, zie ik nu bij onze kleinkinderen. Oma wordt iets meer ‘gezocht’ dan opa, vooral door de allerkleinsten. Ik vind dat heerlijk om te zien en voel mij niet tekort gedaan. Hoe groter ze worden, hoe meer ze ook aan opa gehecht raken en dat is wederzijds. Ik wens dan ook dat ik ze nog heel veel jaren mee mag maken.

Kort geleden overlijdt een 93-jarig oom van mijn lief. Als ik zo oud mag worden, dan is Lio 18, Nila 19 en Isha 22 jaar. Hoe ziet onze persoonlijke band er dan uit? Welke rol vervul ik dan? Kan ik nog wat voor ze betekenen? En vooral: zijn ze gelukkig en hoe houden zij zich staande in de wereld?

Ach ja, dat zijn zo van die overpeinzingen van een opa aan het begin van het nieuwe jaar 2024……

Op een feestje van een vriendin ontmoet ik een kennis van vroeger die een foto uit 1974 laat zien waar ik op sta met biertje en sigaretje in mijn hand. Wat mij opvalt is de introverte blik in mijn ogen. Het lijkt alsof ik sta te dromen…..

1970 – 1974

Je zou het niet zeggen, maar de wilde jaren zeventig begin ik zo’n beetje achter mij te laten. Ik ben onderwijzer in Arnhem. In de weekenden treed ik regelmatig op als discjockey in Wampie Huissen. Dan kom ik tijdens carnaval 1972 ‘mijn mooiste meisje van de klas’ tegen en raak ik tot over mijn oren verliefd op haar. Ik moet geduld hebben, want zij gaat eerst een half jaar naar Parijs als au pair. Gelukkig mag ik af en toe naar Parijs komen, zodat de beginnende relatie kan groeien. In 1974 trouwen wij, hetzelfde jaar van de foto, drie maanden eerder. We kopen ons eerste huis in Renkum. Mijn lief is haar studie onderwijskunde in Nijmegen gestart en ik krijg een baan als hoofd van een basisschool in Wageningen.

1981 – 1983

Al gauw krijgen wij de kriebels. Wat mijzelf betreft heb ik een ontzettend leuke baan, maar wil ik dit doen tot mijn pensioen? Samen besluiten we te kijken wat willen we dan? Ik solliciteer spontaan op een projectbaan als ‘directeur van de Nederlandse School in Nairobi, Kenya’. Tot mijn grote verrassing word ik uit meer dan honderd sollicitanten gekozen. Juli 1981 vertrekken we voor twee jaar naar Afrika. Mijn lief doet er allerlei vrijwilligerswerk en schrijft daar haar afstudeer scriptie. Het is een van de boeiendste perioden uit ons leven.

2023…..

Aan de hand van de foto denk ik terug aan die jaren. Je bent volop bezig je (volwassen) leven vorm te geven. Mijn lief en ik dagen elkaar uit om bijzondere keuzes te maken. Werkeloos teruggekeerd uit Afrika zoeken we allebei een baan ergens in Nederland. Het wordt Rotterdam waar we ons al snel thuis voelen. Onze dochter wordt er geboren en twee jaar later onze zoon. Qua werk en carrière komen we beiden volop aan onze trekken. Weer heel veel jaren later worden onze drie kleinkinderen geboren. Natuurlijk zijn er ups en downs, voor- en tegenslagen, maar uiteindelijk verloopt deze tweede levensfase meer dan goed.

Zo wegdromend realiseer ik mij dat mijn leven gevoed is en nog steeds wordt uit twee bronnen. Allereerst het warme nest waarin ik in 1946 geboren ben en vervolgens ben opgegroeid. Van daaruit heb ik mij kunnen ontwikkelen en ben ik in mijn leven allerlei mensen op de juiste plaats en op het juiste moment tegengekomen.

De tweede bron is mijn lief. Al ruim 50 jaar delen wij lief en leed. Zij is mijn rots in de branding en ik ben dat voor haar. We gaan lekker door, vol energie en vertrouwen in de toekomst.