Het zal de trouwe bloglezer niet zijn ontgaan dat de kleinkinderen een steeds belangrijkere plek in mijn leven krijgen. Soms vraag ik mij in een melancholische bui wel eens af: ‘Zullen mijn kleinkinderen (2, 3 en 6 jaar) mij later kunnen herinneren, als ik er nu niet meer zou zijn?’

Mijn eigen, concrete herinneringen aan de opa’s en oma’s heb ik pas vanaf mijn zesde jaar. Aan opa Beke heb ik geen enkele herinnering, hij overlijdt als ik drie ben. Opa Oostendorp heeft tien jaar bij ons in huis gewoond, na het overlijden van oma, als ik elf ben. Ik ben naar hem vernoemd en heb de laatste jaren van zijn leven veel zorgend contact met hem. Bij de beide oma’s ga ik vaak op bezoek al dan niet met mijn broertjes en zusjes. Het zijn korte bezoekjes meestal op zaterdagmiddag. Vanzelfsprekend wordt van ons verwacht dat wij ons netjes en vooral rustig gedragen. Eerlijk gezegd is het altijd leuk. Het zijn lieve oma’s en we worden heerlijk verwend. Een hele dag of een nachtje slapen is er echter niet bij.

Nu we zelf grootouders zijn, doen we ons best een warme band op te bouwen met onze kleinkinderen. De manier waarop wij dat doen heeft andere accenten dan vroeger. Al vanaf het begin worden wij bij de dagelijkse groeistapjes betrokken, zowel life als via appjes met veel foto’s en filmpjes. Als ze ietsjes groter zijn, komen zij bij ons spelen, vaak een hele dag. En het summum is een nachtje slapen.

Ons pensionado leventje krijgt er letterlijk en figuurlijk een dimensie bij. Het appartement komt vol te staan met een speelkeukentje, loopwagen, bakken met lego, kinderstoel, bedje enz.. Met de tekeningen die zij maken voor oma en opa, kunnen we na zes jaar de hele logeerkamer behangen. Erg leuk is het om je kleinkind op te halen van de kinderopvang of mee te gaan naar de basisschool voor de jaarlijkse inloopmorgen voor oma’s en opa’s. Je merkt dat je helemaal deel uitmaakt van hun leventje.

Wat ik zelf heb ervaren bij mijn grootouders, zie ik nu bij onze kleinkinderen. Oma wordt iets meer ‘gezocht’ dan opa, vooral door de allerkleinsten. Ik vind dat heerlijk om te zien en voel mij niet tekort gedaan. Hoe groter ze worden, hoe meer ze ook aan opa gehecht raken en dat is wederzijds. Ik wens dan ook dat ik ze nog heel veel jaren mee mag maken.

Kort geleden overlijdt een 93-jarig oom van mijn lief. Als ik zo oud mag worden, dan is Lio 18, Nila 19 en Isha 22 jaar. Hoe ziet onze persoonlijke band er dan uit? Welke rol vervul ik dan? Kan ik nog wat voor ze betekenen? En vooral: zijn ze gelukkig en hoe houden zij zich staande in de wereld?

Ach ja, dat zijn zo van die overpeinzingen van een opa aan het begin van het nieuwe jaar 2024……