Naast het lezen van Revolusi van David Reybrouck, lees ik ter afwisseling Utopia Avenue van David Mitchell. Deze roman volgt de fictieve rockband Utopia Avenue, opgericht in Soho, Londen in 1967. Ze wordt als groep bij elkaar gebracht als een psychedelisch-folk-rock supergroep. In het boek komen beroemde zangers en bandleden uit die tijd voorbij: David Bowie, Leonard Cohen, Jackson Brown, John Lennon, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Brian Jones en nog meer. Tijdens het lezen moet ik telkens terugdenken aan een mooie en bijzondere tijd uit mijn leven, beginnend op mijn zestiende.

Ik heb in die jaren geen specifieke popidolen, waar ik op wil lijken, maar één ding is zeker: ik laat mijn krullend haar lang groeien en zo gauw dat kan, laat ik mijn sik staan. Ik voel me een hippe vrijbuiter….

De wederopbouw na de oorlog is min of meer afgesloten. Er komt meer geld beschikbaar, lonen stijgen. In ons ouderlijk huis komt (op afbetaling) een koelkast, wasmachine en televisie. De vrije zaterdag wordt landelijk ingevoerd. De nog jonge babyboomgeneratie waartoe ik behoor, begint te leven en hoe! Weg met de truttige jaren 50! Weg met autoritair gezag! Van mijn eerste verdiende zakgeld (tijdschriften wekelijks rondbrengen) koop ik een kleine pickup met een ingebouwde speaker. Op mijn slaapkamer draai ik mijn eigen plaatjes. Jimi Hendrix tart met zijn gitaarspel elke brave burger van dat moment.

In mijn geboortestad Arnhem schieten de bars voor jongeren als paddenstoelen uit de grond. Op en rond de Korenmarkt zijn bars als de Kameleon, de Buik en de Beer, de Scarabee en een nieuwe Wampie. Overal klinkt muziek uit de speakers. Iedere bar heeft zo zijn eigen type jongeren en muziek. Elk weekend ga ik met vrienden en vriendinnen stappen. Naast het station van Arnhem ligt het terras van het restaurant Carnegie, dat bij mooi weer vol zit met flanerende jongeren. Met de auto kun je rondjes rijden en laten zien hoe stoer, hip en rebels je bent. In die periode rijd ik in een (oude) rode Alfa Romeo Spider met open dak. Ik heb er 1950 gulden voor betaald, weet ik nog.

In 1971 ga ik met de boot naar het Weeley Festival in Engeland, een driedaags evenement met non-stop muziek dag en nacht. We slapen op het dek van de boot. Op het festivalterrein maken we van gemaaid gras provisorisch een tentje. De toiletten zijn een paar balken boven een groot gat. Het is één lange roes waarin je die dagen doorbrengt. In datzelfde jaar ga ik met de eigenaar van Wampi Huissen – waar ik disc-jockey ben – in een zeer opvallende rode Buggy naar Zuid Frankrijk….natuurlijk Saint Tropez. We slapen daar in een tentje op een camping en eten bonen uit een blikje. Op de boulevard rijdend hebben we met onze auto de nodige bekijks en zelfs stappen er twee hippe meisjes spontaan in de auto, die eigenlijk veel te klein is voor vier personen.

In 1969 heb ik mijn opleiding als onderwijzer-met hoofdakte afgemaakt en werk ik op een 20-klassige basisschool in de wijk Presikhaaf. Ik hoef niet in militaire dienst omdat ik een bewijs van ‘onmisbaarheid’ krijg voor mijn werk op een school in een achterstandswijk. Mijn uiterlijk is geen enkel punt van discussie op deze katholieke school. Ik ben gewoon een hippe meester en sta voor de zesde klas (nu groep acht) met veertig kinderen! De kinderen noemen mij ‘meester Geert’. Het is altijd ‘u’ en nooit ‘jij’. Een aantal collega’s zijn LHBT’ers. Het is normaal en niemand scheldt een leerkracht daarvoor uit.

Maar dan komt het mooiste moment uit die periode. Ik word echt verliefd, smoorverliefd. De fictieve roman Utopia Avenue wordt voor mijn lief en mij dé roman des levens. De afgelopen achtenveertig jaar leven we vele mooie en soms moeilijke hoofdstukken. Nog steeds zijn we stikgelukkig. We hopen er samen met onze kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden nog veel hoofstukken aan toe te voegen…..zoiets als ‘ze leefden nog lang en gelukkig’.