Vanuit mijn vakgebied ben ik natuurlijk nieuwsgierig óf 65-plussers in grote getale willen verhuizen en waarom. Landelijke cijfers uit 2015 laten zien dat ongeveer 4% van de huishoudens van 65-plussers wil verhuizen. Gemiddeld ligt het landelijke percentage jong en oud op 9%. Gezien de vitaliteit van veel ouderen (ook die van ons) en de hoge leeftijdsverwachting, is de noodzaak om van bijvoorbeeld een gewone woning met drie verdiepingen naar een appartement te verhuizen minder vanzelfsprekend. Voor bijna twee op de vijf van deze 65-plus huishoudens vormt de gezondheid van een of meerdere gezinsleden de belangrijkste reden om een verhuiswens te koesteren. Voor een op de vijf is de woning zelf de belangrijkste reden. Op de derde plaats staat de woonomgeving. 

Anno 2020 is de verhuisreden van 65-plussers volgens mij niet zozeer de gezondheid, maar vooral de financiële armslag als pensionado. De laatste jaren is er op de huizenmarkt een bizarre ontwikkeling gaande. Mede door de krapte op de huizenmarkt stijgen de prijzen enorm. Nu verhuizen betekent in veel gevallen dat 65-plussers een behoorlijke overwaarde op hun woning kunnen verzilveren. Vervolgens kunnen zij een nieuwe woning huren of, zoals wij gedaan hebben, een woning kopen met een kleine hypotheek tegen super lage rente. Het levert mijn lief en mij de komende twintig jaar lage maandelijkse woonlasten op. Het (spaar)geld dat overblijft is een welkome aanvulling op ons beider pensioen.

Voor mij persoonlijk is er nog een extra verhuisreden, zoals ik eerder in mijn blog geschreven heb. Dat betreft het onderhoud van ons mooi verbouwde huis uit 1907. Dat onderhoud stopt niet en kan veel geld kosten. Wij zijn geen klussers en moeten alles uitbesteden. Daarbij speelt ook nog mee dat ik al bij voorbaat enige stress voel vanwege te verwachten onderhoudszaken. Dat stresshormoon is een vervelend dingetje bij het ouder worden. Ik maakt me sneller zorgen over iets en kan daar minder makkelijk mee om gaan dan toen ik nog jong was. Door te kiezen voor een appartement weet ik dat de meeste onderhoudszaken opgepakt worden door de Vereniging van Eigenaren.

Een goede dagelijkse balans wordt steeds belangrijker gedurende de derde levensfase, merk ik. Tegen sommige dingen zie ik een beetje op en maak me sneller zorgen dan nodig. Als ik dat bij mijzelf constateer, probeer ik daar bewust voor de volgende keer op te anticiperen. Ik wil minder ver vooruitkijken en meer ‘in de dag’ leven. Natuurlijk blijf ik zoeken naar inspirerend toekomstbeelden. Daar past niet in dat iets definitiefs is. Onze aanstaande verhuizing naar een appartement is dus niet per definitie ons laatste stekkie. Sowieso wil ik niet in de modus terechtkomen van telkens moeten denken of zeggen: ‘Dit is de laatste keer’. Dat speelt voor meer dingen dan alleen verhuizen. Het maken van verre vakantiereizen bijvoorbeeld, het aangaan van nieuwe sociale contacten, het kopen van een nieuwe auto of een glaasje gaan drinken en een hapje eten ergens in de stad. 

De komende maanden ligt er voor mijn lief en mij een welkome uitdaging. We zijn druk bezig met het maken van een verbouwings- en inrichtingsplan. Het geeft enorm veel plezier en energie. Ik merk tegelijkertijd dat ik al iets van een afscheid aan het nemen ben van onze huidige woning. Ineens ga ik plekken in huis zien die eigenlijk een opknapbeurt nodig hebben. Ook ben ik mij geestelijk aan het voorbereiden op het wonen in een appartement waar alles gelijkvloers is, behalve de hoofdentree. Altijd heb ik gewoond in een huis met een brievenbus bij de voordeur. Ik neem mij voor, straks bij het opstaan, eerst mijn joggingspak aan te trekken om de ochtendkrant op te halen uit de brievenbus in de centrale hal. En ja……we komen te wonen op de derde verdieping, dus ga ik niet de lift pakken, maar de trappen. Ik kan niet wachten…..